Θέλω κι εγώ ν ακούσω ,να σ΄ ακούσω.
Ν΄ αφουγκραστώ το ηχόχρωμα
της σιωπής σου ..
Να συντονιστώ
στις πιο βαθιές σου ιδιοσυχνότητες
μέχρι τη .. "ρήξη" ..
Να οδηγηθώ μέσα απ΄ το “μαύρο” σου
ν΄ αποδομήσω τις ψηφίδες του
σε χρώματα
- τα χρώματα της ζωής που απορρόφησε
στα σπλάχνα του,
κι όλα μαζί συμφώνησαν
στην "παρουσία τη λανθάνουσα"...
στο "μαύρο", στη σιωπή ...
Στη σιωπή της παρουσίας
κι όχι στο θόρυβο της .. απουσίας.
Της απουσίας του νοήματος ...
Στο "μαύρο" της συμπύκνωσης
κι όχι στο "λευκό" της .. διάχυσης.
Της διάχυσης -έτσι αδιάκριτα
προς πάντα αποδέκτη..
Και της σπατάλης ..
Θέλω ν΄ ακούσω -να πάρει ! ,
να σ΄ ακούσω,
τόσο -μα τόσο πίστεψέ με- πολύ
που ..κρύβω την αμηχανία μου
σε λόγια ..
Σε λόγια .. σπάταλα ..
Που τρέχω να προλάβω ..
να Σε προλάβω
βάζοντας δείκτες (φράχτες;) στον ειρμό σου ..
μη χαθώ ..
Μη χάσω το χνάρι σου,
όταν διαβαίνεις μονοπάτια
Τα μονοπάτια σου τ΄ αυθόρμητα,
τα σκοτεινά.
Την "ποίηση" των συνειρμών σου
ν΄ ακολουθήσω ..
Στη μέθεξη της αφής
ν' αγγίξω τον τύπο των ήλων σου..
Ν΄ αξιωθώ στο .."έτσι απλά" της επι-κοινωνίας.
Το τόσο δύσκολο "έτσι απλά"
να κατακτήσω
στη φορτισμένη απ΄τα χρώματα του μαύρου σου,
τη Φλύαρη σιωπή σου ..
Τη φλύαρη τη σιωπή
των φοβισμένων σου χρωμάτων,
που κρύφτηκαν στο Μαύρο ...
στη Σιωπή
δηλώνοντας παρόλα αυτά "παρουσία" ...
Να πάρει ...
μόνο να σ΄ ακούσω ήθελα ...
κι αμήχανη
πάλι παρασύρθηκα
στην "άμυνα" των λέξεων να τρυπώσω …
Των λέξεων, που βρήκαν σχήμα οι σκέψεις
της ίδιας της δικιάς μου της σιωπής
Της σιωπής στο μαύρο
του δικού μου του βυθού ..
Μην είναι τάχα αυτό το άκρο-άωτο
της επι-κοινωνίας,
όταν αρχίσουν τα δοχεία,
τα δοχεία της μνήμης και του φόβου
να γίνονται συγκοινωνούντα ;
Λες ν' άρχισε αυτή η επι-κοινωνία;
.. Κι όμως !
εδώ το μαύρο -εξακολουθεί να- είναι ..
"Απόλυτο" .
A ^j^
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου