Τρίτη 9 Ιουνίου 2009

"... home ..."





















"... σκάλα και πάτωμα εξαφανίζονται
και γέρνουν τα επίπεδα και κρέμονται
κι ήταν εδώ ένα πιθάρι μικρό με λάδι
και τυλιγμένο από αιώνες ένα πανί μιας εποχής χαμένης
δίπλα σ' ένα τσουκάλι κι έναν αργαλειό
όπου το φως σιγά σιγά κι η σκόνη υφάναν
κι από τη μέση δεν αντέξαν οι πέτρες κι ούτε τα ξύλα
τόσα βάθη τόσα σκοτάδια
και χυθήκαν όπως χύνομαι κι εγώ
να βγώ όπως όπως ν' αντέξω που ξεχειλίζουν τα πλευρά
και τρέμουν τα χέρια
που ξεχειλίζουν τα πλευρά και τρέμουν τα χέρια ..."

Ν.




















"... Τι ήθελες; και τώρα τι θέλεις;
Τα πρόβατα καλούν από ψηλά, ένα σκυλί ήρεμο ζωηρό γαυγίζει
οι κότες μυρηκάζουν σχεδόν μέσα στις λάσπες
ένας νεαρός στενάζει μ' ένα μηχανάκι
ένα αρνάκι μάλλον έχει χαθεί ή έστω ανησυχήσει
πολλές φωλιές πουλιών στα κεραμίδια
και λίγο παραπάνω άγριες ζουμερές μολόχες σχεδόν έκλεισαν το στενό
ένα ερειπωμένο παράθυρο κρέμεται από ψηλά
ο ψηλός τοίχος γέρνει
ο βράχος με τη μεγάλη φραγκοσυκιά γελάει μες στα γεράνια

Τα δάκτυλά μου μουδιάζουν
που θα τα βάλεις τόσα πράγματα;
τα όμορφα κρύσταλλα που λάμπουν στο ήλιο ..."

Ν.




















"... Ένα γυμνό όμορφο σώμα το άγγιξε το φως το όμορφο φως
και δίπλα του αργά αργά η σκόνη να φτερουγίζει
Ένα γυμνό σώμα ένα όμορφο σώμα το άγγιξε το φως ένα όμορφο φως
και πάνω του μια άχνα αργά αργά ανεβαίνει
και τώρα μέσα στο κορμί μια γλυκιά θέληση για απόλαυση
και η νάρκωση του ήλιου που δύει
Όλα ζητάνε να υπάρξουν να ριζώσουν
και ρουφούν ρουφούν τις στάλες του νερού τις στάλες του αέρα
και πλαταίνουν ..."

Ν.









































"... πάλι ήρθε
με της ασθένειας την ομορφιά και τη δύναμη
δυνατός και ζωηρός μες τις δυνάμεις του στήθους
που αναπνέει και πλαταίνει 
στον ανοιξιάτικο αέρα
λουλούδι παράξενο των κυττάρων
κι απορημένα κοιτάζουν όλα τα φυτά, τα ποώδη, τα σαρκώδη, οι κάκτοι
και στρέφουν το βλέμμα οι μέδουσες, και έπειτα πάλι κοιτούν τον ήλιο κατάματα
με ορθάνοιχτα στόματα και χέρια και πόδια απλωμένα
με βουβώνες ορθάνοιχτους χαίρονται
κι έπειτα όταν σκοτεινιάσει λιγάκι, ντρέπονται κι αρχίζουν να κρυώνουν
και ρίχνουν πάνω τους ένα λεπτό πέπλο, μες στο απόγευμα, μες στο σκοτάδι ..."

Ν.


7 σχόλια:

Angel ^j^ είπε...

«..Χρώματα και ήχοι
και καύμα του Ήλιου και των μελών
και Μνήμη, Μνήμες ...
Νέα πανσέληνος..
"αίσιας-δόξας" ρανίδες
στην υγρασία των μελών,
των απολήξεων,
στα περβάζια και στις γωνιές της βεράντας
με θέα την ήρεμη υγρασία
της αγκαλιάς των βουνών που γύρω τρυπώνει
που κουρνιάζει το βλέμμα
προστασία κι άλλοθι ζητώντας
μιας διαφυγής του "εδώ και τώρα" ,
του "εκεί και τότε"
Του 'τώρα', του 'τότε'
'εδώ' κι 'εκεί'
που πληγώνουν
που λυτρώνουν
σαν μνήμη αμετάκλητη
που απόφαση την παίρνεις
Που απελπίζουν
σαν την Ομίχλη του σούρουπου
στη θέα των 'βουνών' εντός
Που αναθαρρείς στην αύρα
μιας παρουσίας αγαπημένης
που σε ησυχάζει
τα μεσημέρια που ριγούν τα μέλη
τα βράδια της ενδοσκόπησης
τα βράδια που ξημερώνουν καλοκαίρια
στις μνήμες του φακού
και στης ματιάς το φωτεινό μετείκασμα ..

.. εκεί στο Νότο ,
εκεί στον τόπο των Ριζών
και του προορισμού της διαφυγής σου
και άκρο-άωτο μιας επιστροφής .. »

N. είπε...

Εκεί στον τόπο των ριζών, του προορισμού,
της διαφυγής, της επιστροφής ...
χρώματα και ήχοι ...

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Μνήμες ζωντανεύουν Ν.;;;
Τόσες πολλές εικόνες
επίπεδα θύμησης τόσα...

Ζωές ολόκληρες
και ήχοι πολλοί
που συγκροτούν τον νυν νου μας
την τώρα καρδιά μας
που αραχνοϋφαντα θαμπώνουν όμορφα την προσωπικότητά μας...

και...πώς να κρατήσω στα δάχτυλά μου τόσους θησαυρούς;...

καλησπέρα

N. είπε...

Λίτσα


Πότε θα βρεθούμε πάλι από κοντά;

έχουμε αρκετά να πούμε,
κανονίστε κάτι με την Α.
(έχω τρελαθεί to give and take exams τι πράγμα είναι αυτό βρε παιδί μου με μένα)

να γνωρίσω λίγο καλύτερα αυτή την ... όμορφη θαμπάδα της προσωπικότητάς σου ...

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Φίλε μου Ν.,

με συγκινείς απεριόριστα!...

Σ' ευχαριστώ πολύ!

Χάρις είπε...

Όλα να φαίνονται
και όλα πουθενά
και όλα στα χέρια μου να κρατώ
κι όλα σαν άμμος από τα δάχτυλα
να δραπετεύουν
σε χρώματα βουτώ
απεριόριστα οριοθετημένη
τι γραμμές και τι πλάνες
όλα ανοιχτά
σαν τις μεσημεριάτικες
ώρες
εκείνες που θέλησαν
να με αιχμαλωτήσουν
στην ακίνητη αύρα τους...

Φιλί Ν.

N. είπε...

Μ' έχουν αιχμαλωτίσει κανονικότατα
"στην ακίνητη αύρα τους" όπως λες ...

Πως αλλιώς;...

"όλα να φαίνονται και όλα πουθενά"

Έλα λίγες μέρες ακόμα
και μετά θα βρεθούμε εύχομαι όλοι μαζί χωρίς την πίεση και το άγχος της δουλειάς ...