Α2Ν : 2

Andrei Tarkovsky : Nostalgia


Η ΠΟΙΗΣΗ ΔΕ ΜΑΣ ΑΛΛΑΖΕΙ

Η ποίηση δε μας αλλάζει τη ζωή, το ίδιο σφίξιμο, ο κόμπος της βροχής
η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει. Δε σταματά τη σήψη που προχώρησε
δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη. Η ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση
κάνει πιό δύσκολη την καθημερινή μας πράξη

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου

".. Με καταργούν και μ ακυρώνουν οι 'Ορισμοί' .
Και τα 'Αξιώματα', αγνώστου πατρός και προθέσεων, χωρίς απόδειξη.. ακολουθώντας τους αλγόριθμους της ανάγκης με στρέφουν, με περιστρέφουν και μ αναλώνουν.
Τα υγρά της ζωής καταθέτω σπονδές στον Ήλιο που άργησε, στη Σελήνη που βιάστηκε, στη Βροχή που αρνήθηκε να επικονιάσει τη νύχτα, στη Νύχτα που επιβλήθηκε.. Στερεύω, συρρικνώνομαι κι αναζητώ από ένστικτο λίγη παράταση ακόμα, λίγη μονάχα ευεργεσία από τις στάλες τις κρυμμένες στην πρωινή πάχνη που τυλίγει τα ώριμα όνειρα.
Τους χάρτες να παλιώνουν οι διαδρομές, ν' αναζητούν καινούργια Γεωγραφία. Με προοπτική.
Καινούργιας Γεωμετρίας σπάργανα, χωρίς συμμετρίες και γωνιές, χωρίς ανέλπιδες Ασύμπτωτες και αιματηρά Σημεία Τομής. Χωρίς εγωισμούς και ηττοπάθειες να σέρνονται στα τοπικά Μέγιστα. Και στα Ελάχιστα.
Κι ο χρόνος, ο αθέατος, να διαπερνά τις ρωγμές μας, να εισβάλλει στις μέρες τις Αλκυονίδες, να ενώνει τη νύχτα με της μέρας τα όρια.
Και νιώθω να στέκεσαι εδώ, μπροστά, δίπλα, μέσα μου, ολόγραμμα και υπόθεση συντεταγμένων, να παρασύρεις τους παρονομαστές της ακεραιότητάς μου που συρρικνώνονται, μικραίνουν και σαν καθρέφτες παραμορφωτικοί και αναίσχυντοι με εξαπατούν κι η απουσία σιωπής και ήχων ταυτόχρονα, προσομοιάζει στο απόλυτο κενό. Στο απόλυτο το νόημα και στην ταυτόχρονη κατάργησή του.
.. Παρόλα αυτά εδώ, ακόμα εδώ, μετράω τα περάσματα στις γέφυρες της δύσκολης γραφής. Να φέρω πίσω, να φέρω πίσω στο κενό τις λεπτομέρειες της μορφής σου προσαρμοσμένες στην (αυτ)απάτη των προθέσεων, των υποθέσεων.
Σε νυχτέρια και ξημερώματα, σ ανάσες , σ εκπνοές και γαληνέματα, να φωλιάσω τις μνήμες, να ταιριάσω τις μνήμες, να εξαργυρώσω τις μνήμες μ ένα κομμάτι σταλακτίτη σπασμένο απ τα έγκατα των απαρχών σου, στην κοίτη της αρχέγονης οδύνης σου.
Κρύπτες χθόνιες διαβρώνεις με το αλάτι των ματιών και διαγράφεις διαδρομές στο χρόνο μου παλίνδρομες και τώρα, εδώ, στα μάτια της μνήμης μου, κοιτάς με απορία την υγρασία στις παλάμες, στα μάτια, στις πτυχές, στις απολήξεις των αιμοφόρων μου αγγείων γυρεύοντας συγκατάθεση να πλεύσεις, να εισβάλλεις σε κοίτη ανάδοχη.
Να εξερευνήσεις το πλέγμα το απροσπέλαστο των άπειρων νευρώνων, των άπειρων το πλήθος συνάψεων. Πάνω στις αυλακιές της περιπλάνησης να θεμελιώσεις μνήμες.
Στων συνειρμών το Δέλτα να εκβάλλεις. Να βρεις διέξοδο σε πέλαγα υγρής επιθυμίας.Ταξίδι μακρινό για μια δική μου Ιθάκη...
Το ‘απλό’, τον ‘πρώτο’ αριθμό, το άτμητο πεπερασμένο μου να διαρρήξεις πάλι, ξανά και ξανά και με ηλεκτροφόρες εκκενώσεις υψηλής τάσης, να κατακτήσεις, να κατακτήσεις, να κατακτήσεις, να κάνεις απολογισμό της Πύρρειας νίκης σου στο Χρόνο, το δικό μου, κόντρα ..

..κι ενώ παλιώνω κι εσωστρέφομαι μόνο τα χέρια, μόνο τα χέρια σου μπορώ να θυμηθώ, ούτε καν τα μάτια. Κάθε άλλοθι με (απο)καλύπτει. Κι η μνήμη της αφής (ανα)τρέπει κάθε πρόθεση αναγωγής της Ανάγκης σε .. Τέχνη -ή μήπως όχι ; .."

A ^j^