“..rien ne va plus ..”

“..Πέρασε, πέρασε ο Αχέροντας, πάγος νερό και νύχτα κρύα, γύρω στις τέσσερεις που αλλάζει βάρδια ο ύπνος ή που γυρίζει άσκοπα πλευρό στα νέα του αδιέξοδα… Τα νέα ψέματα να ντύσει με προσχήματα και να ντυθεί με των ονείρων τις προβιές , εφιάλτης πάντα πλάνος και πανέξυπνος μα πάντα εφιάλτης κι όνειρο ποτέ ... Και με δύο χέρια και δύο μάτια μάρτυρες και φράχτες των ενδότερων και φύλακες και Κέρβεροι και φοβεροί. Πέρασε, πέρασε η κοιλάδα η κίτρινη των ώριμων σταχυών με τις πελώριες θημωνιές -τόπος γι απόσταμα στο καύμα των μεσημεριών, τόπος που μύριζε το φρέσκο χώμα κι η υγρασία. Κι η απέραντη η θάλασσα και ο Βυθός.. Ο Βυθός που ανεξερεύνητος στοιχειώνεται μες στα καρτέρια των βράχων τ’ απροσπέλαστα.. Και αποχαιρέτα πάλι μιαν Αλεξάνδρεια και τους Βαρβάρους της μαζί -τους τιμητές της. Και τόπο κι αίσθηση -(ου)τόπο και (ψευδ)αίσθηση- αποχαιρέτα, μέσα στη νύχτα που εφευρίσκουν διαφυγές και αποδράσεις, ξωπίσω κροταλίζοντας σαν ντενεκέδια μ’ ένα παράξενο σκοινί σε θορυβώδη εξάτμιση πιασμένα. Κι ο θόρυβος και οι σιωπές κι παύσεις και η στίξη και οι ορίζοντες και όλο το φάσμα χρωμάτων και αποχρώσεων. Και οι ήχοι με τις χροιές και τις ιδιοσυχνότητες και τις λεπτές εκφάνσεις τις ανύποπτες για τους ανυποψίαστους.. Πρόλαβε, πρόλαβε κρύψ’ τα κι άστα εκεί.. Σιωπή και πάλι.. κι άστα εκεί, για κει που αντέχει νόημα και λόγος και διάκριση. Όπως τους πρέπει, όταν κι αν και όποτε θα γίνει μπορετό για ένα Βυθό ν’ αξίζει μια Ιθάκη -ή μιας Ιθάκης άρνηση ν αξίζει ένας ..Βυθός ..”

A^j^