"..Κι όμως, αυτά είναι στιγμές, εικόνες απ το χτες κι από τις μνήμες κι από τα βάθη του μυαλού κι από το χάρισμα της μούσας και της Tέχνης. Μα εδώ, κραυγές και κρότοι και κλαγές και πόλεμος και αίμα και διαβούλευση. Εδώ, καινούργια ασκιά, γεμάτα νέες εποχές δακρύων και πείνας της καρδιάς και της σάρκας. Κι εμείς, μικροί και μόνοι στους τοίχους μας τους τέσσερεις, στους δεκατέσσερεις και στα κελιά μας τα λευκά με τα ροζ σύννεφα και το άρωμα μιας πρόστυχης γαλήνης. Το χρόνο τον λογίζουμε σαν οίηση γιατρεύοντας τους φόβους μας με ποίηση... Εδώ, με κύτταρα ολάνθιστα και σθεναρά κι ανυποψίαστα και τα ρολόγια σ΄ αντίστροφη μέτρηση, μπροστά ατενίζουμε με την πλάτη ασπίδα στο μέλλον. Να αγνοήσουμε, να ξορκίσουμε, να φοβίσουμε τ άλογα που καλπάζουν αγέρωχα με δρεπάνια και σκόνη και αίμα. Και με πλάστιγγες με ζύγια άδικα στων εμπόρων τα οχυρά, και στις συνάξεις των δουλεμπόρων. Μη προκαλείς, μη προκαλείς τις άμυνες της προστασίας μου, της προστασίας μου για σένα. Θα σου φανερωθώ κρατώντας τη αλήθεια μου, τη φοβισμένη αλήθεια μου, στα δόντια και στα μύχια μου τα τρίσβαθα των νυχτεριών και της ανάγκης... Και το απλό, το απαλό και το προβλέψιμο θα το λογίσεις πια του νου παιχνίδισμα κι ενδοβολή και πράξη θεατρική μιας τραγωδίας... Μα αυτή μονάχα είναι η κλεψύδρα μου κι αδειάζει κόκκο κόκκο... Μη προκαλείς τους φόβους μου! Τ άλογα θα καλπάσουν καταπάνω σου και οι εφιάλτες μου θα ξημερώνουν τα όνειρα της αντοχής σου. Κι αν μείνεις εδώ κι ακόμα αντέχεις, μόνο το χέρι κράτα μου, να συγκρατήσω τα όνειρα καθώς σαν άμμος άνυδρη γλιστρούν μέσα απ τα δάχτυλα... Το χέρι κράτα μου -αν μπορείς, προτού τα δάχτυλα γλιστρήσουνε στη σκόνη .."
«..Και ξαφνικά είδα τον κόσμο να γυρίζει τι πάει να πει νάχεις τα χέρια σου αδειανά..»
A ^j^
6 σχόλια:
τα χέρια να προστατεύσω
στου κορμιού τις κρύπτες
να τα φυλάξω
να μην τα δει ο καιρός
κι η Λήθη
μήτε κι αυτή
να τα δει...
Φιλί
'..σε κρύπτες υγρές
να ποντίσουμε το χρόνο
σε κοίτες αρχέγονες
να μας ξεχάσει η λήθη..'
Φ+Καλημέρα
Α^j^
oxou kardoula mou den paei na pei tipota adiana einai ta xeria mono otan to epithimoume emeis mono an dilosoume paretisi kai anthropoi pou exoun na dosoun mesa apo tin texni mesa apo tin poiisi den menoun pote me xeria adiana
se filo na prosexeis kai mia megali agkalia
...Μέχρι κι οι γραμμές της ζωής σβήστηκαν απ' τις παλάμες μου.
Έμεινα στο κενό να αιωρούμαι.
Τιμωρία, γιατί εγώ αγάπησα τη θάλασσα και κολύμπησα γυμνή στα νερά της...
Σε φιλώ
@truthie ..
λές ε?
e-Αγκαλίτσα+Φ
A^j^
@Φλόγες Λιτσα
κι η διαχείριση του ΄κενού΄
δεν είναι Τέχνη ;
(..Ίσως μάλιστα να την ...΄προκαλεί' κιόλας ..!)
Φ+Καλή σου νύχτα
Α^j^
Δημοσίευση σχολίου