"Και έτσι με το φώς του ήλιου καθώς ζεσταίνει ο καιρός
ακούγοντας τον πρωινό και το μεσημεριανό άνεμο
αναπολούμε και αναζητάμε το παρελθόν και το μέλλον
χαμένες παιδικές φωνές, θαμένα σώματα, πνεύματα κατεστραμμένα
σπίτια θεόρατα με κρεβάτια φιδιών και βωμούς από αξημέρωτες νύχτες
"ζωντανά αγάλματα" σωμάτων
τα πέτρινα δάχτυλα
και τα πτερύγια της ανοησίας ...
άνοιξε άνοιξε το σώμα σου στα δυό ..."
"...
Πήγες λίγο πιο πέρα, πήγες πιο πέρα το χέρι, το αόρατο δάκτυλο
το μεγαλείο παραπέρα, πιο πέρα,
ένα μαυσωλείο, ένα σπήλαιο
κι έπειτα από την κορυφή κύλισες κάτω
στρέφοντας το κορμί, στρέφοντας το νου
κι ο αέρας σε μια στιγμή
άλλαξε
κι όλο το ψέμα έγινε αλήθεια, όλη η αλήθεια έγινε ψέμα
ψέμα - αλήθεια, αλήθεια - ψέμα, ξανά και ξανά κι έπειτα
ο χρόνος περνά κι από το χνάρι του σώματος τινάζονται ψηλά
κραυγές ελατήρια λυγμοί λέξεις
κι ένα σιδερένιο καρφί που ματώνει και χτυπά
(ματώνει την καρδιά ματώνει την ψυχή)
και το φως συσπάται και θλίβεται το φως
κι απο τους αναπαλμούς μια μάσκα θανάτου φαίνεται
κι ανοίγουν τα στόματα οι μοίρες γερασμένες
κι από τον τάφο ακροπετά στα κυπαρίσια η μητέρα ...
Γλυκό είναι το αεράκι του απογεύματος
και η ώρα τώρα που χορεύει η φαντασία απροσάρμοστη
και συσπάται
Λίγο πιο πέρα κρύβονται τα μυστικά
λίγο πιο πέρα χάνεσαι
και μικροί οι μεγάλοι καθρέπτες εμφανίζονται
όπου μέσα στη λάσπη σέρνονται τα σωθικά σου
όπως σκουλίκια της ηδονής
και είναι λέει ένα χέρι είναι μια αγκαλιά που σαν πούπουλο μυρηκάζει
στις τρίχες σου
και τρυφερή χαϊδεύει την κοιλιά σου στον αιώνα
και έρχονται γλυστερά παιδιά μες τις ποδιές μας
και αγκαλιάζουν τα μάγουλά μας
και τρίβουν τα χέρια μας, απ' την κοιλιά μας γεννήματα
και στις πολυθρόνες μας σήπτονται οι μηροί
τα παντελόνια και χάσκουν, οι πρωινές παπαρούνες
που ντροπαλές κατεβάζουν το κεφάλι στην αισχυμοσύνη ...
Σαν έλασμα, όπως ελατήριο
σαν έλασμα τινάχτηκε κι αστόχησε το βέλος
κι ο στόχος - αδύνατος - πιο πέρα
πιο πέρα απ' το χέρι, το αόρατο δάκτυλο
ένας νους μισός φεγγαρόφωτος
κι έπειτα εσύ
εσύ κι εγώ που από την κορυφή κύλησες και βρέθηκα κάτω
άδειος ..."
Ν.
12 σχόλια:
Αφαιρετικός λόγος, αποσπασματικός και πάζλ δύσκολο για τον αποδέκτη που δε ... μετέχει ..
αυτό που μου λέει μάλλον φωνές εσωτερικές μου είναι παρά το νόημα σου το βαθύτερο , που όμως τίποτα δεν αποκλείει να υπάρχει και σύμπτωση..
Και εδώ λοιπόν, πάλι το δύσκολο, το σκοτεινό, η φρίκη πίσω απ΄τη γαλήνη και το φαινομενικά ειδυλλιακό ..
Ο φόβος; ο τρόμος; οι μνήμες;
Και πάλι μετά ο διχασμός, η τμήση του 'ενός' του 'συμπαγούς' του 'άρρηκτου' σώματος :
"άνοιξε άνοιξε το σώμα σου στα δυό" Ενδεχομένως το δύο-σε-ένα να πρέπει 'ένα-και-ένα' να καταλήξουν με διαδικασία δύσκολη -μπορεί και βίαια -μπορεί και άνωθεν ή έξωθεν κι αυτής της βούλησης ...
