Α2Ν : 7 '..Then how should I begin /To spit out all the butt-ends of my days and ways? /And how should I presume? ' T.S.Eliot

... Λόγια επίμονα από εκείνα που κάνουν διαδρομές παράλληλες και κάθετες ταυτόχρονα για να γεννήσουν σκέψεις και δράση και κίνηση και πράξεις ανάδρασης και να τραβήξουν μια γωνιά στο σεντόνι και στο πέπλο της αποκάλυψης.
Όχι, δεν έχω μνήμη πια κι η πρόσβαση στα σημάδια επιστροφής είναι ακόμα αντικείμενο διαπραγμάτευσης και θέμα .. 'συνεδρίας ...
Κι αφού ρωτάς, ορίζοντας την απορία στοιχείο πρόκλησης κι επικοινωνίας θα πω πως τώρα, μόλις τώρα μπορώ να γράψω πια, έτσι που οι παλιές μου λέξεις να μοιάζουν αρχαίες και ξεχασμένες.
Δεν έχω αποκόμματα. Μόνο κομμάτια σπασμένα, μικρές ψηφίδες γυάλινες χρωματιστές από μπουκάλια μπύρας πράσινα και καφέ στην παραλία, από όστρακα μικρά κι από φανάρια σπασμένα στις άκρες των δρόμων. Όλα με γωνιές στρογγυλεμένες και λειασμένες από τ αλάτι και την άμμο και από τα τρίμματα των βράχων.
Τώρα, μπορώ να γράψω πια για τη φωτιά κι όχι να παίζω λυπημένα ακόρντα γύρω απ τις φλόγες.
Τώρα, μπορώ και να διαχειρίζομαι χωρίς αμηχανία τη Σιωπή και να τη μεταστρέφω σε εργαλείο επικοινωνίας και προσέγγισης και χώρο να χωρέσει κι άλλον έξω από μένα.
Τώρα, μπορώ και να σωπαίνω, ν ακούω μέσα, βαθιά εκεί που ξεκινούν οι ψίθυροι και οι κύκλοι των ανέγγιχτων ήχων και ν αφουγκράζομαι, όχι για να τα μοιραστώ με τον κόσμο όλο, αλλά να τα χωρίζω στα δύο και να αισθάνομαι και πλήρης.
Τώρα, μπορώ να μοιραστώ ακόμα και τη θολή εικόνα των χνωτισμένων τζαμιών, χωρίς να νοιάζομαι για την παστρική τους διαφάνεια .. μπορώ να την υποθέτω πια και με τα μάτια κλειστά και με τα μάτια..αλλού. Ίσως ..και μέσα από μάτια άλλου …ίσως..
Τώρα, το χρώμα μου δεν είναι πια προφανές, μα εύκολα αναγνωρίσιμο μόνο από κάποιον που ξέρει το φάσμα μου ν αναλύει χωρίς να χρειάζεται πάντα να εξηγώ .. τα πάντα .. Δεν έχω πια αυτή την ανάγκη της εξήγησης, την ανάγκη της εξάρτησης και του θανάσιμου εναγκαλισμού ..
Τώρα, ν αγγίξω έφτασα σχεδόν (βλέπεις δεν τολμώ ακόμα να πω ‘ανακαλύψω’) το μυστικό στοιχείο της αλχημείας μου, τη λυδία λίθο της αλήθειας μου κι έμαθα δειλά να το προφέρω και ν αναγνωρίζω τα σύμβολα και το συμβολισμό του ..εκτός Χημείας : Οξυγόνο ..(..όσο έκρηξη και φωτιά και στάχτη και πόνο και ανατροπή αλλά κι 'ανάσα' μπορεί να σημαίνει τελικά αυτό..)
Τώρα, μπορώ να υποθέσω, ακόμα και με το φόβο του ρίσκου, ξέροντας περισσότερο τι ‘δεν’ θέλω, παρά να κάνω σημαία και λάβαρο πανικού τα ΄θέλω’ και τα ’ξέρω‘ και τα ‘according to the schedule’ …

Τώρα, ίσως και να μπορώ να γράψω σε απλή σχηματική γραφή, πρωτογενή και συμπυκνωμένη στο απόλυτο νόημα, σαν τα ιδεογράμματα των σπηλαίων και σαν τις παιδικές χαρακιές στις φλούδες των δέντρων ..
Τώρα, ίσως και να σκεφτόμουν να το κάνω, εγώ, η λίγη, η ανεπαρκής και η wannabe.. αυτάρκης … Και υποθέτω εσύ το ξέρεις, αν όχι τόσο συνειδητά μα από διαίσθηση, πόσο επιδέξια και άσηπτα χνάρια μέσα μου ορίζουν συντεταγμένες. 'Πόσος' πχ Ελύτης και Borges και Von Neumann ή Bacho …. Ίσως ακόμα να υποψιάζεσαι τα φίλτρα του Tarkovsky ή του Wenders, του Antonioni και του Kandinsky ή του Goya, πίσω απ τα μάτια μου. Τα φίλτρα των σχημάτων και των εικόνων μου στα όνειρα και της αντίληψης του χώρου και του χρόνου και του κόσμου τελικά… (κάποτε θα σου πω για Μουσική για το Μάνο, για τον Getz, για .. για .. μα .. ξέχωρα γιατί θα ξεχαστώ και θα ξεχάσω ..). Και θέλω, θέλω αυτά να μείνουν ‘εκεί΄. Εκεί, που απ έξω ν ακουμπούν το μέσα κι έξω να μένουν για τη χρήση, για το σπόρο κι όχι να γίνονται λουλούδι δανεικό και έπαρση και ‘παρουσίας’ δήλωση κατ’ επίφαση και να μακραίνουν την απόσταση και να βαθαίνουν τα χάσματα και να θολώνουν την επικοινωνία και να χωρίζουν τις διαδρομές .. Άλλωστε -όπως λέει και ο Ρίτσος 'σου'- το θέμα είναι η ένωση κι όχι το ξεχώρισμα ή η διαφορά σαν σημείο υπεροχής και σαν επικυριαρχία..
Και συ μου σφίγγεις το κασκόλ να μη κρυώνω και ζητάς, επίμονα ζητάς κομμάτια και πειστήρια κι αναρωτιέσαι για το λόγο, για την αξία και για το νόημα της εκφοράς του λόγου. Και πόσο ο λόγος ποίηση σαν μιμείται αντέχει της ζωής τα περιγράμματα και τις περιγραφές.. κι αντέχει να χωρέσει χωρίς να πνίξει ή να στριμωχτεί.. Κι όμως καλά το ξέρεις το νόημα δεν είναι στη μορφή ή στου λόγου την εκφορά ή στο ‘σημαίνον’ μα, στο κουκούτσι το κρυμμένο πίσω απ το κέλυφος .. στο σημαινόμενο .. με όποια μέσα, με όποιους τρόπους φτάσεις ν αγγίξεις το μαλακό του πυρήνα … το νόημα της ζωής ή έστω του πόνου και του εφιάλτη και του φόβου και του φύλου και της αγάπης (ξέρεις, ..εκείνης της ..'περίεργης'..) .

Κι οι λέξεις, εργαλεία και λάφυρα και άλλοθι και προπετάσματα καπνού μα και δακτυλικά αποτυπώματα μοναδικά για κείνους που και να μετρούν και να υπομένουν ξέρουν και να αντέχουν και να δέχονται το «συν-και-συν» της Άλγεβρας σου κι εκείνης της 'ιδιόρρυθμης' του .. Boole ..

A^j^