Κυριακή 16 Μαΐου 2010

"... όλα προχωρούσανε προς το θάνατο ..."






















Τριάνταέξι χρόνια είμαι φυλακισμένος χωρίς έγκλημα
μέσα σ' αυτά τα χρόνια πολλοί άνθρωποι μας επισκέφθηκαν
άλλοι να πάρουν φωτογραφίες, άλλοι από φιλολογική άποψη
να δούνε ένα είδος ανθρώπων αλλιώτικους
Πολλοί πήραν και ταινίες κηνιματογραφικές
αλλοίμονο, μέχρις σήμερον, όλοι μας εξηπάτησαν
κανένας δεν εφρόντισε αυτά που θέλαμε και αυτά που υπεσχέθειν
ότι θα δείξει στον κόσμον
στο τέλος μια απάτη μια φωτογραφία κι αποκάτω μια λεζάντα
που αλλοίωνε τις υποσχέσεις
και μας εξαπατούσε
και μας πλήγωνε ...

γιατί άλλοι θέλαν να μας δείξουν την απέχθεια και άλλοι τη συμπόνια
εμείς όμως δεν θέλομε ούτε να μας απεχθάνονται ούτε να μας συμπονούνε
εμείς έχομε ανάγκη από το ωραίο αίσθημα, την αγάπη, αγάπη
σαν συνάνθρωπο όπου έπαθε ένα ατύχημα και όχι ότι αποτελεί ένα φαινόμενο,
ένα αλλοιώτικο είδος ανθρώπου
γιατί, κι εμείς, είμεθα άνθρωποι
έχομε κάνει τα ίδια αισθήματα, τα ίδια ιδανικά
και δεν θέλομε να μας φτάσουν σε κάποιο άλλο κόσμο ξεχωριστό ...

Δεν ξέρω τι θα γίνει, δεν ξέρω ...

Αμφιβάλλω αν κι εσείς που είστε και ξένοι και πηγαίνετε πολύ μακρυά
αν θα αποδόσετε την αλήθεια ή θα γαρνίρετε με ψέμα ό,τι έχετε πάρει
για να τη μεταχειριστείτε, τις οίδε για ποιους σκοπούς
τις οίδε για τι σκέψεις και ιδέες
εμείς εδώ θα μείνομε με την αμφιβολία
έως ότου αποδειχθεί ότι εσείς είστε ειλικρινείς ...


Ο θάνατος, μέσα στη Σπιναλόγκα όλα προχωρούσανε προς το θάνατο
γιατί το πνεύμα της δημιουργίας δεν υπήρχε
μέναμε στη Σπιναλόγκα με σκοπό να πεθάνουμε εκεί
χωρίς καμμιά ελπίδα


Γι' αυτό σιγά σιγά συνηθίζαμε αλλιώτικα από τους άλλους ανθρώπους
που αποβλέπανε για τα παιδιά τους, για την απόκτηση περιουσίας
εμείς ζητάγαμε να ετοιμαζόμεθα περισσότερο για το θάνατο
γι' αυτό είχε παγώσει η ψυχή μας
κι όπως η γλώσσα μας εκεί μέσα, λέγαμε, λέγαμε "πέθανε ο τάδε"
"ξεκουράστηκε", λέγαμε ...

Βέβαια η συμβίωσις και ο έγγαμος βίος που ήταν στους περισσότερους
ο χωρισμός, έφερνε θλίψη και κλάματα που παρέσυραν και όλους εμάς
όπως γίνεται και σε σας τους υγιείς
όμως (ογλήγορα) απόφαση γιατί ήξερε ο σύζυγος ή η σύζυγος (εκείνου) που πέθαινε
ότι είχε πάρει τη σειρά του
και περίμενε τη δική (ν)του σειρά για να πεθάνει ...

Αντίθετα με τη Σπιναλόγκα που είμαστε νοικοκύρηδες όλοι μας
και ρυθμίζαμε τα του εαυτού μας ...

Απηγορεύετο να ψηφίζουνε και χάναν τα δικαιώματά τους ...

Με είχα(ν) διαγράψει ... οι άρρωστοι ... μόλιςπάθαινε κανείς την αρρώστια
διεγράφετο από τα μητρώα του χωριού του
και εμένα τον ίδιο με είχαν διαγράψει ...