Και πάλι μετά το γκρέμισμα, η πτώση, η κατά-πτωση, η ρήξη, η καταστροφή που παρασύρει το εγώ μέσα απ΄ την πτώση του άλλου που είχε προσκολληθεί, που είχε ταυτιστεί ή που δεκανίκι είχε κάνει:
"..κι έπειτα εσύ εσύ κι εγώ που από την κορυφή κύλησες και βρέθηκα κάτω άδειος.."
δεν αναλύω, προσεγγίζω, εικάζω, αγγίζω προσπαθώντας τη στάση ενεργητικού αναγνώστη να κρατήσω ...
Σίγουρα είναι αποσπασματικά όλα αυτά τα κομμάτια μια που είναι κομμάτια πολύ μεγαλύτερων ποιημάτων και όπως λες μπορεί να είναι δύσκολα και αφαιρετικά.
Σχεδόν όλα μου τα κείμενα έχουν γραφεί ... καθ' υπαγόρευση. Εγώ σε μια ιδιαίτερη "κατάσταση" αυτή που κάποιος θα ονόμαζε "έμπνευση" (κατάσταση σοβαρή και ηδονική και ... δύσκολη) καταγράφω αυτό που μέσα μου ψιθυρίζει, υπαγορεύει (καμμιά φορά αντηχώντας τόσο έντονα και δυνατά στο αντηχείο του σώματος και του χώρου)
(Αυτή η κατάσταση είναι το θέμα)
Αν δεν το σεβαστώ αν δεν είμαι πολύ ήσυχος αυτό σχεδόν δεν μπορεί να ακουστεί κλπ)
Εικόνες λοιπόν ονειρικές δύσκολες βαριές από συμπυκνωμένους συμβολισμούς τις οποίες καταγράφω ακολουθώντας όσο πιο γρήγορα μπορώ αυτή την αυτόματη γραφή την αυτόματη σκέψη ... αυτή τη μουσική την αίσθηση τη σύλληψη τη φανέρωση την πολύτιμη ύλη...
Γενικά δεν διορθώνω δεν επιλέγω τις λέξεις, έχουν ήδη επιλεγεί, δεν συντάσσω τα λόγια μου, έχουν ηδη σύνταξη
Θα μπορούσα να αναφερθώ σ' αυτές τις εικόνες μια προς μια και σε τι αυτές εκφράζουν
αλλά η εισαγωγή γενικά τοποθετεί καλά το ... χώρο του ποιήματος
Οι παρατηρήσεις σου πολύ όμορφες όπως πάντα
.. κι ο λόγος σου όπως πάντα προσωπικός και δομημένος με απόλυτη συνέπεια ως προς τη σημειολογία της εσωτερικής σου αντίληψης του 'εσω' και του 'έξω' ..Κόσμου αλλά .....
ΠΑΝΤΑ "Π-Ο-Ι-Η-Τ-Ι-Κ-Ά" εκφερόμενος.
Ψηφίδα κι αυτός σ΄αυτό το blog που ΠΟΙΗΤΙΚΑ -επί το πλείστον-καταγράφονται και επικοινωνούνται κι απ τους δυό μας θέματα σημαντικά, 'δύσκολα' ή 'εύκολα' μα πάντα 'De profuntis' ...
το λόγο σου ΠΑΝΤΑ εκ-τιμώντας ..
Καλή σου μέρα N.
:)
Ναι, έτσι
όπως πάρα πολύ όμορφα λες
και εκεί βέβαια βλέπω εγώ αυτό που ευρέως ονομάζουμε ... "ποίηση"
ή τουλάχιστον την ουσία της...
Ελπίζω να πραγματοποιήσουμε αυτό που λέγαμε για την εργασία-παρουσίαση
θα πρέπει βέβαια να εργαστούμε λίγο σκληρά
με μεγάλη δόση έμπνευσης φαντασίας και φρεσκάδας
... όσο και μελέτης
Θα έχουμε βέβαια καταπληκτικούς επόπτες
Θα είναι ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα για μας
..Αυτή η εργασία ακούγεται και σαν πρόκληση και σαν στόχος αλλά και σαν ανάγκη (δια)προσωπική για έκφραση, για διατύπωση και για επικοινωνία ..
Και για μένα έτσι θάναι: πρόκληση, και στόχος δύσκολος με αντίστοιχη όμως ικανοποίηση και βιωματική επιβεβαίωση όλων εκείνων που είτε ως 'εργαστηριακές τεχνικές' είτε ως θεωρητική εμπλοκή μας με το αντικείμενο της ψυχοθεραπείας, γυρεύουν μέσα μας να ωριμάσουν περνώντας σε ένα περισσότερο "επί του πρακτέου" επίπεδο ..
