A2N : 11 “ Στο περιθώριο ..”

..των σημειώσεων .." : 27-31 Μαρ 2009)

( ".. την ώρα του απo-λογισμού, θα μαζευτούν της μνήμης σου οι υποδοχές να σε προϋπαντήσουν μες τις πολύβουες ζωές των άλλων γύρω, που θα γυρεύουν, θα γυρεύουν, θα γυρεύουν δάνεια και μερτικό απ το δικό σου το καρβέλι. Απ το καρβέλι, το αχνιστό ακόμα στα χέρια σου, που όλα τα ψίχουλα ορίζουν το δικό σου το υστέρημα του Χρόνου της ανοχής και του Χρόνου του μελλούμενου. Και τί απομένει και τί σκορπίζεται; Όλα σκορπίσματα και δάνεια και χρησμοί ευκολίας και σκοπιμότητας, που ιριδίζουν στον Ήλιο σαν λεπιδόπτερα στα έλη και σαν το δέρμα το διάφανο εφήμερων φυσαλίδων, που ξεγελούν με σχήματα ονειρικά τα μάτια σου και καταλήγουν στάλες στο άγγιγμά σου, στην ανάσα σου, στην προσμονή σου να διαρρήξεις, να χωρέσεις, να γίνεις έμβρυο στα σπλάχνα τους, υγρό ζωής, πυκνό και διάφανο, πλακούντας προστασίας στο εύθραυστο πολύχρωμο βιτρό τους .. Και λέξεις, περιέχουσες και περιεχόμενο των λογισμών σου, νεογέννητες και ανάδελφες που ανόμοιες νάναι μα σαν κομμάτια σπασμένης πορσελάνης να ταιριάζουν και σαν το γάντι του δεξιού σου του χεριού ...

. Και τώρα εδώ, παντού και μακριά απ όλα, κι απ’ έξω κι υπεράνω και σε απόσταση ασφάλειας, θα νοιώθεις, θ αφουγκράζεσαι, θα υποθέτεις περισσότερο τους ‘άλλους’ κόσμους μέσα σου και τα σύμπαντα αλλήλων και τα ημέτερα και 'κείνα τα παράλληλα και τα συντρέχοντα. Κι από μακριά θα ξεκινάς, από τις άκρες των ονείρων κι από τα όρια και με απορία σαν μικρού παιδιού θ αναρωτιέσαι αν τάχα μεταξύ τους συμπληρώνονται ή γίνονται παραπληρώματα αλλήλων. Κι όλο το κόκκινο το νήμα θα ζητάς, που ακριβώς στη μέση τα διαπερνά και τα ενώνει και άλλοθι και τόπο σου ορίζουν να χωρέσεις και κτήμα σου νάναι εκεί κι ορίζουσα και συντεταγμένη των ονείρων και των ποθούμενων και τόπος να σταθούν .. Και θάναι πορφυρό σαν αίμα και σαν πόνος και σαν αγάπη και σαν τοίχος βαμμένος παιδικός με αδέξια λαξέματα μελάνης και νερομπογιάς. Και μια θηλιά –στο το χέρι θα κεντήσω, το δάχτυλο το μεσιανό να τυλιχτεί και να το σύρεις νύχτα στο προσκέφαλο και στα ταξίδια των νεφών του στερεώματος, που βλέποντάς τα μύθους πλάθεις και μορφές και αγαπημένα πρόσωπα και φόβους και εφιάλτες και σχήματα ηρωικά και αγέρωχα και φοβισμένα και τεράστια και εφήμερα, στον άνεμο που σκορπούν και χάνονται στο φύσημά του. Και διαλύονται. Και παίρνουν και τα όνειρα μαζί. Και τα παλάτια της άμυνας. Και κάθε λογισμό ..

.. Και μένω, μένω εκεί να σε κοιτάζω με τις οξείες τις γωνιές της απορίας και τις αμβλείες της απόγνωσης και της ανάγκης, να βρω τη φράση την κρυμμένη και το νόημα και το κλειδί για κάθε κλειδωμένο συνειρμό. Κι εκείνο το σωμάτιο, το Ένα και το μόνο και το ανάδελφο της Μιας θεωρίας, που όλα σε ένα τα περιέχει και περιέχεται στα όρια των λογισμών και ακροπατεί πότε από δω, πότε από κει και πότε χάνεται και ταξιδεύεται για “αλλού”.. 'Εκεί', εκεί που μόνη νιώθω. Και φτωχή. Και λίγη. Με δίχως λέξεις να χωρέσει, να ειπωθεί, να γίνει ήχος, χρώμα, αίσθηση .. Εκεί που φτάνω ν ακουμπήσω μέσα σου, χωρίς τα λόγια, χωρίς τους ήχους, χωρίς τα χρώματα .. Εκεί που φτάνω “εκεί” που “είσαι” και που ξέρεις πως “είμαι” κι εγώ .. Κι απλά το ξέρεις .. έτσι ΑΠΛΑ .. τόσο απλά που μόνο μια τόσο “ματωμένη” διαδρομή “απορίας” και “θορύβων” θα με φέρει … Και μόνο μιά ματιά ή ένα νεύμα ή μία φράση απλή και ανεπιτήδευτη, θα γίνει βούτυρο απαλό και δροσερό στο καύμα των λογισμών και της απορίας. Επίθεμα και βάλσαμο και υπόσχεση και λόγος βάσιμος για μια ακόμα προσπάθεια, για μιά ακόμα ανάσα τελευταία .." )

A^j^