"... πως θα το ξέρεις ποιαν εννοώ; ..."

(Joel Peter Witkin)

"...

κι αν άλλαζα τον κόσμο ή τα χέρια κι αν άλλαζα τα πρόσωπα, τα πόδια, το βλέμμα, το κάθισμα

ακόμα και τότε, από τη δυστυχία πως να απέχω, να χαθώ, να χάσω

αυτή τη σάρκα που ξεχειλίζει σαν ποταμός

κι αιχμαλωτίζει κι ανήσυχη περιφέρεται τις νύχτες στο σκοτάδι

όταν κανείς δεν την βλέπει

λεία λεία κόκκινη σάρκα φουσκωμένη με αίμα

ανήσυχη σάρκα ανήσυχα μάτια

κι έρχεσαι τόσο κοντά που μυρίζω το δέρμα

κι αναλύω τα κύτταρα και θαμπώνω τις τρίχες σου

και δύσμορφη η όραση απλώνεται στο πρόσωπο από τη μύτη στο λαιμό

και γεύομαι διογκωμένη τη θλίψη

όμως ποια απ' όλες; πως θα το ξέρεις ποιαν εννοώ; πλατιά; ψηλή; ή πλαδαρή;

έτσι όπως ξεχειλίζουν οι κοιλιές με μια χλωμάδα στα πλευρά μια κίτρινη λωρίδα στα πλευρά

και το κίτρινο του καπνού του απογεύματος, τη στιγμή ή την ώρα

που στα παράθυρα δύουν οι τελευταίες ακτίνες

κι ένα παντελόνι αναλύεται σ' αναφιλητά και βουρκώνει

κι ένα τραπέζι και μια καρέκλα τρίζουν τρίζουν σφυρίζοντας το βλέμμα μας

που χάνεται

..."

N.