Η στάση των συγγενών, η αγωνία του ενός, του πάσχοντος, ξέφευγε
και αποτελούσε ένα σεισμό για όλη την οικογέννεια και του τετάρτου βαθμού ακόμη ...

Θα σας πω λίγα πράγματα για να νιώσετε τι ακριβώς συνέβαινε
Ένα πελώριο τείχος συκοφαντίας εις βάρος μας υψώνετο στη Σπιναλόγκα
ώστε να μας θεωρούν οι άλλοι άνθρωποι σαν κάτι αλλιώτικο
από τους άλλους ανθρώπους
τόσο πολύ θέλανε να έχουνε τη φωνή μας σφραγισμένη ώστε το '38, ο βιομήχανος Παπαστράτος
μας χάρισε ένα τηλέφωνο, ε(...) να το πάρουν
για να μην το αφήσουν να μπεί στη Σπιναλόγκα, και η φωνή μας να μένει κλειστή
ξεχασμένη, γιατί ήτανε γεμάτη αγανάκτηση για την αδικία που γινότανε ...

Καλύτερα να είμαστε στη Σπιναλόγκα παρά να ζούμε εδώ
και να βλέπομε τη ... το χάλι να πούμε, τη ... των ανθρώπων που αγαπούμε ...








































Σεις σε λίγο θα μαζέψετε τις μηχανές σας και θα φύγετε
εμείς όμως εδώ θα μείνομε
ίσως μέσα σας να γενούνται τα αισθήματα της λύπης
μας λυπάστε για την αρρώστια, όμως νομίζω ότι εμείς
πρέπει να λυπούμεθα για σας
γιατί εάν εμάς μια μάντρα ένα τείχος χωρίζει, μας χωρίζει
από τη ζούγκλα της ζωής, όμως βρήκαμε το στόχο
και το σκοπό της ζωής μέσα εδώ στο καμίνι της αρρώστιας
και της απομονώσεως ...

"Τι θέλετε;"
Εμείς κι εγώ προσωπικά μάλιστα είπα "Τίποτε ... ένα μόνο"
"να φύγομε ζωντανοί και πεθαμένοι από 'δώ"

Σταματήστε
τώρα που είναι ακόμη καιρός
γιατί αύριο θα είναι αργά
(... soulevez ...) όλοι κι ο καθένας χωριστά να παίξει το ρόλο του
σ' αυτό το σκληρό παιχνίδι που λέγεται ζωή που είναι
χωρίς έλεος σήμερο
Σταματήστε, τώρα που είναι καιρός, σταματήστε ...

... και μια μέρα θα γίνεται κι εσείς νέοι ... απορρυπαντικά
και θα μείνετε μέσα στα σκουπίδια ...

... και βαδίζετε κατευθείαν στην καταστροφή
σας λυπούμεθα, ειλικρινά σας το λέω, για το κατάντημά σας
για την αδιαφορία σας, για το πείσμα σας ...



















Επαμεινώνδας Ρεμουνδάκης (λεπρός)
L' ordre (J. D. Pollet, M. Born, M. Aguettant)




















(στο τέλος μια απάτη μια φωτογραφία κι αποκάτω μια λεζάντα
που αλλοίωνε τις υποσχέσεις
και μας εξαπατούσε
και μας πλήγωνε ...)

16 σχόλια:

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Φίλε μου Ν.,

σου αφήνω αυτό:
Είμαι... άλλος
Είμαι άλλος.
Ο άλλος εγώ
των
κατά το μέτωπον
επιθέσεων
όμως...
...ο άλλος
Δε μοιάζω
δε σας ομοιάζω
σ' ένα δρόμο μοιάζω

Στο κέντρο του εγκεφάλου σας
δε χωρώ
είμαι ένας άλλος
επώνυμος
αποτροπιαστικός
κι αιρετικός

Ο Άλλος κι ο..
Εκείνος...

Ένα ασθενοφόρο ο δρόμος μου -
μαύρο με
κόκκινη πλατεία
στο κέντρο των επικήδειων
για σειρήνα
κι ίσως
με δάκρυ κρυμμένο
Ένα σουγιά σκουριασμένο
γι' ανοιχτήρι της σκεπής..

