"... και τα ρούχα αυτά σιγά σιγά τα φορέσαμε σ' αυτά τα σώματα
κι απλώνονται τώρα με το χαρακτήρα του αναπάντεχου
όπου καιρό έχει το φως να αναλυθεί και να αναλύσει
έτσι καθώς αγκαλιάζει σχεδόν αμέτοχο ..."
"... αχ κλείνω τα μάτια και μόνο το κενό αντικρύζω
ένα μαύρο κενό με διάστικτες τιποτένιες εκλάμψεις
κι από το ναό σου δεν περνώ πια
γιατί δε σε πιστεύω ..."
Ν.
3 σχόλια:
διάστικτες μα,τιποτένιες οι εκλάμψεις;
ό,τι τολμάει να στέκεται στο κενό μας σκοτάδι δεν είναι μεγάλο;
(φιλί)
=)
"...γιατί δε σε πιστεύω..."
Ουρανέ μου και τι πληγή είναι δαύτη;
Η πιο μεγάλη σκιά, να χάνεις την πίστη του ανθρώπου, κι άνθρωπος ακόμα να λογιέσαι πως είσαι...
Φιλώ σε
koperti
ωραία ας πούμε πως οι ... εκλάμψεις είναι ... απολαυστικές, ιδιαιτέρως δε αν είναι διάστικτες ...
όμως αυτό το "τολμάει" και το "στέκεται" μοιάζει να μην το καταλαβαίνω ..., όπως και το "μεγάλο"...
Συβίλλα
έτσι είναι
"απ' το ναό σου δεν περνώ πια
γιατί δεν σε πιστεύω..."
δύσκολη υπόθεση...
ουρανέ μου και θεέ μου αγγελέ μου και διαβολέ μου... και ότι θέλεις
δύσκολη πληγή... φυσι-κά
Φιλι-κά
Δημοσίευση σχολίου