Τρίτη 10 Μαρτίου 2009

Α2Ν : 8 "..ο νους είναι ο ασθενής και νοσεί, και μαζί του το σώμα πάσχει όπως σε καθρέπτη.." Ν.

Cordoba-April 2007

.. Κι εκεί, το τέλος που ορίζεται απ τη σκέψη, που στα πάντα μετέχει κι επεμβαίνει κι ανατρέπει, εκεί το τέλος πάλι ορίζει το λόγο τις αιτίες και τα όνειρα. Την απουσία των ονείρων και τον εφιάλτη των λόγων και των σπασμών και της ανατροπής. Κι η μνήμη, η ξεκομμένη από 'μνήμες' κι από τα ίχνη και τις χαρακιές στο δέρμα και από τις αυλακιές του αίματος κι από τους πίδακες και τα πυροτεχνήματα της αίσθησης της πιο αρχέγονης κι απ τους χυμούς της ζωής κι από τις στάλες των περβαζιών τις λανθάνουσες. Το χώμα κάτω σαπίζει απ το χώμα, κι η υγρασία αλλάζει, αλλάζει πρόσωπο και προορισμό και γονιμοποιεί τους σπόρους της φρίκης και μεταλλάσσεται κι ανάγκη γίνεται και μπόλια ζωής κι ανάγκη για τις μέρες τις επέκεινα, τις μέρες που θάρθουν, τις μέρες τις μελλούμενες που ορίστηκαν για να υπάρξουν .. Και εκεί, οι σπόροι της ζωής δειλά τη δύναμη θα βρουν. Θα βρουν τη δύναμη της σήψης κι εκείνη της φυσαλίδας που ατίθαση μέσα απ του βράχου την ανάσα και τυφλωμένη και τρελή από το πάθος το παράφορο της ατμόσφαιρας, τρέχει ασθμαίνοντας να διαρρήξει τα ιμάτια και το σαρκίο της στην επιφάνεια. Η ζωή φωνάζει, φωνάζει ή παραμιλάει, παραμιλάει ή τραυλίζει και διαγράφει και διαγράφει και περιγράφει νέες διαδρομές σε νέους κύκλους ομόκεντρους κι ομόνοες και όμοιους μα τόσο αλλιώς μα τόσο αλλού, μα τόσο απόλυτα δικούς σου … Μαζί για πάντα αλλά και ξέχωρα και αποκολλημένος και με δεσμά και κρίκους σφραγισμένους θα ταξιδέψεις. Θα ταξιδέψεις τους ρυθμούς των παλμών σου στων ρολογιών τους λογισμούς και με επανάληψη και με επανάληψη των μισητών μοτίβων θα ξορκίσεις τα στηρίγματα κι όλες τις απορίες και τη λαχτάρα και την αποφορά και την ταπείνωση. Και την κατάργηση κάθε καλής σου πρόθεσης και κάθε αθώας προοπτικής και κάθε επιθυμίας και αφής και καταβύθισης στις κόχες και στις άκρες της προσμονής και των ονείρων .. Και τίποτα, τίποτα δε θα χαθεί από τα λόγια κι από τις πράξεις σπαραγμού. Κι όταν της μάχης τα νύχια και της επίθεσης και του διαμελισμού, με το αίμα και τις σάρκες σου ακόμα πάνω, γίνουν στοιχεία στο χώμα απλά, πρωτογενή και αναπλάσημα και εστίες νέων υλικών και βάση λησμοσύνης και υπέρβασης, εκεί θαρθείς μ άδεια σακιά και χέρια πρόθυμα, να μάσεις ώριμους καρπούς από το χώμα κι από τα δάκρυα και απο τους οδυρμούς κάτω απ τους κλώνους τους πολύχρωμους τους πολυκαιρισμένους και τους σκυφτούς με μιαν ελπίδα για νέα σοδειά, για νέα όρια σε νέους δρόμους, νέα σκοτάδια ορίζοντας, μα πια, σε νέες στοές με νέων αποδράσεων χρεία και ορμή και πάθος και αιτία και εμμονή .. Κι είναι Ζωή! Κι αυτό είναι Ζωή ! Το βήμα παρακάτω, το βήμα το δειλό και το μονάχο, το βήμα το ‘χωρίς’ και η έλλειψη, η απουσία κι απορία κι ο πόνος και η ανάγκη τη στιγμή την ύστατη της παράδοσης και της υποταγής στη φθορά να πάρεις τ οξυγόνο μιας θρυαλλίδας και να το ταξιδέψεις στην πιο βαθιά κι απεγνωσμένη κυψελίδα των πνευμόνων σου και να σταθείς γι ακόμα λίγο, γι ακόμα λίγο μέχρι κι αυτό το οξυγόνο να καεί, μέχρι να βγεις στη ζητιανιά για μιας ακόμα θρυαλλίδας παράταση ζωής και μιας ακόμα παρακάτω … μέχρι τα μάτια σου να γίνουν πια αδιάφορα στα χρώματα, μέχρι τα αυτιά σου αδιάφορα να χάσουν την ορθογραφία των ήχων και των φθόγγων και της μουσικής και της φωνής της τρυφερής και της αγαπημένης. Και μέχρι από το δέρμα σου η αφή η αγαπημένη, να γίνει άνεμος και πνοή και σκόνη και ακούμπισμα αδιάφορο ενός επίπλου ή μιας χειρολαβής ή το μανίκι ενός πανωφοριού …




A^j^

12 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Μα αδιάφορα δεν ειναι ολα πια...;
Δυστυχως..