εξαιρετικός χώρος και λέξεις.
Ευχαριστώ για αυτά που πρόλαβα να διαβάσω και για εκείνα που θα.
Σ' ευχαριστώ, (σ' ευχαριστούμε)
πάντοτε είναι έκπληξη για μένα να ακούω πως οι λέξεις μου, αυτές που πολλές φορές μου μοιάζουν νεκρές και άδειες,
μεταφέρουν μια κάποια ... συγκίνηση
Ίσως είναι αυτός ο ιδιαίτερος ... άνεμος, το ... σύννεφο της ... αίσθησής σου, καθώς τις αρθρώνει ή τις ψιθυρίζει, καθώς περνάει από μέσα τους, καθώς τις διαπερνά, μέσα σου,
ίσως είναι αυτό, αυτός,
που παράγει αυτή τη συγκίνηση, αυτό το "υψηλό" ή το "εξαιρετικό"...
Αυτός ο εξαιρετικός χώρος της αντήχησης και του ήχου, δεν είναι μέσα σου;
εσύ δεν τον παρέχεις; εσύ δεν τον παραχωρείς;
εσύ δεν μας τον παραχωρείς;...
εσύ ...
και ετσι με το φως
ακους τον ανεμο
αναπολεις τα αγαλματα
αναζητας φωνες παιδικες, σωματα πρωινα, πνευματα πετρινα, σπιτια θαμενα, φιδια θεορατα, κρεβατια ζεστα, αξημερωτες νυχτες, βωμους σωματων
τα δαχτυλα της ανοησιας και τα πτερυγια του μεσημεριου
στα δυο, στα δυο ανοιξε το σωμα σου, τον ηλιο, τον καιρο
ανοιξε
ανοιξε εσενα
και ετσι;
και έτσι
ασφαλώς και έτσι
γνωστέ άγνωστε ...
και έτσι κανείς συγκινείται ...
άλλαξαν τα πνεύματα, δεν είναι πια κατεστραμμένα ...(;)
τα σπίτια δεν είναι πια θεόρατα αλλά θαμένα
τα σώματα δεν είναι πια αγάλματα δεν είναι πια θαμμένα αλλά σώματα πρωινά είναι σώματα βωμοί
τα δάκτυλα δεν είναι πια πέτρινα αλλά δάκτυλα ανοησίας
τα πτερύγια είναι πτερύγια μεσημεριού
το παρελθόν και το μέλλον έγιναν αγάλματα
οι παιδικές φωνές το φώς ο ήλιος ο άνεμος έμειναν ίδια
και το σώμα που ανοίγει στα δυό μαζί με τον καιρό τώρα και μαζί με τον ήλιο
και έτσι λοιπόν
με λίγο περισσότερο φως
με θαμμένα σπίτια μονάχα
και θεόρατα φίδια...
Αχ, αυτή η συγκίνηση. Περί αυτού λοιπόν. Αυτή η κίνηση, η ανακίνηση. Ναι και όχι. Δεν θέλησα να αλλάξω κάτι, ούτε και να αφήσω. Μια μετακίνηση. Σε ευχαριστώ που το δέχτηκες. Άλλωστε η συγκίνηση προυποθέτει έναν κοινό τόπο, τουλάχιστον. Έστω μια καλή διάθεση.
@Χνούδι
.. 'εξαιρετικό' λογίζεις το Λόγο μας
έστω κι αν συχνά -μα όχι από πρόθεση 'αιρετικός' μοιάζει ..
Σ΄εμάς περιποιούν τιμή τα λόγια σου και καλώς ήρθες εδώ στην περιπέτεια του νου μας να μετέχεις ..
@Ανώνυμε ...
με περισσή σπουδή και χέρια 'απαλά' άγγιξε η σκέψη σου τις λέξεις του Ν.
..Μια μετακίνηση, μια συγκινητική μετακίνηση πάντα ευπρόσδεκτη σ΄ ένα ταξίδι που βιώματα, σκέψεις, φόβοι και πεθυμιές σκεπάζουν τη γύμνια της αλήθειας τους με 'λέξεις' με κενά και αποσιωπητικά συγκατάβασης ή έστω ελεύθερης παρέμβασης του αποδέκτη στον κόσμο τον 'εντός' του γράφοντος ...
Δημοσίευση σχολίου