'… Όλα σε μια μηχανή κιμά κι η κόκκινη κλωστή θα τα ενώσει …'

"..Κι είπε ο ημίθεος, σαν πέρασε η ζάλη της μέθης από το νέκταρ των Θεών :

‘.. Κι από το τάσι του χρόνου δε σώθηκε ούτε μια στάλα.. Μόνο γυαλιά σπασμένα,σπλάχνα χυμένα στο πάτωμα. Χειρονομία απέλπιδα και –εν δυνάμει- ματωμένη κάθε προσπάθεια να επιστρέψει η εντροπία τους στο ελάχιστο. Θα συμβιβαστεί .. Μ΄ ένα vitro κατά νου θα συμβιβαστεί .. Θα συμβιβάσει κάθε πρόθεση αναστροφής του χρόνου. Το ξέρει, μερικά πράγματα είναι πέρα των δεδηλωμένων προθέσεών του και πολύ περισσότερο πέραν των δυνατοτήτων του .. Μερικά πράγματα τον ξεπερνούν και αποκαλύπτεται. Κι η δυσκολία να το κατανοήσει αυτό, είναι ευθέως ανάλογη του ήθους που υπολείπεται αλλά και του ‘ήθους’ που επαίρεται ότι διαθέτει. Η μνήμη, –αν υποθέσουμε ότι δεν περιλαμβάνεται στο πακέτο προσφοράς οργάνων σώματός του σε αναξιοπαθούντες του 'είδους' του, ως πράξη ύστατης μέριμνας της υστεροφημίας του, ενδεχομένως και να έσωζε το ελάχιστο αξιοπρέπειας. Αλλά μάλλον εκεί, στη θύελλα αξιών και εννοιών μέσα στη στείρα φιλολογίζουσα καταιγίδα του εν κρανίω, μόνο σαν εργαλείο μνημονικών κανόνων για αποστήθιση και παπαγαλία λέξεων προς εντυπωσιασμό χρησιμοποιείται πλέον.. Τα μάτια.. Είναι τα μάτια πύλη σίγουρα για τον 'μέσα κόσμο' και μονοπάτι για το σκληρό πυρήνα της επικοινωνίας.. Υπό τη βασική προϋπόθεση να υπάρχει ‘μέσα κόσμος’ και βούληση επικοινωνίας. Τα μάτια αλλιώς, Δούρειος είναι ίππος και εισβολέας δόλιος προς άγρα θυμάτων και όργανα βασανισμού των ευπειθών. Κι ο λόγος.. πλάνος και στείρος και δυνάστης. Και ψεύτης γητευτής. Το ξέρει! Και τώρα, αναπολόγητος πια ας αναλογιστεί τη μοναξιά της θάλασσας μέσα στα μάτια του και μέσα από τη θύελλα ας μαζέψει τα κομμάτια του, vitro να κάνει στο αίμα του βαμμένα… καθώς σχεδία διαφυγής σε μυστικά τοπία της νύχτας και σε κήπους δε θα υπάρχει πια.

Λύπη.. Δεν έχω λύπη. Σιωπή μονάχα, σαν το τραγούδι της ανυποψίαστης γοητείας τις μέρες της πολιορκίας των κάστρων.. Μονάχα σιωπή. Και μια απορία κατευόδιου για την απομάκρυνση απ το ταμείο σαν εξοφλήσω τα οφειλόμενα της πλάνης …’

Κι έδωσε μια κλωτσιά στη ανέμη να βρει το μίτο της ματωμένης κόκκινης κλωστής ν΄ αρχίσει νέους μύθους να υφαίνει. Και σαν το Σίσυφο, αποφασισμένος άρχιζε να υπολογίζει του νέου βάρους την κατανομή στις πλάτες του, διαγράφοντας με τη ματιά την κλίση της νέας ανηφοριάς που απλώνονταν μπροστά του .."

..Στο τέλος των καλοκαιριών … Αφιερωμένο!

A^j^

'.. timeless need..'