Ο άλλος..
λες, να πετάξουν οι παλμοί μου-;-
Δε στο είπα...
έχω παλμούς
Λες
να πετάξουν οι παλμοί μου
να πειράξουν τα σύννεφα
να γίνει βροχή-;-

Διανύω καρναβάλια-
εγώ
ο άλλος-
να βρω τη μνήμη τ' ουρανού
ν' αδειάσω τις παλάμες
απ' τις τσέπες
και τα στραβά χαμόγελα
όταν με βλέπετε
εμένα
τον άλλο και τον
εκείνο
που
παρανόμησε η φωνή μου
στην παρανομία των νόμων σας
κι επέφερε
σας επέφερε
εγκεφαλική διαταραχή-
αιμάτινοι ωκεανοί
στην πέτρινη φυλακή σας..

Και σε φιλώ!

Μαριανα είπε...

Συνταρακτικό και αληθινό, οι εικόνες είναι τρομερές.

Χάρις είπε...

Δεν ήξερα πολλά. Κι ακόμα δεν ξέρω. Όμως πραγματικά ανακινήθηκαν τόσες σκέψεις με αυτή την εκπομπή που σχεδόν χάρηκα που έβλεπα τηλεόραση.

Κι αν δούμε το ζήτημα του θανάτου μέσα στα λόγια αυτού του ανθρώπου, βιβλία χίλια θαρρώ γράφονται και συζητήσεις άπειρες...

Μπράβο για την αναδημοσίευση.
Καλημέρα

N. είπε...

Κι εγώ Χάρις, αν και η Σπιναλόγκα (και η Πλάκα) είναι από τα πολύ αγαπημένα μου μέρη στην Κρήτη, μέρη που τα έχω ... φορτίσει με ένα πολύ ιδιαίτερο (και δύσκολο) νόημα
ωστόσο δεν γνώριζα για τον Ρεμουντάκη

Η εκπομπή του Θεοδωράκη του αφιερώνει λίγα δευτερόλεπτα, ωστόσο γύρω από αυτόν έχει στηθεί το ντοκυμαντέρ του Pollet (το οποίο είναι και πιο κοντά στο δικό μου το γούστο)

Πρέπει να υπάρχει και άλλο φωτογραφικό υλικό και ημερολόγια κλπ
ωστόσο τα λόγια του και όχι τόσο τα λόγια του αλλά η ενσάρκωση των λόγων του δηλ. η σάρκα του η ίδια η ζωή και η στάση του με άγγιξαν
ως στάση και πράξη ηρωική και θάρρος μπροστά στο θάνατο και την αποσύνθεση
(τα γνωστά θέματα που μ' απασχολούν ...)

N. είπε...

Μαριάνα, τι να πω
νομίζω ότι το καλύτερο σχόλιο είναι το ίδιο το μετα-σχόλιο του Ρεμουντάκη στη λεζάντα της τελευταίας φωτογραφίας

υπό αυτή την έννοια οι εικόνες είναι ψέμμα ή απλώς ένα μικρό μέρος της "αλήθειας"
Ο Ρεμουντάκης πλήρως αξιοπρεπής μέσα στη λέπρα

μια φωνή μέσα απ' τα σωθικά του

Πρόλαβε το φάρμακο

έφυγε

από τη μία "φυλακή" στην άλλη

κλπ κλπ

N. είπε...

Προμηθέα, δεν είναι πολύ μακρινές οι μέρες που έφεραν πάνω τους αυτό το αίσθημα (κι ακόμα το φέρω) το αίσθημα ότι είμαι αποτρόπαιος απεχθής ότι θέλω να κρυφτώ να προφυλαχτώ να αποχωρήσω να μείνω μόνο με τους φίλους μ' αυτούς που γνωρίζουν μ' αυτούς που νιώθουν μ' αυτούς που βλέπουν μ' αυτούς που μπορούν και βλέπουν τη "φρίκη" (τη φρίκη) και τη μετουσιώνουν (αν μετουσιώνεται)
Αυτή γενικά είναι η τάση μου, η ερημιά το βουνό, η φύση μακρυά από τη φρίκη της συμβίωσης, τη φρίκη του άλλου (Αλλου)τη φρίκη του άλλου ο οποίος δεν μπορεί να σε δει να σου επιτρέψει να ...

