Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

"... Γερμανία : faschismus ..."

"... δάκρυα θέλουν να βγούν, το κορμί φουσκώνει κι ανατριχιάζει
όπως όταν έρχεται η συγκίνηση ζεστή που στάζει
και φυσάει ένα ζεστό σύννεφο από εικόνες κι αισθήσεις
όπως τότε που άφηνες την πόρτα ανοιχτή
και μπήκε ξαφνικά ο νοτιάς φυσώντας
το σπίτι
φουσκώνοντας τη ζωή, γεμίζοντας τους πνεύμονες
κι έτσι με τη θαλπωρή κύλησε το βράδυ
όπως ένας κουρασμένος άγιος
ένας άγνωστος τόπος
που ήρθε με κρίνα ..."




























(renzo vespignani: si arrende)





"... η πλάτη σου, η ράχη σου που ριγά
μια δίψα για θάνατο
μια ανάσα κουρασμένη
τα χέρια μας να τρέμουν μαζί
κι ό,τι κι αν ήθελα άλλο δεν πάει να θέλω
αυτά τα μακρυνά τοπία του απέραντου
όπου σα μάρμαρο ο εαυτός επιπλέει
κι αυτές τις εκτυφλωτικές σιωπές του φωτός
με το κελάιδισμα του νερού
και το φτερό του κοτσυφιού
με το διάφανο φύλλο
πράσινο να πεταρίζει
και να λυγά
όπως το χνούδι του βαμβακιού ένα σκληρό καλοκαίρι ..."

Ν.

9 σχόλια:

Angel ^j^ είπε...

.. και ποιό είν αλήθεια το μεγαλύτερο 'αβάσταχτο':
η μοναξιά που απομένει αφού αγγίξεις τα όνειρα σου ζώντας τα
ή τάχα αν με την προσμονή του ανεκπλήρωτου γεμίζεις τη ζωή σου ελπίζοντας ;
Δύσκολη απάντηση
(.. ή τάχα προφανής κι απλή;)

Σαν μάρμαρο επιπλέουμε τον εαυτό μας
μ όλη την ελαφράδα του βάρους μας του ..΄έσω΄ και του αθέατου..

Και μόνοι απομένουμε
απαλοί και ανάλαφροι
σαν τ απαλό αεράκι των .. δύσκολων καλοκαιρών ..
εδώ στου χρόνου τα μισά ..
εδώ στου δρόμου τα μισά ..

μ΄όλη την απορία και το φόβο πως ..
δεύτερη ζωή δεν έχει ...



--------------------
... καλώς τον !

theorema είπε...

Επέτειος, ε?...

Αφροδίτη Κ. είπε...

"κι ό,τι κι αν ήθελα άλλο δεν πάει να θέλω"

σαν μνήμη
που κουράστηκε να νοσταλγεί
κι αφήνεται ...

N. είπε...

Με καλωσορίζεις εσύ;
Λες και έλειψα ...

Δεν έλλειψα
Έλλειψα;

Νομίζω πως οι μεταφορές
μάρμαρο και αέρας έχουν άλλη ... θέση στην ανάρτησή μου

μπορώ ωστόσο να ακολουθήσω τη δική σου τη θέση
τη θέση που τους δίνεις σε σχέση με την αρχική σου ερώτηση ...

αυτή την ερώτηση με τη δύσκολη (ή την προφανή) απάντηση

αναρωτιέμαι τι νόημα θα είχε η ερώτηση αυτή
όταν η ζωή ...

διακόπτεται

όταν γνωρίζεις πως πεθαίνεις ...

αλλά δεν θέλω να απομακρύνω
το λυρισμό των μικρών αποσπασμάτων ...

N. είπε...

Επέτειος;
και πως να τη "γιορτάσουμε"; μονολεκτικά; ...

επί του ... πραγματιστικού και του ημερολογιακού;

όχι δεν είναι επέτειος

Επεξεργασία και αναφορά πολύ συγκρατημένη

Vespignani, η σφαγή του δρόμου, αλληγορίες και αγάλματα, ο νικητής, νεότητα, ντελίριο της μάζας, το ιταλικό και το γερμανικό μάρμαρο, ένας λαός από αγάλματα, άσκηση ελευθερίας, άσκηση με μάσκες, γυμνάσια, συλλήψεις, χέρια εβραίων, γάμπες, σάρκα, κρεματόρια, επιστροφή στη γή, η αστική τάξη συναντά τον τρόμο, ο φετιχισμός και ο ερωτισμός της εξουσίας, της δύναμης

ολοκαύτωμα, τείχος
απομεινάρια ...

N. είπε...

ή σαν μνήμη που ζωντανεύει και φλογίζεται και φλογίζει ...

(μια τελευταία πνοή
μια τελευταία ανάσα)

η μνήμη που λυώνει και χύνεται και πάει, μαζί με τη ζωή,
μετουσιωμένη εξαϋλωμένη
αναλυμένη

σε καθαρή συγκίνηση σε δάκρυα ...

Χάρις είπε...

...σαν χώμα πάνω σε τσόχινο ύφασμα
να κρύβει το σημάδι
που άλλοι σου απέδωσαν
για σήμα
και ποτέ ξανά δεν έβγαλες
από πάνω σου

Σαν αρτηρία τρόμου
που δρόμο ονόμασες
κι έπειτα στόχο
όρισες
και νόμισες
πως ταξίδι μακρινό
σου πρέπει..

Φιλί

N. είπε...

Χάρις! τι κάνεις; καλή αρχή ...

Αυτοί οι άλλοι, πάντοτε αυτοί οι άλλοι ...

Η προσωποποίηση της φρίκης και του τρόμου πολλές μα πολλές φορές

Χάρις είπε...

Ευχαριστώ!!!!!

Διάγω πανευτυχής!

Ανυπομονώ να μοιραστώ!

Κανονίστε!