'..Φτερά αμφίβια κι η Άνοιξη στα σπάργανα..'

Η αλήθεια των πραγμάτων και η αλήθεια (μου) για τα πράγματα, πάλη κι αμφιθυμία και λόγος και αντίλογος ταυτόχρονα. Ταυτόσημα και αντιστικτικά. Ανάσα και πνιγμός και άλλοθι και Ερινύα .. Το στερέωμα των ουρανών και οι στεριές των βυθών και των πόντων. Κι οι πόντοι των σπασμένων καραβιών και το στερέωμα της νύχτας και των άστρων … Κι απ όλα μια ανάσα μοναχά ενθύμιο η κατευόδιο, αποχαιρετισμός ή καλωσόρισμα ν αποφασίσεις. Και στα θαλάμια της φυγής -της διαφυγής μου, θα βραχωθώ και στο καρτέρι και στην παλίρροια και στην άμπωτη ακολουθώντας τους δρόμους της Σελήνης και των ωρών της νύχτας στο ανέβασμα μέχρι τα σπάργανα της μέρας στης Άνοιξης τις απαρχές .. Και στα φτερά και στην οδύνη των βυθών μου, εκεί που λες κι ακουμπάει το στερέωμα με τις συντεταγμένες του στο χέρι σου μέσα, στης γροθιάς τις αυλακιές και στων ματιών τα αιμοφόρα αγγεία, όταν στην ένταση της πλεύσης και της βύθισης στο πράσινο και στο γαλάζιο μου το απόλυτο σε ένα crescendo σε μια κορύφωση αιμάτινοι πίδακες και ασφυξία και πείσμα και προσπάθεια και γαλήνη γυρεύουν να με καταπιούν στης αβύσσου την κοιλιά, στην αγκαλιά του κήτους. … Και μυστικά, αυτή την ποντισμένη μου στιγμή της ασφυξίας, θα στη χαρίσω αθόρυβα που μόνο εσύ θα ξέρεις. Και σιωπηλά στο όριο και στην αιχμή της πλάνης των βυθών και της σαγήνης του στερεώματος που ευθεία προβολή στην επιφάνεια κάνει και ποντίζεται και χρώμα δίνει στον πνιγμό του αντί για αίμα πορφυρό, γαλάζιο και πράσινο και χάλκινο από ΄κείνο των ονείρων, θα στρέψω τις παλάμες σου απ την έξω τη μεριά, την καλή, του ήλιου, ξεδιπλώνοντας τη σφιγμένη γροθιά της προσμονής και της απορίας και της μεταμέλειας και της φυγής … Και στάλες υγρά της ζωής απ τα κτερίσματα της νύχτας θα εμπιστευτώ στις αρθρώσεις και στους τένοντες και στην έκταση των δαχτύλων σου που δείχνουν το στερέωμα με βλέμμα θαυμασμού, βλέμμα μικρού παιδιού απλό και μπερδεμένο κι άπληστο και τρυφερό..Και εκεί στην επιφάνεια που συναντάει ο βυθός μου το στερέωμα σου, μια φυσαλίδα μισή ακόμα στο νερό μισή στον ήλιο, να σπάσει ετοιμάζεται, ν ανοίξει, να δώσει την ανάσα του βυθού σπονδή και προσφορά στα σύννεφα και στ άστρα του στερεώματος και της απορίας των δικών σου νυχτεριών και των ονείρων … Κι αν ο βυθός, ο Βυθός μου ήταν μουσική, σπασμένοι τόνοι -ημιτόνια- και τριξίματα ακόρντων και διέσεις και τελείες παρεστιγμένων και παύσεις -κυρίως παύσεις- ολόκληρων και μισών για να αφουγκράζεσαι τις Σιωπές μου, θα ανταγωνίζονταν στην άμμο της ακτής τα όστρακα κάτω απ το πέλμα των βημάτων σου πριν βγει ο ήλιος, Άνοιξη .. ξημερώματα ...

A^j^