Γνωρίζω ότι μέσα μου κουβαλάω μια παρόμοια φρίκη μια δυσμορφία μια λέπρα (εσωτερική λέπρα)που αναισθητοποιεί και αποκόπτει τα μέλη μου τις αισθήσεις τα αισθήματα τα συναισθήματα τη δημιουργικότητα τις λειτουργικότητες μια παρόμοια φρίκη μια φρίκη όπως αυτή των άλλων
γι' αυτό έχω αυτή την τάση την τάση της απομόνωσης της ακοινώνητης ζωής της αναχώρησης

φροντίζω το βλέμμα μου
πως να φροντίσω το δικό σου;

Ανώνυμος είπε...

@
υποθέτω, επιτρέπεται ένα σχόλιο...

όταν ήμουνα παιδί
είχα πρόγραμμα, μεγαλώνοντας να ακολουθήσω στην Αφρική τον Ραούλ Φολλερώ, που τους είχε αφιερώσει τη ζωή του.

το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα να κάνω,
12 ή 13 χρονών,
κάθισα και κέντησα σελιδοδείκτες,
τους πούλησα στους γνωστούς, στη γειτονιά και στους συγγενείς μου,
μάζεψα τα λεφτά
και του τα έστειλα !

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ !

να είστε καλά :)

N. είπε...

Αναρωτιέμαι δεν σας τρόμαζαν δεν σας απωθούσαν οι εικόνες των λεπρών οι παραμορφώσεις τα πρόσωπά τους;...
12 ή 13 εσείς, θέλετε να ακολουθήσετε το Follereau
στα 15 αυτός ... συγκεντρώνει τη σκέψη του και τα αισθήματά του γύρω από το :"να ζεις είναι να βοηθάς τους άλλους να ζουν"

Πάντοτε μέσα στο μυαλό μου ήταν πολύ "προκλητική" αυτή η αντίθεση ανάμεσα στην αισθητική λεπτότητα την κομψότητα την καθαρότητα ... (ακόμα και τον ... καθωσπρεπισμό) του Raoul και στη φρίκη της ζωντανής αποσύνθεσης της λέπρας ...
και μαζί με τον Saint-Exupery (λόγω και της ομοιότητάς τους) είναι για μένα πρότυπα ενός άλλου ... ανδρισμού μιας άλλης ... κατάκτησης

Ασφαλώς γνωρίζετε πως το έργο του "πατέρα" (αλλά και "παπά) των λεπρών συνεχίζεται από το
Fondation Raoul Follereau

http://www.raoul-follereau.org/index.php

Κρύβεται εδώ υπάρχει εδώ μια τρομερή αξιοπρέπεια;
Μέσα σ' αυτή την ... αθωότητα την απόλυτη αθωότητα όπως λέτε;
...

Angel ^j^ είπε...

«Επαμεινώνδας Ρεμουνδάκης (λεπρός)»
(…. όχι ο κ. Επαμεινώνδας Ρεμουνδάκης σε καμία περίπτωση δεν ΕΧΕΙ την ιδιότητα του «λεπρού» όπως εγω πχ δε θα μπορούσα να δεχθώ δίπλα στ΄όνομά μου να μ΄ακολουθεί πχ ένας ‘τίτλος΄της μορφής ..: «διοπτροφόρος» ή «γυαλάκιας» … )

(Προσωπικά ελέγχομαι εσωτερικά γι αυτή την περιέργεια να ψηλαφίσω με τα μάτια τη φρίκη. Να υποθέσω τη σήψη και να καθησυχάσω το φόβο της ταύτισης μου μαζί της μακαρίζοντας την αφή πάνω στο δέρμα μου, πάνω στο πρόσωπο στ αντίστοιχα δικά μου μέλη μ΄εκείνα του ..’λεπρού’ … Ευγνωμονώντας τον καθρέφτη για την επιστροφή του ειδώλου μου άρτιου … Και σκέφτομαι :
ΛΕΠΡΑ: Η φρίκη του σώματος ή τάχα η χρήση της ως σημαίνον για την φρίκη την ‘εντός’ , τη φρίκη ΓΙΑ-ΤΟ-ΣΩΜΑ. Εκείνη τη φρίκη που σημαίνεται απ’ το διάστημα το μεταξύ απέχθειας και φόβου ΓΙΑ-ΤΟ-ΣΩΜΑ ή μάλλον μεταξύ ΠΟΝΟΥ και ΦΘΟΝΟΥ για-το-σώμα-ΤΟΥ-ΑΛΛΟΥ;

