Μια συνεδρία μυστική

'... Είναι το μυαλό μου φορτωμένο από λέξεις απόψε ... ' (*)

Παιδεύω λέξεις
στα σκοτεινά.
Στο παραπέταμα
μιας χρόνιας αφαίρεσης
του περιττού απ το ‘όλον’.

Μαζεύω λέξεις,
στρατός σπειρωμένος
σε ρόδι γροθιά.
Στους πιο απροσπέλαστους
λαβύρινθους
μιας Θέσης
και μιας αντί-Θεσης ταυτόχρονα
του ΕΓΩ κόντρα στο ΕΚΕΙΝΟ.
Σκληρός πυρήνας,
σώμα υδάτινο,
σε νύχτες
και σε νυχτέρια υγρασίας.

Σκαλίζω λέξεις.
Χνάρι σε χιόνι απάτητο
μιας ‘μέσα’ αλήθειας
άφαντης,
κρυφής
και απροσπέλαστης.
Σε κλίμακες ελάσσονες.
Στους κώδικες μιας αθωότητας.
Σαν λύτρωση
και ερινύα ταυτόχρονα.

Αγγίζω λέξεις
με την αφή της σιωπής.
Και των αποσιωπητικών.
Στοχεύοντας να βρεις,
μέσα από συνειρμούς
-στατιστικά απίθανους,
το χνάρι μου
στον ματωμένο μου
τον 'τύπο των ήλων'..
Μάρτυρα σιωπηλό
των Προθέσεων,
της Μνήμης,
της Ανάγκης.
Μάρτυρα και μαρτύριο
ταυτόχρονα
του ΕΔΩ πάνω στο ΤΩΡΑ .
Στο τέρμα της Γνώσης.
Στις απαρχές μιας επί-Γνωσης 'Άλλης'.
Κρυστάλλινης κι απόλυτης.

Φυλάω τις λέξεις
σαν παιδιά με βήμα αβέβαιο.
Μ΄ όλο το νόημα
μιας άγνοιας
παραδεκτής σαν αθωότητα.
Μ΄ όλο το θράσος
μιας ανάγκης
επιτακτικής μα απαράδεκτης.
Χορηγό
της μόνης της αλήθειας μου,
της μυστικής,
της άσπονδης.
Που ντύνεται 'στάχτη και σποδό'
και ζητιανεύει τόπο
στα νυχτέρια.
Σαν εφιάλτης
με τη μορφή του Όνειρου.
Σα Δούρειος Ίππος
να μ΄ αλώσει ..

A^j^

-----------------------------------
(*) Ο τελευταίος στίχος δε μένει πάντα τελευταίος. Κάποτε γίνεται ο πρώτος στίχος ενός ποιήματος, που γράφει κάποιος αναγνώστης. (Μιχάλης Γκανάς)