Α2Ν : 9 "Εαρ Ισημερινό .."

".. κι από τους ήχους πιο πολύ κι από τον ψίθυρο θα κρατήσω τις άσηπτες σκέψεις στο περιθώριο της άρθρωσης του λόγου, στα άκρα και στη συγκράτηση και στην αναστολή των φθόγγων... Κι από της προσδοκίας τη διάψευση, χρώμα πορφυρό σε φόντο διάφανο της λησμοσύνης θα ντύσω το βόμβο του αίματος. Και νύχτες οριοθετημένες και προβλέψιμες -ταγοί στην επανάληψη και στο μαρτύριο του Σίσυφου, μακριά νυχτώστε. Μακριά αγναντέψτε τις ανατολές των λογισμών κάθε που ξημερώνει πράσινη σαν την πικρή χολή η καινούρια μέρα .. Και όνειρα, όνειρα κι επιβουλές και θύσανοι εισβολέων σε πύλες γκρεμισμένες και ορθάνοιχτες, θα σας παραχωρήσω χώμα και νερό και Πύρρειες νίκες κι αυτή την απουσία της ματιάς μου και του βλέμματος. Κι αυτήν ακόμα την ευεργεσία της πιο ηχηρής μου Σιωπής. Και ήδη σήμερα, σήμερα ξημέρωσε και πάλι χτες .. Και μια μονάχα λέξη για ευχή και άμυνα στα χείλη, αντί για Καλημέρα, σπονδή κι αντίσταση και χνάρι ανάδελφο θ΄ αφήσω .. Μια λέξη μοναχά κρυφή σε φράση : καλή γαλήνη στο γαλάζιο της μέρας σου, καλή στεριά, καλή επιστροφή στους ήχους της καρδιάς, τους απλούς, τους πρώτους, τους πρωτογενείς και τους πρωταρχικούς. Καλή προσγείωση λοιπόν στα κίτρινα λιβάδια του Vincent και στον βόμβο των αμέριμνων τζιτζικιών στην εξοχή της Τοσκάνης, μεσημέρι Καλοκαιριού, στην ώρα της siesta. Εικόνα απωθημένων λογισμών και αντανάκλαση κι ολόγραμμα από τα όνειρα και τις προοπτικές μιας Άνοιξης επελαύνουσας. Σήμερα, ανήμερα της ίσιας μοιρασιάς του καρβελιού στη μέρα και στη νύχτα .."

.. Σήμερα ..'τη σήμερον λογιζομένη ώς χτες και ως αύριον και ως ποτέ λογιζομένη οτι υπήρξε..'

A^j^