Χειμώνας

Θυμήθηκα πάλι πως θέλω να πεθάνω, και τώρα, με τα δάκτυλα της μνήμης και της φαντασίας, ακουμπάω στο βωμό, αυτό το μεταφορικό βωμό,
κι έτσι συντίθεται και πάλι η πνιγηρή, η θυελλώδης μάζα της σάρκας,
που θαμπή λάμπει μέσα στο σκοτάδι της,
ως αποκρουστική αποκάλυψη, ή ως επανάληψη φρικώδης ...

Αν μπορούσες να 'ρθείς σ' αυτό το χώρο, το δύσκολο, τον ελεύθερο χώρο της επαφής,
τι όνειρο θα ήταν η ζωή!
και τι όνειρο θα ζούσαμε μαζί εκείνη τη νύχτα,
από την αρχή του απογεύματος, στο ήσυχο σπίτι,
από την αρχή της ζωής και πάλι,
όλοι εμείς οι τρομακτικοί άγνωστοι που ανοίγουμε την αγκαλιά μας ...

Θυμήθηκα και πάλι το θάνατο, στις άδειες πόρτες,
όταν δίπλα μου περνάς με μια αύρα του αοράτου
και θρυμματίζονται τα κρύσταλλα του αέρα,
κι έπειτα έψελνα σιωπηλά τις αυτόματες γραφές μου γονατιστός ...

Όμως την άπειρη νύχτα του πόνου σου, λουσμένη με εικόνες, τη βάζω στο χειμώνα,
και, όπως οι λέξεις ξεθωριάζουν, έτσι, οι άκρες απ' τις σάρκες αργοσέρνονται και σβήνουν,
όπως τα μάτια της απειλής στον αέρα,
όπως οι μεγάλες κατακτήσεις των βουνών, που ηχούσαν από πόνο και ηδονή
άλλοτε, με τη λάμψη του ήλιου ...

κάτω από χλωρά φύλλα λούζομαι, και, όπως τα ρόδα,
περιμένω τη νύχτα ...

Ν.