Angel ^j^ είπε...

α-διάφορα, ναι!
κι ευτυχώς ελευθερα
απ' την ανάγκη πιά
για στρογγυλές γωνίες
και για προσχήματα..
κι αν νοιώθεις έτσι κι εσύ ... ευτύχως
η μοναξια είναι πιό λιγη ....

Συβίλλα είπε...

Σε κλέφτες δείκτες
ο χρόνος λογαριάζεται
λογαριάζεται
ο χρόνος;
πώς γίνεται;
μία Παν-σέληνος
ή ένα ξ-ημέρωμα
εδώ
ή εκεί
γωνίες και καμπύλες
λεπτοδείκτες
των στιγμών
που ονειρευτήκαμε
να ζήσουμε
κι ακόμα
σε σχέδια
ταξιδεύει
ο νους...

Φιλώ σας Α. και Ν.

πρώτη γραφή
με ταξιδιού
-ακόμα-
ανάσα...

Angel ^j^ είπε...

@ Σιβύλλα

Ο Χρόνος Α-χρονος
Μόνο η ψευδαίσθηση
μόνο η ψευδαίσθηση ροης
στους λεπτοδείκτες ..
Κόντρα στους δείκτες των ΄μικρών΄ ωρών
Νύχτες διάστικτες
και δια-κοπτόμενες
στους ..ήχους των 'σημάτων'
να ..(Ε)Ξ-ημερώσουμε τη Σελήνη
(..πως είναι μπορετο ;)
Ταξίδια με το Νου
και σχέδια με παλμούς
κι εκεί..
κι εδώ..
και όπου ..

φιλί υποδοχής
σ' ανάσα επιστροφής

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Angel,

το βήμα το δειλό και το μονάχο,
οι σπόροι της ζωής τη δύναμη θα βρουν,
να σηκώσουν κεφάλι πάνω απ' τη σήψη,
να ξανακούσουν την ανάσα του κύματος,
των βράχων τη μουρμούρα...
Κι όμως, υπάρχει ομορφιά και τίποτα δε θα γίνει αδιάφορο όσο ανασαίνουμε...
Πάντα κάποιο πουλί θα τινάξει τα φτερά του δίπλα μας
Πάντα ένα χέρι θα μας απλωθεί, όσο ανασαίνουμε...

Με φιλιά πρωινά
και λίγες ώρες απόσταση
από μια ακόμη πανσέληνο...

Angel ^j^ είπε...

@άναρχες φλόγες

"..για ν΄ανασαίνουμε
για ν΄ανασαίνουμε ..
αποζητάμε ένα ενα χέρι.
Λόγος κι αιτία κι αφορμή
για ν΄ανασαίνουμε
και νάχει αξία.
Κι όχι από
πρόθεση ή ανάγκη
μα της καρδιάς
και του μυαλού
και της ψυχής
τη δίψα μοναχά ..."

Σε μιά Πανσέληνο
(που .. βιάστηκε να ορίσει
γι αυτό διπλή να γιορταστει
της πρέπει τούτη τη φορά ...)

Καλή σου Μέρα από καρδιάς

N. είπε...

Α.,
μου δίνεις την εντύπωση πως θέλεις να με παρηγορήσεις, μιλώντας μου για την απλότητα, την ... επαναληπτικότητα της ζωής ή και της χαράς ακόμα, με το γνώριμο ύφος σου το επαναληπτικό, όπου μοιάζουν οι λέξεις να μην τελειώνουν αλλά να συνεχίζονται ξανά και ξανά δυσδιάκριτες χωρίς δικαίωμα επιλογής, να μην τελειώνουν, να μην τελειώνουν...
όμως τα λόγια τα δικά μου ήταν "για να τελειώνουμε", ήταν τελειωτικά, ήταν τελευταία, ήταν τελικά,
και έχουμε εδώ τη γνωστή μας διαφωνία περί "απολύτου",
είναι το απόλυτο ένα σύμβολο, μια λέξη;
τότε τι απόλυτο θα ήταν;
Απόλυτο είναι το τελειωτικό, το τέρμα, το οριστικό, όπως ο θάνατος, ή το μηδέν, ή η λήθη, ή η αφασία,
Άλλωστε εσύ ανέφερες το Χειμωνά
Το απόλυτο είναι πάντα "για να τελειώνουμε" ακόμα κι αν διαρκεί, όπως η Φύση
Σου φαίνεται δύσκολο και πικρό, φρικτό;
"η νησίδα του χρόνου", "η κούφια γή";
Το απόλυτο είναι υπέρβαση, είναι κατακλυσμιαίο
όμως το πάθος σου είναι μέγιστο για το ελάχιστο
ή το πάθος μας είναι ελάχιστο για το μέγιστο;

Angel ^j^ είπε...

