Details

ψυχρά όταν θα με καλέσεις κι απόλυτα/βοή θα ξεχυθεί και βόγκος απ' τα ερείπια του χρόνου/τα δάχτυλά μου θ' ανοίξω όπως της αράχνης ο ιστός/να ξεπλύνω τα σχέδια να τινάξω τις μορφές/κι ο αντίλαλος του φωτός από κορφή σε κορφή θα χτυπήσει

Μες στη ζωή σου πεθαίνω/έτσι βίαια που μ' αποσπά και με τρυπά το βλέμμα σου/η φωνή σου, το ρολόι του τοίχου/οι μικρές δονήσεις του πατώματος, οι μικρές δονήσεις του αέρα/η διάθλαση της ύλης, αυτή η ταχύτητα του φωτός/το φάσμα της αθωότητάς σου/το πέπλο του σπέρματος/το νερό στην κοιλιά σου/το φουσκωμένο ερπετό/που αιμάσσει και φτύνει/και βογκά/ζωή και θάνατε μαζί/τι θα πάρω από σένα;/τα μαύρα σου μαλλιά/μια τούφα στο ξανθό καλοκαίρι/την όψη την πτερωτή/ή την κορυφή του βουνού;/κι εσύ; εσύ βδέλυγμα και αποφορά/εσύ κρούστα διαβολική των ματιών/τι θ' απογίνεις;

Ο θάνατός μου διαρκεί κι επαναλαμβάνεται/και ο πόνος μου μαζί και η πίκρα και η χολή/και αυτές οι λάμψεις/οι καμπάνες που ηχούν/τα λευκά τριαντάφυλλα/με το λεπτό τους άρωμα/η σήψη/η αποφορά/ένα βλέμμα στο άπειρο/οι μορφές και το δέρμα σου, εσύ σε ανατομικό τραπέζι/μια χορωδία από κρωγμούς/τ' αγκάθια των βράχων/του Σεβαστιανού τα βέλη/του πειρασμού ο Αντώνιος/ένα βλέμμα στο άπειρο/εσύ/εσύ που πίσω θα μείνεις/στο κατόπι του πόνου μου/το κρέας το θρασύ/η ουρήθρα της θλίψης/ένα καρκίνωμα από ίριδες/το απαύγασμα από εκκλησιές και από τάφους/ο θάνατος σου ο ίδιος/ή η θέληση, αν θέληση υπάρχει/ή το κενό, αυτό το αδιάλυτο πηχτό κενό του χώρου/οι τέσσερις γωνιές/οι τέσσερις πόρτες/οι τέσσερις μέρες/οι μορφές και το δέρμα σου/εσύ σε ανατομικό τραπέζι/μια χορωδία από κρωγμούς/τ' αγκάθια των βράχων/εσύ που πίσω θα μείνεις/ένα φύλλο από ένα κισσό/ένας κισσός από φύλλα/

τα πέταλα της άνοιξης/

ή το ποτάμι του βάθους/

μια σκοτεινή πηγή νεκρών και αγίων/

μιας αγιογραφίας τα μάτια/της μυρωδιάς το λεμόνι/το κρέας το θρασύ/ή η ουρήθρα της θλίψης/ένα κρύσταλλο ή ένα πανί/από το στήθος σου η οσμή/ή το ρούχο των δακρύων/αυτό το πτώμα που σκληραίνει στον ήλιο/τα πόδια και τα χέρια τα μάτια τα χείλη του παππού/τη μέση του πατέρα το στήθος της μαμάς/ένα φύλλο από ένα κισσό/έναν κισσό από φύλλα/τα πέταλα της άνοιξης/ή το ποτάμι του βάθους/τι απ' όλα να είσαι;/τι να διαλέξεις;/τι να κρατήσεις απ' τον κόσμο;/ένα κρύσταλλο ή ένα πανί;/φωνάζουν τα πράγματα και μιλούν με χίλιες γλώσσες/ελαφρά στον ύπνο πέσε άνυδρο σώμα/ως εδώ είδες, όχι πιο πέρα/στα χέρια μου κρατούσα την καρδιά μου/στα δέντρα πάνω/κι οι άνθρωποι πετούσαν στον αέρα/όταν κατρακυλούσαν οι βράχοι που μας θάβουν/

Στα γόνατα πέσε/και διάβασε ξανά αυτό αυτό τούτο/πως επιφάνεια πιο λεία πιο στιλπνή δεν θα βρεις ποτέ/πως τούτη η αποφορά είναι η ζωή/και ζέχνει/πως στα δέντρα πάνω κρύβεται η γνώση/κι η ομορφιά/κι οι άνθρωποι πετούν στον αέρα ένα δυό φορές μονάχα/όταν κατρακυλούν οι βράχοι που μας θάβουν/κι απ' τη ζωή πιο 'κει, πιο πέρα απ' τη θλίψη τι να 'ναι;/μια μαύρη στέρνα και πράσινο νερό;/ένα πηγάδι λάσπη μέχρι το λαιμό;/ένα άγαλμα αθάνατο, μια κοιλιά ανοιχτή;/άφησε το όραμα, το θάνατο άφησε κάτω, στα γόνατα πέσε/

κι ας πεθαίνω εγώ, κι αν εγώ πεθαίνω/

στο κατόπι του πόνου μου, ένα να ξέρεις/

πως για σένα πεθαίνω/

από σένα πεθαίνω/

ο θάνατός μου είσαι εσύ/

ο θάνατος είναι για σένα/

ο θάνατός μου είναι για σένα/

εσύ πεθαίνεις κι ας πεθαίνω εγώ/

γιατί αυτό να είναι τόσο ακατάληπτο;/

ο θάνατός μου διαρκεί και επαναλαμβάνεται/

μες στη ζωή σου πεθαίνω/

ζωή και θάνατε μαζί/

στον τάφο μου από σένα τι θα πάρω;/

κι εσύ εσύ βδέλυγμα κι αποφορά/

εσύ κρούστα διαβολική των ματιών τι θ' απογίνεις;/

Ν.

(σχέδια του Ν.)