'Before Treatment' (Rothko)

"..Es ist nicht die Notwendigkeit, Du kennst mich nicht gut, niemand kennt mich.
Komm nicht zurück, bitte mich um garnichts
Verschwen de mich nicht nur für eine Nacht
Ich geh in den Schatten
Das Licht blendet mich, die Wörter machen mich krank
Ich habe es satt.
Ich will nicht erklären, du musst dich entscheiden …”

Χ & P Katsimixas

".. Κι είναι η σοφία που την απόσταση υπαγορεύει.. Kι είναι η σιωπή που απ τη σοφία υπαγορεύεται .. Κι ο χρόνος αναλώνεται στη σιωπή και την απόσταση μακραίνει και μεταλλάσσει τη διάστασή του κι αλλάζει τους ρυθμούς καθώς στα δάχτυλα μετριέται.. Και καταργεί τα δάχτυλα.. επικαλούμενος στο νεύμα μιας θάλασσας το θάρρος και την κίνηση πέρα απ τον άνεμο, πέρα απ τα κοπάδια τ' απλωμένα στα λιβάδια της, τα τοπία του βυθού και τα θαλάμια της φυγής. Κι ο χρόνος αναλώνεται ελπίζοντας στο βλέμμα το ‘εντός’, στην προβολή της αίσθησης και του αισθήματος σε χρόνο αν-ύποπτο. (Μιας προσδοκίας άκρον άωτον ή μιας ανάγκης θώκος;) .. Και υποθέτω, σε μιας ανύποπτης ανάσας στρόβιλο μια σύμπτωση κέντρου με κέντρο, που περιφέρεια ελεύθερη να ορίζει. Κι έτσι ανεπαίσθητα στρόβιλους κλέβω απ΄του ύπνου σου την πιο μικρή ανάσα με το πτερύγιο της ακοής και με την άκρη του αγκώνα και με την άκρη του καρπού και με την άκρη των βλεφάρων. Και με του δέρματος το ανάγλυφο από του αίματος τους θρόμβους και των παλμών την αίσθηση. Και πάλλομαι, δονούμαι, συντονίζομαι σε μύχιες ιδιοσυχνότητες και σπάω και χωρίζουν τα κομμάτια μου και τόπο ψάχνω να χωρέσω σ ένα ψηφιδωτό αν(τ)οχής, πληρότητας και απουσίας. Να χωρέσω, να συγ-χωρέσω ό,τι ατίθασο ξεφεύγει φοβισμένο και φυγαδεύεται μέσα απ΄τα δάχτυλα, μέσα απ΄ τα βλέφαρα, πίσω απ΄ το βλέμμα .. Και όλα αντι-κείμενα, στέκονται εκεί, παρα-κείμενα μετέωρα και ασαφή υπο-κείμενα. Αδύναμα να βρουν μια θέση άλλη πέρα απ της μνήμης μου τη θέση κι απ΄ την αφή στης μνήμης σου τα ταμεία .. Και (εμ)μένω εκεί, εκστατική με τους αλγόριθμους, που μια συνήθεια συντηρεί ερήμιν του καθρέφτη σου και της αλήθειας της κεκτημένης σου το απόλυτο .. Και μένω εκεί, σ΄ αναμονή, τόπο να βρω για να χωρέσω σε μικρές όψιμες καλοκαιριές και σε στιγμές ά-χρονες μιας προσδοκίας. Σε περιθώρια διάκρισης ή .. ‘εκ του υστερήματος’ να βρω διάσταση και χώρο. Και περιγράφομαι και περιέχομαι και περιφέρομαι και συντονίζω την τροχιά με περιφέρεια αντικριστή , γρανάζι και τροχό κι ανάσα αναγκαία και ικανή όσο η απόσταση ασφαλείας μεταξύ τους .. με μιας ακτίνας διαδρομή κλεμμένη από έναν Ήλιο ευεργέτη ή ένα πορτοκαλί ποδήλατο δραπέτη από μνήμες έφηβες .. Ένα ποδήλατο έφηβο σε πτώση κατακόρυφη και κλίση κάθετη .. στη διαδρομή με απόλυτο 'δυικό αριθμό' και χρόνο ά-χρονο σκληρό παρελθόντα έως και αμετάκλητα Μέλλοντα .. τετελεσμένο .."

('..Εδώ, μ΄ ακούς; .. ακόμα και τη μέρα ψιθυρίζω σκέψεις και σαν σε νύχτα ακροπατώ με σεβασμό στου ύπνου σου την παράδοση και σε ταξίδια λογισμών, που αντιστρατεύονται την 'παρουσία' σου σε κάθε χρόνο μου Ενεστώτα ..
Εδώ, μ΄ ακούς; Μ’ ακούς που συλλαβίζω με φωνή (ποιός-θα-το-πίστευε) Ενεργητική καθώς Παθητική φωνή αρθρώνεις σε παύσεις και σιωπές, σε όνειρα κι εφιάλτες ανάμεσα, σε ώρες όψιμες μιας.. Καλημέρας ; Εδώ! .. μ’ ακούς που Ξενυ(χ)τεύομαι 'σιωπηλά' θεραπαινίδα της σοφίας για μιας ..Ξενιτεμένης Καλημέρας .. αντίδωρο ; ..)

.. Καλημέραα!

A^j^