Όχι η ζωή δεν είναι απλή ή ‘απλοϊκή’ αν θες με την έννοια που το εννοείς.
Επαναληπτική ναι ! οι ρυθμοί της, οι κύκλοι της, τα πεπερασμένα και οι πεπατημένες της που κάθε φορά στα μάτια του καθενός μοιάζουν μοναδικά και μονοπάτια δικά του απάτητα από οποιονδήποτε άλλον οποτεδήποτε πριν ή μετά απ αυτόν. Κι όμως το μέγιστο ή το ελάχιστο, το τέλος ενός υπάρχοντος ή η αρχή ενός νέου κύκλου βρίσκεται σ αυτό ακριβώς το σημείο: στο παράδοξο της πεπατημένης και της ταυτόχρονα ‘απάτητης’, του μοναδικού και του ταυτόχρονα ‘κοινού’ (ανάλογα απ τη θέση θεώρησης -της έξωθεν αντικειμενικής ή της έσω υποκειμενικής θεώρησης).
Έτσι κι ο θάνατος ορίζει και ταυτόχρονα μπορεί και να μην ορίζει ένα τέλος .. ανάλογα το ποιόν αφορά .. εκείνον που φεύγει ή εκείνον που μένει και προσπαθεί να συνειδητοποιήσει το γεγονός σε χρόνο ύστερο του ‘συμβάντος’. Αντίστοιχα και το μηδέν (υπάρχει άραγε το ‘απόλυτο’ μηδέν εκτός Μαθηματικών –που κι εδώ υπάρχει θέμα όπως ξέρεις ; ) και η Λήθη ή η Μνήμη με την έννοια του εγκεφαλικού ίχνους ή ως σχήμα και άμυνα στον πόνο ; Το σχήμα το ασύνδετο , το λεκτικά ασύνδετο … μα είναι δύσκολο να καταλάβεις να νιώσεις την ένταση που περιττό κι ανάξιο λόγου θεωρεί τα ενδιάμεσα συνδετικά-συνεκτικά ‘καλούδια’ του … καθωσπρέπει λόγου στις νόρμες μιας formal –τυπικής- γραμματικής ;
Ναι το πάθος μου είναι μέγιστο για κάθε υποτιμημένο ελάχιστο και κάθε σκιά και σιωπή και απόχρωση λανθάνουσα που για άγνωστη(έως και ύποπτη) άνωθεν και έξωθεν αιτιολογία αξιολογούνται-υποβαθμίζονται ως τέτοια …
Τις άκρες (μου) γυρεύω Ν. , τις δικές ΜΟΥ .. κι ίσως αυτό να δικ/αιτιο – λογεί το πάθος ακόμα … και το ΛΑΘΟΣ !

----
ΥΓ.και όμως από τρόπο της γραφής σου εγώ γιατι κατάλαβα ότι καμιά φορα το "Για-να-τελειώνουμε" ηχεί και ως : "Πολύ-θα-τοθελα-να-είχαμε-τελειώσει" .. κι ως προς αυτό αλλωστε κι η αίσθηση "παρηγοριάς" στα λόγια μου ...

Tonia είπε...

Καλησπέρα,
θέλω 1) να σε ευχαριστήσω για τους στίχους που αφιέρωσες σε μένα και στον αδερφό μου που έχασα πρόσφατα.
2)λίγο χρόνο να σε διαβάσω μια από τις επόμενες μέρες.

Φιλιά
(ψιχάλα)

N. είπε...

Α.,
επαναληπτικό=όπως οι υπέροχες μελωδίες του Nyman, του Glass, του του του...
δυσδιάκριτες λέξεις=εγώ ο Ν. δυσκολεύομαι να τις διακρίνω
να μην τελειώνουν=αυτό το αέναο της ζωής και της δημιουργίας

κλπ

όμως για μένα συχνά το λυρικό είναι το τραγικό
Ξέρεις πόσο μ' αρέσουν τα γραπτά σου
κι αυτό που προσπαθείς να μου μεταγγίσεις

Angel ^j^ είπε...

@Tonia
κι εγώ σ΄ευχαριστώ για την αφορμή να μπω σε σκέψη τέτοιων 'στιγμών' και ν ακουμπίσω σε κομμάτια που χρήσιμο είναι να μη προσπερνάμε και να ερχόμαστε πιο κοντα μ εκείνους που τις βιώνουν άμεσα.

Καλώς ήρθες !

Angel ^j^ είπε...

@Ν.
Δοχεία συγκοινωνούντα (και 'συγκινούμενα' συχνά ..) είμαστε, και παίρνω και παίρνεις και αλλήλους συνδράμουμε εκ του υστερήματος ..
κι αυτό είναι νομίζω που μετράει πάνω απ΄ όλα ..


-----
Υ.Γ.(σ΄ ευχαριστώ για τις .. αφορμές ..!)