A2N : 12 “..pain is the most necessary illusion..”

“..Όποιος πόνεσε μέσα στη ζωή, όποιος έκλαψε σαν μικρό παιδί
τώρα τίποτα πια δε σου ζητά μόνο στ' όνειρο θα σ' αναζητά. Άσπρο περιστέρι μες τη συννεφιά ..” Ν.Γκάτσος /Μ.Χατζηδάκις

«..Στο χρόνο το δικό σου αποφασίζεις.. Κι απ τους πυλώνες μου περνάς και εισβάλλεις σαν τη Θάλασσα. Σαν θάλασσα, σαν κύμα από σεισμό φερμένο και σαν άνεμος κυκλωτικός και στρόβιλος. Και στο μυαλό παράλυση και στους νευρώνες μέγγενη και στους αρμούς αγκύλωση και καύμα των μυών. Κι ώσπου ν αντέχω, κι ώσπου να 'είμαι', εσύ σφιχτά θα με κρατάς να μου ορίζεις όρια. Και στην ανάσα μου θα ορίζεις περιθώρια κι ακόμα και σ αυτούς τους λογισμούς κι επικυρίαρχος και πορθητής και αλαζόνας θα μένεις φορτικά και θα εμμένεις κέρβερος και απειλή και πείσμων. Κι ώσπου ν αντέχω, αγαπημένος και παιδί μικρό, σφιχτά απ το χέρι με κρατάς. Κι υστέρα, κι ύστερα το χέρι δίνεις, το χέρι μου το δίνεις στους εχθρούς. Στο Φόβο, εσύ με παραδίνεις θύμα, θυσία, διαφυγή ή ευεργεσία. Κι έρχεσαι αντίπαλος και δάσκαλος και γνώστης και σοφός. Σινιάλο θύελλας ερήμιν και χαμού και τέλους προάγγελος και προστασίας άγγελος και τιμωρός μαζί. Στο δέρμα και στα κόκκαλα και στους αρμούς εισβάλλεις και κάθε σπιθαμή μου ληστεμένη και γυμνή και τετραχιλισμένη νερό και χώμα στα χέρια τα δικά σου αφήνει ταπεινά. Κι από τους δρόμους της ανάσας μου περνάς κι απ τα τοιχώματα, που στρόβιλοι του αίματος περνούν κι ίχνη χαράζουν και περάσματα και διαδρομές με το ρυθμό των παλμών και με του πάθους και των πόθων τους ρυθμούς και στο crescendo κάθε φόβου, ακόλουθος και αυλικός και κόλακας στο χρώμα της χολής και μισερός προδότης. Και στο κατόπι παίρνεις την ανάσα και την πνοή και στους μυκτήρες απολήγεις στεναγμός και καύμα της ψυχής στα χέρια σου, που πάσχει. Και ήχος βογγητών και σπάραγμα βουβό και ψίθυρος και ικεσία των σπλάχνων και των εγκάτων κάθε λογισμού της λογικής και της καρδιάς των πληγωμάτων της αγάπης. Το ίχνος και η μνήμη σου μαύρες γραμμές, διαδρομές φωτιάς στα κίτρινα χωράφια με τις θημωνιές και τα θερίσματα -συγκομιδή των χρόνων και των λόγων και της βαθιάς της πεθυμιάς της ξεχασμένης κι εκείνης που δεν έστερξε τόπο να βρει κι αέρα και τρόπο και φωνή, να δώσει το παρόν στο κάλεσμα και στ όνομά της να φωνάξει: ‘Είμαι !’. Σε είπαν δαίμονα και ερινύας αυλικό. Σε είπαν δύναμη ανάσχεσης και πλήγωμα και γνώση και προστάτη. Σε είπαν αίσθηση του χρόνου που διαρκείς και της φθοράς παραίσθηση και αναπόφευκτη στροφή πριν απ το τέλος της διαδρομής μέχρι το φτάσιμο για ‘'κει’ .. Σε είπαν κόλασης ιδέα και προάγγελο και παραδείσου τίμημα και οφειλή κι αντάλλαγμα και δάνειο ζωής κι υστέρημα και πίκρα .. Μα εγώ σε νιώθω μέσα μου. Και πάνω μου. Και γύρω μου. Και εκτός .. και σε φωνάζω ΠΟΝΟ ..»

A^j^