Α2Ν : 8 "..ο νους είναι ο ασθενής και νοσεί, και μαζί του το σώμα πάσχει όπως σε καθρέπτη.." Ν.

Cordoba-April 2007

.. Κι εκεί, το τέλος που ορίζεται απ τη σκέψη, που στα πάντα μετέχει κι επεμβαίνει κι ανατρέπει, εκεί το τέλος πάλι ορίζει το λόγο τις αιτίες και τα όνειρα. Την απουσία των ονείρων και τον εφιάλτη των λόγων και των σπασμών και της ανατροπής. Κι η μνήμη, η ξεκομμένη από 'μνήμες' κι από τα ίχνη και τις χαρακιές στο δέρμα και από τις αυλακιές του αίματος κι από τους πίδακες και τα πυροτεχνήματα της αίσθησης της πιο αρχέγονης κι απ τους χυμούς της ζωής κι από τις στάλες των περβαζιών τις λανθάνουσες. Το χώμα κάτω σαπίζει απ το χώμα, κι η υγρασία αλλάζει, αλλάζει πρόσωπο και προορισμό και γονιμοποιεί τους σπόρους της φρίκης και μεταλλάσσεται κι ανάγκη γίνεται και μπόλια ζωής κι ανάγκη για τις μέρες τις επέκεινα, τις μέρες που θάρθουν, τις μέρες τις μελλούμενες που ορίστηκαν για να υπάρξουν .. Και εκεί, οι σπόροι της ζωής δειλά τη δύναμη θα βρουν. Θα βρουν τη δύναμη της σήψης κι εκείνη της φυσαλίδας που ατίθαση μέσα απ του βράχου την ανάσα και τυφλωμένη και τρελή από το πάθος το παράφορο της ατμόσφαιρας, τρέχει ασθμαίνοντας να διαρρήξει τα ιμάτια και το σαρκίο της στην επιφάνεια. Η ζωή φωνάζει, φωνάζει ή παραμιλάει, παραμιλάει ή τραυλίζει και διαγράφει και διαγράφει και περιγράφει νέες διαδρομές σε νέους κύκλους ομόκεντρους κι ομόνοες και όμοιους μα τόσο αλλιώς μα τόσο αλλού, μα τόσο απόλυτα δικούς σου … Μαζί για πάντα αλλά και ξέχωρα και αποκολλημένος και με δεσμά και κρίκους σφραγισμένους θα ταξιδέψεις. Θα ταξιδέψεις τους ρυθμούς των παλμών σου στων ρολογιών τους λογισμούς και με επανάληψη και με επανάληψη των μισητών μοτίβων θα ξορκίσεις τα στηρίγματα κι όλες τις απορίες και τη λαχτάρα και την αποφορά και την ταπείνωση. Και την κατάργηση κάθε καλής σου πρόθεσης και κάθε αθώας προοπτικής και κάθε επιθυμίας και αφής και καταβύθισης στις κόχες και στις άκρες της προσμονής και των ονείρων .. Και τίποτα, τίποτα δε θα χαθεί από τα λόγια κι από τις πράξεις σπαραγμού. Κι όταν της μάχης τα νύχια και της επίθεσης και του διαμελισμού, με το αίμα και τις σάρκες σου ακόμα πάνω, γίνουν στοιχεία στο χώμα απλά, πρωτογενή και αναπλάσημα και εστίες νέων υλικών και βάση λησμοσύνης και υπέρβασης, εκεί θαρθείς μ άδεια σακιά και χέρια πρόθυμα, να μάσεις ώριμους καρπούς από το χώμα κι από τα δάκρυα και απο τους οδυρμούς κάτω απ τους κλώνους τους πολύχρωμους τους πολυκαιρισμένους και τους σκυφτούς με μιαν ελπίδα για νέα σοδειά, για νέα όρια σε νέους δρόμους, νέα σκοτάδια ορίζοντας, μα πια, σε νέες στοές με νέων αποδράσεων χρεία και ορμή και πάθος και αιτία και εμμονή .. Κι είναι Ζωή! Κι αυτό είναι Ζωή ! Το βήμα παρακάτω, το βήμα το δειλό και το μονάχο, το βήμα το ‘χωρίς’ και η έλλειψη, η απουσία κι απορία κι ο πόνος και η ανάγκη τη στιγμή την ύστατη της παράδοσης και της υποταγής στη φθορά να πάρεις τ οξυγόνο μιας θρυαλλίδας και να το ταξιδέψεις στην πιο βαθιά κι απεγνωσμένη κυψελίδα των πνευμόνων σου και να σταθείς γι ακόμα λίγο, γι ακόμα λίγο μέχρι κι αυτό το οξυγόνο να καεί, μέχρι να βγεις στη ζητιανιά για μιας ακόμα θρυαλλίδας παράταση ζωής και μιας ακόμα παρακάτω … μέχρι τα μάτια σου να γίνουν πια αδιάφορα στα χρώματα, μέχρι τα αυτιά σου αδιάφορα να χάσουν την ορθογραφία των ήχων και των φθόγγων και της μουσικής και της φωνής της τρυφερής και της αγαπημένης. Και μέχρι από το δέρμα σου η αφή η αγαπημένη, να γίνει άνεμος και πνοή και σκόνη και ακούμπισμα αδιάφορο ενός επίπλου ή μιας χειρολαβής ή το μανίκι ενός πανωφοριού …

A^j^