"... κι ευτυχώς η σάρκα μας σάρκα γέννησε, που ανθίζει μέσα σε μιαν άνοιξη ..."

"... φύλλα φύλλα η σάρκα μας, βιβλίο που το ξεφυλίζει ο άνεμος

κι από το ορατό, το αόρατο είναι που απλώνεται και κάθεται

μέσα κι έξω

και ακούω λες όλες τις κραυγές τους

δέκα άνθρωποι δέκα γενιές πίσω δέκα πεθαμένοι κάθονται στην πόρτα μου

δέκα πεθαμένοι για τη ζωή που ντύθηκαν τη νύχτα

κι απλώνουν τα χέρια μέσα στα χέρια μου

και ουρλιάζουν οι ζωές τους σαν άρματα μάχης ή σαν πουλιά

και βομβούν οι φλέβες τους όπως η ώρα που περνά

από σένα έχω ένα ψίχουλο κι από σένα ένα κουρέλι λίγες σελίδες μουχλιασμένες

το χειμώνα, ένα δερμάτινο παπούτσι θαμμένο στο χώμα

ένα μελανοδοχείο σκονισμένο και άδειο

ένα λαβύρινθο από βλέννες και κόπρανα

μια στοά από λασπωμένες λέξεις

ένα εμπόριο αίμματος κρυφού

ένα μέλλον πολύκροτο και απρόβλεπτο, όπου μέσα στο ρίγος εξαφανίζεσαι

μαζί με τη γή μαζί με την απόσταση

και σαν ψέμα ακούω τη φωνή σου, απίστευτη κι άπιαστη

μες στο σκοτάδι των ημερών ..."

N.