A2N : 5 'Mendel vs Mendeleev'..

κι έγραψε ο Ν. :
"...Κι από τα μαλλιά σου κι από τα μάτια σου τι θα πάρω;..."

… κι όλα ανατρέπονται
μικροί και λίγοι στην απουσία και πάντα απροετοίμαστοι και ξαφνιασμένοι. Κι όλο το νόημα το κρυμμένο νιώθεις στου εγώ του φθαρτού τη γέφυρα, στο πριν, στο μετά, στα μέλη και στα γνωρίσματα. Και στα χαρίσματα της σκυτάλης από το χέρι της διαδοχής που παίρνεις, και που θα δώσεις και που θα δοθεί και που θα πάει πιο μακριά κι από όπου έφτασε σε σένα … Και μ ανταγωνισμό και απορία στους νόμους της επιστροφής του δανείου, στα στοιχεία τα απλά και στα πρώτα και στα υπόλοιπα του περιοδικού συστήματος. Κάτω απ τον Ήλιο και σε κρυψώνες προσωπικές και αθέατες στα ταμεία της Νύχτας, γλύφουμε τις πληγές στήνοντας κυκλωτικούς χορούς με τα μάτια σε χρόνο αμετάκλητα παρελθόντα, σε χρόνο αδυσώπητα μέλλοντα, στην εκδοχή μιας επανάληψης και μιας ακόμα ενδεδειγμένης διαδικασίας σε ρόλο πρωταγωνιστή. Και στάζουν και σταλάζουν στα λαγούμια της φυγής και της απορίας μας, οι στάλες της ζωής και οι χυμοί και οι πνοές και τα δάκρυα κι η δίψα. Και σκύβουμε για νερό στις άνυδρες τις μνήμες της φθοράς. Τα δάχτυλα εργαλεία της αφής, τα μάτια μάρτυρες των αποδείξεων. Τι πήρα απ τη σκυτάλη; πόσες διαδρομές και στροβιλίσματα και πίδακες αίματος πορφυροί και λογισμοί της καρδιάς και παλμοί της διάνοιας; Και χρώματα, και μέλη και χαρίσματα αναγνώσιμα απ την όραση κι απ την αφή; Και πόση η απόσταση και πόση η σκέψη; Κι όλα στο τέλος ένας ανταγωνισμός, μια επιβολή και ένα στοίχημα επικυριαρχίας των νόμων του Mendel κόντρα στον πίνακα του Mendeleev, στο τέλος της υπόθεσης στο ..‘δια-ταύτα’. Και μείς, θεατές της ανάγκης και της αιχμής του βέλους και βορά στων μονομάχων την αρένα ταυτόχρονα. Και τρόπαια ευεργεσίας πιστώνουμε στο χρώμα των μαλλιών, στο σχήμα των μελών και του γέλιου και στων ματιών την ίριδα και στα λοιπά κτερίσματα της σκυτάλης από την εποχή του σπέρματος στου ωαρίου την υποδοχή. Και στην αθέατη πλευρά, το νόημα της ζωής στης μνήμης τα ίχνη και στης καρδιάς την προσέγγιση. Και στο άρμα σερνόμαστε και σέρνουμε χορούς και πανηγύρια και θορύβους και υπέροχα βεγγαλικά εντυπωσιασμού στη μηχανική της διαιώνισης υπακούοντες και πίδακες εκρήξεων και κάμψεις και έλξεις και μάχες και παραιτήσεις. Και χάνουμε τη Σιωπή και τον Ήχο του χρόνου. Και τη φορά του βέλους και την αιχμή. Και τη ροή του αίματος και τους παλμούς και τις φωνές τις χαμηλές και τις υπέρηχες πίσω απ τις πόρτες και τα παράθυρα και τους ψιθύρους τους νοούμενους και τους υπονοούμενους να ξεμακραίνουν ... Κι όλα ανατρέπονται κι όλα ανατρέπονται και μας γυμνώνουν σε κρεβάτια διεκπεραίωσης μικρούς και αμήχανους και έχοντες κενά και χάσματα και θέλω και μπορώ και δίνω και παίρνω και χρειάζομαι και μάχομαι και αμύνομαι και φοβάμαι και πονάω και θυμάμαι και αντέχω και υποκύπτω και εκτίθεμαι και στέκομαι ..και υπάρχω, παρ’ όλα αυτά ..για όσο ..

A^j^