Ελέγχομαι και σαστίζω αποδελτιώνοντας τα συναισθήματα μέσα μου και προσπαθώντας να κατανοήσω τα ελατήρια πίσω απ΄ την ανάγκη αναπαραγωγής και το σχολιασμού του θέματος …

Νομίζω ό,τι η φράση του Ε.Ρεμουνδάκη :

«… γιατί άλλοι θέλαν να μας δείξουν την απέχθεια και άλλοι τη συμπόνια
εμείς όμως δεν θέλομε ούτε να μας απεχθάνονται ούτε να μας συμπονούνε
εμείς έχομε ανάγκη από το ωραίο αίσθημα, την αγάπη, αγάπη
σαν συνάνθρωπο όπου έπαθε ένα ατύχημα και όχι ότι αποτελεί ένα φαινόμενο,
ένα αλλιώτικο είδος ανθρώπου ..»


τα λέει όλα …. )

N. είπε...

Ναι νομίζω ότι τα λόγια του Ρεμουντάκη είναι αρκετά. Τα λένε όλα και δεν είναι λόγια κενά, γλωσσικές επιτηδεύσεις ή γλωσσικές ευγένειες ή γλωσσικοί καλοί τρόποι ή ατοπήματα ...
μια που εκφέρονται από αυτόν που έχει χάσει κομμάτια από τις σάρκες του από τη λέπρα ...
Λέπρα ή "λέπρα", λεπρός ή "λεπρός" ;
τι διαφορά έχει; (και ξέρεις κατανοώ όλες αυτές τις λεπτές διαφορές, αλλά για μένα, εν τέλει, στο τέλος τέλος δηλαδή, στον πάτο δηλαδή, και μόνο
για μένα,για το δικό μου το μυαλό, δεν υπάρχει διαφορά, ή η διαφορά αυτή δεν με ενδιαφέρει, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή)

στο συγκεκριμένο πλαίσιο, ή αν θέλεις μέσα στο κεφάλι μου, εντός του αντίστοιχου συμβολικού μου δικτύου (της σκέψης μου) η λέξη λεπρός δεν φέρει κανένα στίγμα ή αν θέλεις το στίγμα δεν το φέρει η λέξη αλλά τα αισθήματα και οι πράξεις των ανθρώπων απέναντι σε ένα λεπρό

ωστόσο καταλαβαίνω αυτό που ίσως θες να τονίσεις
ότι οι λέξεις δεν είναι αθώες ότι οι λέξεις μεταφέρουν το στίγμα κλπ
αλλά δεν συμφωνώ οι λέξεις είναι αθώες οι άνθρωποι δεν είναι
(για μένα)

και συνεπώς στο ευρύτερο συμβολικό δίκτυο η λέξη λεπρός είναι φορτισμένη πολύ αρνητικά και όχι όπως μέσα στο δικό μου το κεφάλι που περιγράφει ψυχρά και απλά μία ασθένεια ένα ατύχημα ένα σύνολο από βίαια εκφυλιστικά συμπτώματα μια τρομακτική πορεία προς το θάνατο κλπ
ή όπως θα λέγαμε φορέας του AIDS ή καρκινοπαθής ή ακόμα ακόμα τρελός και ψυχασθενής ή τρομοκράτης και ληστής (ή ακόμα ακόμα όπως λες ... γυαλάκιας)

όλες λέξεις πολύ φορτισμένες κλπ
αλλά θέλω να τις εκφέρω
απλά, περιγραφικά

για μένα το ζήτημα δεν είναι οι λέξεις ...

Όπως έλεγα και στην καλή μας φίλη
"φροντίζω το βλέμμα μου
πως να φροντίσω το δικό σου;"

Η ζωή του και οι πράξεις του είναι ηρωικές (μέσα μου έχει τη θέση ενός ήρωα, ενός ήρωα που δεν θα διαβάσουμε γι' αυτόν στα επίσημα ιστορικά βιβλία των σχολείων ...)
μου θυμίζει μου τονίζει μου καθρεπτίζει την αξιοπρέπεια του να ζεις και να πεθαίνεις ...

