Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

"...και έπειτα τίποτα μόνο εγώ και το καθρέπτισμά μου..."






"...κι όλος ο κόσμος να βυθιζόταν στο μηδέν
τούτη τη νύχτα
τη νύχτα των βλεφάρων
κι έτσι κι εγώ κι εσύ το τελειωτικό να ρουφούσαμε
όπως το μέλι στις πληγές που χάσκουν ακόμα
δάκρυα φρίκης δάκρυα χαράς
μια γλώσσα που πυορροεί μια γλώσσα που πλαταίνει
και ντυμένοι με το άγνωστο
να ξεγελούσαμε των παιδιών το βλέμμα
ντυμένοι με τη μοίρα
να ξεγελούσαμε το βλέμμα
το βλέμμα το βλέμμα..."

8 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Αυτο το ποιημα ειναι το ωραιοτερο κατα την αποψη μου που εχω διαβασει εδω

Καλη σου μερα

N. είπε...

Μαρία (με τα ... κοχύλια)

Χαίρομαι που σε συγκίνησε
Φαντάζομαι ότι κάποιες από τις λέξεις αυτές (βλέμμα; δάκρυα;...)θα έχουν ίσως κάποιο ... ειδικό βάρος για σένα...

Όπως και να 'χει το βλέμμα αναφέρεται στο βλέμμα του Άλλου, του σημαντικού άλλου,
ή και στο βλέμμα του ... ασήμαντου
Άλλου, του τρομερού ... Άλλου
ή και στο βλέμμα του ίδιου του εαυτού μας πάνω στο οποίο ο ίδιος ... καθρεπτίζεται...

Νύχτες (και μέρες) ενδοσκόπησης...

Φιλικά Ν.

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Κι αν βυθιστώ
κι αν χαθώ
πάλι επιπλέουσα στα μάτια σου
θα φλερτάρω
με τα δικά σου δάκρυα
με τα δικά σου βλέφαρα
και μεσ' τα χείλη σου
θα κερδίσω
μια στιγμή αθανασίας,
κι ας μεγάλωναν
κι ας ψήλωναν
οι αισθήσεις
μόλις χθές
στο πρώτο σημείο σου
βρήκα ν'ακουμπίσω
να ρουφίξω χυμούς
πληγές να χαϊδέψω
μη τύχει
Σάββατο βράδυ
λησμονήσω τον πόνο
που όλοι τους
τόσα χρόνια με κέρναγαν
να κρατήσω από σένα
τον πολιτισμό της φιλοτιμίας μου
να αφεθώ
στα κύματα
στην άνοιξη που φθάνει
να ξεγελάσω τα χρώματα
να περιδυνηθώ στο φως
να σε κοιτάξω
με την μικρή μου αλήθεια
να σε φέρω εδώ
που συναντούνται οι λέξεις
και μπλέκονται με μύθους
με άνοιγμα προς τον ουρανό.
Να κρατήσω τα δάκρυα
στο περιστήλιο
κι εκεί να χτίσω, να χτίσω...

Καλημέρα, βγήκε ήδη ο ήλιος και σεριανά στις ταράτσες, στα κεραμίδια, στο κόκκινο της καρδιάς.

Angel ^j^ είπε...

στάσου στον Ήλιο κόντρα !"
- θυμάσαι ;

(..τούτη τη Νύχτα δίψαγες να την ταξιδέψεις. Την τράβηξες μέσα σου ρουφώντας την απ τα μαλλιά κι ως το μεδούλι γλύφοντας την αρμύρα της στα δάχτυλα
πλάθοντας φθόγγους και λογισμούς και με τη γλώσσα σκάλισες το ανάγλυφο χνάρι της,το σκοτεινό, μέσα σου πίσω απ τη γεύση και τα βλέφαρα ..)

"α! βγήκε τελικά και το φεγγάρι μαζί ..!"
- θυμάσαι;

(.. την άλλη μέρα σιωπηλός είχες τη γλώσσα στις μνήμες της Νύχτας ..
Στην έκπληξη καινούριων (ενδο)βυθών ..)

- θυμάσαι;

:)

N. είπε...

Σοφία,
φαίνεται πως ο ... αισθησιασμός, αυτός ο ανοιξιάτικος, ο νυχτερινός αισθησιασμός, αυτός που τόσο ήρεμα και όμορφα και ... θετικά σε διαπνέει, έλκοντας γύρω του νοσταλγικές όμορφες εικόνες της φύσης (του ουρανού, της θάλασσας ...)

φαινεται πως αυτός λοιπόν ... αυτός είναι για μένα -ή τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι... -
τόσο μακρυνός

Θα έλεγα πως η αισθητική ... τάξη, τόσο ... πολύτιμη ασφαλώς και τόσο γόνιμη,
έχει τόσο σφοδρά κλονιστεί για μένα μέσα σ' όλη αυτή την ένταση και την ταχύτητα, που πλέον ολόκληρη η θεματολογία μου είναι μονάχα η εσχατολογία ή έστω το φαντασιακό (το φαντασιακό που καθηλώνει...)

Να' σαι καλά

Φιλικά Ν.

N. είπε...

Α.

θυμάμαι ασφαλώς

Το φως
και το σκοτάδι

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

...Ντυμένη με τα μαύρα
την έσχατη νύχτα
Με τα βλέφαρα
να προστατεύουν την όραση
- τελευταία άμυνα
στην επίθεση των βαρβάρων-
αφαιρώ τα βλέφαρα
για να ξεφύγω απ' το μηδέν
και να κατρακυλήσω
στην αρνητική κλίμακα
-έτσι
ν' αντισταθώ στη φιλήσυχη ανωνυμία
...να ρουφήξω τον απόλυτο Πόνο
να γιατρευτώ...

Καλή καλή Μέρα, Ν Με Τελεία,
αφού έτσι με τελειότητα εκφράζεσαι...

Μαρια Νικολαου είπε...

Ξαναπερνώ σήμερα το πρωί και μου ρθε στο μυαλό να πω "μακαρι να ξεγελούσαμε και την καρδια μας..."


Καλημερα και καλη Κυριακή εύχομαι