"... από τα χέρια μου, η βελόνα και η μοίρα, α! ανάμεσα στα σιδερένια πόδια, κομμένη πεταμένη, κι εγώ, σταγόνα σταγόνα ..."

"... Σήμερα, τώρα, από το πρωί ως το βράδυ, έξυσα το δέρμα μου, έσκαψα το δέρμα μου, ξύρισα το δέρμα μου

άναψα όλα τα φώτα

κι έτσι, με τον τρόπο αυτό, περιμένοντας ολόκληρη τη ζωή μου, από το πρωί ως το βράδυ

πέρασε η ζωή

γεμάτη λυρισμούς και φόβο

μικρή ζωή όσο το πέταγμα μιας μέλισσας

χωρίς μελίσσι

και θα χρειαζόταν ένας ωκεανός, ένας ωκεανός ύπνου

να ταξιδέψω στις όχθες μου

και ε'ιναι μια χοάνη, μια δίνη βουνών

που απλώνεται ψηλά και ψηλότερα και ψηλότερα

για να δω το χρόνο, το χρόνο το δικό μου ..."

Ν.