Για μια ρυτίδα γέλιου, ακόμα ..

Δεν είναι η απόσταση κι ο φόβος.
Δεν είναι καν η Σιωπή ..
Το μοίρασμα είναι, που ολάκερο ακόμα περιμένει να ξεχωρίσει ίσα κομμάτια ψίχουλα απ΄ του χρόνου το καρβέλι.
Μικρές, απίστευτα μικρές κι ανύποπτες, ψηφίδες μιας βιωμένης αιωνιότητας στην άκρη της φαντασίας και της μνήμης.
Μια παρουσία που άντεξε να φτάσει ως εδώ.
Μικρή διαδρομή και πέρασμα στην άλλη όψη των πραγμάτων.
Στην άλλη την πλευρά του Φεγγαριού, την αθέατη, στέκομαι Μικρός , μικρούλης Ίσκιος σαν Κόκκος σκόνης στην πλάστιγγα του αιτιατού.
Κι ο Χρόνος, στην αύρα κάθε δευτερόλεπτου γέρνει, μετράει τον κάθε κόκκο στην κλεψύδρα χορεύοντας φιγούρες ημιτόνων σ΄ατέρμονες διαδρομές ...
Να λυτρωθώ γυρεύω στα όνειρα.
Να λυτρωθώ απ΄ το βάρος της κατά μόνας επανάληψης σε ελλειπτικών τροχιών διαδρομές.
Της μνήμης τα ρευστά ν΄ αξιωθούν δοχεία συγκοινωνούντα να ενώσουν.
Να επικοινωνήσουν την κάθε αίσθηση τη σωρευμένη, επινοώντας αποδέκτες και άλλοθι.
Το κάθε αίσθημα να βρει διέξοδο σε ένα Δίκαιο απώτερο και Ανα-τρεπτικό.
Κρυώνω απόψε, με μια Κοσμική παγωνιά.
Σαν δορυφόρος μιας Ιδέας, τρέχω να βάλω σε τροχιά τη μόνη την παλιά μου άκατο, τη σκουριασμένη … ελπίζοντας τουλάχιστον ν' αξιωθώ σε μιαν -ακόμα- Ρυτίδα Γέλιου.
Θάθελα αυτό νάταν ‘ευχή’ για μιαν απίστευτη Ανα-τροπή.
Να βρουν τα χρώματα νέα μήκη.
Οι ήχοι νέες συχνότητες.
Η Ζωή νέο Νόμισμα


Κι αν ‘Κάθε πέρσι και καλύτερα’, ν΄ αλλάξει λοιπόν το βέλος του χρόνου.

A^j^