Α2Ν : 4

Fifth Issue, 3ème visible poems Max Ernst

«.. Και θα σταθούμε αντικριστά σε μάτια απορίας και σε λιβάδια διάφανων προθέσεων. Σε χάσματα θολά και σε χαλάσματα. Στις πονεμένες διαδρομές και στις ανούσιες σπατάλες των πεπερασμένων μας, θ ανοίξουμε τις κάμαρες ν’ αναπνεύσουν τα σκοτεινά μας όνειρα. Και στα ντιβάνια της μύχιας αποκάλυψής μας θα εξατμίσουμε σε μυστικές συνεδρίες τα παλιωμένα ηφαίστεια και την καινούργια λάβα. Ψηφίδες απαστράπτουσες του εμπνευσμένου σου στερεώματος και διάττοντες του εκρηκτικού σου θυμικού, του πονεμένου, θα βάλεις στα μαλλιά διάδημα, να στεφανώσεις της καρδιάς το φύλο το κρυμμένο -κι εκείνο της ντροπής, με ταίρι ανάδελφο κι ανάλεκτο και ποθητό. Μονάχα χρόνος, απλός και μονοσήμαντος, και νεογέννητος στο κάθε δευτερόλεπτο. Μονάχα χρόνος θα διατάξει το σεντόνι ν απλωθεί. Καμβάς να γίνει και τρόπαιο. Να απορροφήσει ιδρώτα και προσπάθεια και δάκρυα και πεθυμιά και απώθηση. Ν αποπλανήσει ματιές και βλέμματα, να διασκεδάσει αγωνίες, να διαπεράσει καθρέφτες και κρύσταλλα ιριδίζοντα… Και θα σταθούμε γυμνοί και διάφανοι, ανάμεσα στις στρατιές των εμποδίων μας, στους θορύβους τους επίκτητους και στα ασύμπτωτα καλοκαίρια μας τα παιδικά... Θα ηχοπατήσουμε ανιχνεύοντας στις ιδιοσυχνότητες της σύμπτωσης και της ανάγκης, για να συντονιστούμε εκρηκτικά και αναπότρεπτα σ ένα crescendo αρχέγονης κορύφωσης, στα σπλάχνα τα ενδότερα του αιτιατού. -Κι αχ ! με τον πόνο τον κρυφό, τον νέο, τον παλιό και τον μελλούμενο, θα πορευτούμε φέροντάς τον στο αίμα μας. Θα ταξιδέψουμε, θα ταξιδέψουμε λοιπόν στη νύχτα μας την πίκρα των ανοιξιάτικων κουκουτσιών και των δακρύων στα μάτια. Στο κάψιμο απ της μνήμης τον καπνό και απ τη συνάφεια με ίσκιους, που ήταν δίπλα μας σαν φλόγες μονοδιάστατες και εκρηκτικές και άρπαγες, μονόδρομα ηδονικές και αυτανάφλεκτες. Κι αυτό είναι ένα θέμα ανάσχεσης και διαπραγματεύσεων και αναστολών ..»


A ^j^