A 80km/h U-turn accident..

Στο όριο της μέρας και της νύχτας / solo keyboard. / Δούρεια στη μέρα εισβολή με γκάζι στις στροφές / λαχτάρα για τον ήχο του νερού / σε μιας λακκούβας πρόκληση / στη μνήμη κάποιας ‘εμμονής’ πάνω στον Ήχο της σκέψης με λόγο αρθρωμένο σε solo voce bassa ma .. Non troppo / άδεια η λακκούβα / Φανάρι εμπρός αριστερό –στα εξ ων συνετέθη / ενθύμιο στην άσφαλτο!

..Ήταν ο ήχος.. Κι η ανάγκη της αφής του, το πέρασμα απ τη ραχοκοκαλιά ν ανεβαίνει, να διέρχεται, να παρασύρει, να καταλύει σκιές λανθάνουσες και θόρυβο και βόμβο και κρότους. Και έννοιες κραυγάζουσες και αυθάδεις ν απαιτούν προσοχή, να δηλώνουν παρουσίες, απουσίες, φυγές. Το Νερό. Το νερό της βροχής λιμνάζει, ο ήχος προκαλεί, στην άκρη του δρόμου, λιμνάζει. Παρουσία αιφνίδια και πρόκληση. Οι μοίρες και η κλίση των χεριών και η νησίδα ασφαλείας. ‘Νησίδα απομόνωσης’ -οξύμωρη επανάληψη και πλεονασμός σε γλώσσα ξένη .. Και η λάμψη του νερού και η σαγήνη του ήχου και η γωνία πρόσπτωσης και η ελαστική ορμή και οι πίδακες και η πλεύση και ο ήχος -και προπαντός ο ΄Ήχος και οι παλμοί και η ένταση και η κλίση και η απόκλιση και η υπέρβαση. Και ο έλεγχος φυγάς και ρίψασπις και προδότης και Εφιάλτης .. Κι ο ήχος πλημμυρίζει την οσφύ, παραλύει την οσφύ, στη μνήμη παραδίνει την οσφύ. Υγρός, συρτός, ήχος χειλιών και εκπνοή του κύματος στην άμμο και πέρασμα κι ησύχασμα και μνήμες απ τη θάλασσα την Ερυθρά και πλήθος να τη διασχίζει ‘αβρόχοις ποσί’. Και μνήμη και συνειρμός και ζεύξη απ΄ τη νύχτα στο ξημέρωμα κι απ το ξημέρωμα στη μέρα εισβολή .. "Τα λόγια σου να βλέπω, τους ήχους. ‘Όταν αρθρώνεις να βλέπω τους ήχους στο βλέμμα, στο νεύμα, στον ήχο των ματιών, στων φθόγγων την εκφορά, στα κύματα τα παλμικά, στα ομόκεντρα να μπω. Να περιέχομαι. Στη γέννηση του Ήχου της σκέψης να μετέχω .. – Οχι, μη γράφεις, μην αρθρώνεις με γραφή. Τον ήχο θέλω μόνο της σκέψης και του βλέμματος, το πέρασμα σαν πέρασμα μ’ ορμή, σαν ήχος στη ραχοκοκαλιά." Διαδρομή κατά μήκος και εγκάρσια τομή των συνειρμών στης υγρασίας την πρόκληση, στην άκρη του δρόμου, στη στροφή, στην άσφαλτο, κέλευσμα ερωτικό του νερού, που λίμνασε απ της νύχτας τη βροχή, στα ελαστικά τα βιαστικά. Στη μέρα την καινούρια που εισβάλλει ορμητικά σαν Δούρειος Ήχος, με την επιθυμία στους Ήχους της σκέψης μου να μπεις, να εισβάλεις στα μονοπάτια των φθόγγων μου πατώντας. Στου δρόμου μια επικίνδυνη στροφή. Λακκούβα με νερό. Τον ήχο της να πάρω απ τη λάσπη ... τον ήχο μου να πάρεις απ το στόμα, να εισβάλω ελαστικά και υγρά στην άσφαλτο ... να καταργήσεις τη φωνή μου από των πλήκτρων τις κραυγές κι απ τ ακροδάχτυλα …

(..Κι όμως η Νύχτα ντύνεται … Van Gong … στα κίτρινα φανάρια που σπάνε το πρωί. Στη λασπωμένη στροφή. Με 80km/h. Νυσταγμένη …)

A^j^