Angel ^j^ είπε...

"φροντίζω το βλέμμα μου
πως να φροντίσω το δικό σου;"


Έτσι ακριβώς όπως λέει και ο .. ‘ήρωάς’ σου : «..με το ωραίο συναίσθημα της αγάπης, αγάπης σαν συνάνθρωπο όπου έπαθε ένα ατύχημα και όχι ότι αποτελεί ένα φαινόμενο, ένα αλλιώτικο είδος ανθρώπου…»

Αγάπη, ..Αγάπη με λέξεις, χωρίς λέξεις, με το στόμα, με το σώμα, με τις πράξεις, με τη στάση της ζωής, με την πράξη της ζωής, με τη σκέψη που γίνεται λέξη, πράξη, στάση, κατανόηση, αποδοχή ..και ενίοτε παραίτηση, παραχώρηση … υπέρβαση για χάρη της απόδειξης των λόγων (και των προθέσεών) μας του αληθούς …

Πώς αλλιώς ;


----
Υ.Γ.
όχι.. προσωπικά δεν είμαι "υπεράνω" των λέξεων θεωρώντας τες άνευ νοήματος ή πεπερασμένες αλλά αναπόσπαστο μέρος της σκέψης και των πράξεων. Και δε θα μπορούσα να τις ‘αφορίσω’ ή έστω να τις καταργήσω/υποκαταστήσω ΚΑΘΟΛΙΚΑ με τη σιωπή ή την απουσία, όπως δε θα μπορούσα να καταργήσω/υποκαταστήσω την ακοή για/με την όραση ή την αφή ... καθότι για μένα ‘λέξη’ είναι η σκέψη που γίνεται ‘ύλη’ και το σχήμα που περιβάλλει την πράξη,
κι ανάλογα με το ΠΩΣ γίνονται αυτές οι διεργασίες μέσα μας, ταυτοποιούμαστε, εξατομικευόμαστε και ορίζομε την οντότητά μας σε σχέση με τους άλλους και με την αίθηση του ‘εαυτού’ …

------
ΥΥΓ
ναι! το ζήτημα ΔΕΝ είναι οι λέξεις αλλά οι σκέψεις που υλοποίουν και οι πράξεις που περιβάλλουν με το σχήμα τους ..

N. είπε...

Βλέπω λοιπόν ότι το θέμα μετατοπίστηκε λίγο ...
από τη λέξη λεπρός ή "λεπρός"
πήγαμε στο "πως να φροντίσω το βλέμμα σου" ...

Ναι θα συμφωνούσα μαζί σου
με την απάντηση την οποία δίνεις
"αγάπη, αγάπη με λέξεις, χωρίς λέξεις ... " κλπ
αυτή είναι μια πολύ όμορφη γενικής μορφής απάντηση (αν και τη λέξη αγάπη το δικό μου λεξιλόγιο δεν την περικλείει - εγώ θα έλεγα φιλία, φιλία με λέξεις, φιλία κυρίως χωρίς λέξεις κλπ)
ποιος δεν θα συμφωνούσε με αυτήν;
κι εγώ συμφωνώ
αλλά δεν νιώθω ότι έχω μετατοπιστεί από το ισχυρό μου αίσθημα, από την αίσθηση που νιώθω της ανικανότητας να φροντίσω το βλέμμα σου (ασφαλώς και υπάρχει φροντίδα, "φροντίζω", "φροντίζουμε" "η φύση των πραγμάτων φροντίζει" κλπ, αλλά αυτή η φροντίδα μου είναι άγνωστη και αυτό είναι αυτό που νιώθω, το γνωστό περί φροντίδας μου φαίνεται πάντοτε λίγο, λίγο τουλάχιστον στη φιλολογία του, λίγο στις λέξεις περί φροντίδας)(η πράξη, η πράξη είναι μεγάλη υπόθεση και με αυτή την έννοια η ομιλία - για μένα - είναι πολύ σπουδαιότερη από την επικοινωνία μέσω ... σχολίων)

Τι λες λοιπόν να αρχίσουμε μια ατέρμονη αλυσίδα σημαινόντων και σημαινομένων δουλεύοντας ο καθένας κατά μόνας στο δικό του συμβολικό δίκτιο; πως σου φαίνεται αυτό; ή μήπως να το ενσωματώσουμε αυτό σε μια γενικότερη συζήτηση-θέμα περί γλωσσολογίας; ...
Μην ξεχνάς ότι το Σάββατο έχουμε ομάδα
τι είναι αυτό είναι μια προετοιμασία; (:-)
Ξέρεις θα σου πω τα γνωστά μου τα μισολακανικά ότι παίρνεις από μένα κάτι που σίγουρα (;) δεν έχω ούτε κατέχω ούτε γνωρίζω (και αντιστρόφως)(με όλες τις δυνατές παραλλαγές)
θα σου πω μετά πάλι τα ίδια για τις λέξεις
και μετά θα φωνάξουμε την αστυνομία των γλωσσικών εκφράσεων (αμφότεροι ;) να επέμβει και να διαμεσολαβήσει ...
Εσύ δεν ξέρω αν θα τη φωνάξεις, εγώ όμως θα βγάλω μεγάλη (φιλική)κραυγή για το πως αντιλαμβάνομαι τον κόσμο και μέσα στον κόσμο και εσένα την ίδια (εγγύτερη βέβαια του ... "κόσμου" εγγύτερη της όποιας λέξης περί κόσμου, περιφεριακή του κενού πυρήνα του ... εαυτού μου)
Αμάν πια λογοκρισία λογοκρισία ...
ε όχι και να πάρουμε τις λέξεις στα σοβαρά και μάλιστα από μακρυά
μέσα από σύρματα και ... οθόνες που μου τυφλώνουν τα μάτια ...

:-) (πως βγάζει κανείς τη γλώσσα;)

Νimertis είπε...

δεν έχω επισκεφτεί άλλη φορά το ιστολόγιό σας και αισθάνομαι πως σήμερα κέρδισα ένα κόσμο... τελευταία μαθαίνω κι εγώ για την Σπιναλόγκα και ειλικρινά ρίγησα από τούτη την εξομολόγηση... εκπληκτική ανάρτηση... την καλημέρα μου!

Angel ^j^ είπε...

@Ν.

Με έναυσμα τα λόγια του ανθρώπου που έδωσε αφορμή γι αυτή την ανάρτηση, έμεινα «εκεί», δίπλα του και στην προσπάθειά μου να τον 'ακούσω', ν΄ αφουγκραστώ τη βαθύτερη ανάγκη του και να τον αποδεχτώ «άνευ όρων» , απάντησα στη «γενικής» –κατ εσέ- «μορφής» διατύπωση της ανάγκης του γι αγάπη και αποδοχή από την κοινωνία –από όλους εμάς- με μια «γενικής μορφής απάντηση» αλλά με πολύ συγκεκριμένο τρόπο και λέξεις …

Ενδεχομένως, στην προσπάθειά μου αυτή να απεστίασα τη ματιά απ΄το «φεγγάρι», που είχες κατά νου να παρουσιάσεις στην ανάρτησή σου (το βαθύτερο νόημα δηλ του θέματος που αγγίζει τις δικές σου ανάγκες και συλλογισμούς ), αλλά ομολογώ πως όταν το δάχτυλο, που στην προκειμένη περίπτωση χρησιμοποιείται για να μου δείξει το .. ‘φεγγάρι’ είναι το δάχτυλο ενός Λεπρού-‘Λεπρού’ αγωνιστή ανθρώπου ναι ! τότε ενσυνείδητα και καθόλου «αφελώς» αφήνομαι στη θέα(=παρατήρηση-μετά-στοχασμού) του δάχτυλου και … ίσως χάνω το (δικό σου) «φεγγάρι» ….

Ίσως …



--------
:-D
:-D
:-D

N. είπε...

"... κέρδισα ένα κόσμο ..."

χαίρομαι πολύ γι' αυτό
nimerti

καλως ήρθες

N. είπε...

Α.

μ' αρέσει πολύ αυτό το
φεγγάρι και το δάκτυλο ...

Θα τα πούμε από κοντά ...