Α2Ν : 1

".. Υπάρχει κρυφός σύνδεσμος μεταξύ βραδύτητας και μνήμης, μεταξύ ταχύτητας και λήθης. Ας πάρουμε μια όσο το δυνατόν πιο κοινότοπη κατάσταση : κάποιος περπατάει στο δρόμο. Ξαφνικά θέλει να θυμηθεί κάτι, αλλά του διαφεύγει η ανάμνηση . Εκείνη τη στιγμή, μηχανικά επιβραδύνει το βήμα του. Αντιθέτως, κάποιος που προσπαθεί να ξεχάσει ένα δυσάρεστο περιστατικό που έζησε πριν από λίγο, επιταχύνει εν αγνοία του το βάδισμά του, σαν να θέλει να απομακρυνθεί γρήγορα από κάτι, που χρονικά, βρίσκεται ακόμα πολύ κοντά του.
Στα υπαρξιακά μαθηματικά αυτή η εμπειρία παίρνει τη μορφή δύο στοιχειωδών εξισώσεων: Ο βαθμός της βραδύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της μνήμης. Ο βαθμός της ταχύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της λήθης .."
Milan Kuntera, Η Βραδύτητα

".. Όλα ξέρω γιατί γίνονται και πως λειτουργούν / το μυαλό με βοήθησε να καταλαβαίνω, / οι ευαίσθητοι αμύνονται στη ζωή ... και αργούν, .."

Λίνα Νικολακοπούλου : Εγώ μιλάω για δύναμη

(..μέτρησες πάλι τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα της απόκλισης κι εγώ αλλού .. παράλληλα αλλού. Σε χρόνο άλλο, εδώ, αλλού.. Αναρωτιέμαι και παραβγαίνω με τον εαυτό μου στην ευθεία μετρώντας την απόσταση ανάμεσα στην απορία και στην άγνοια. Ανάμεσα στην αποφορά και στην αποδοχή. Αντέχω αυτό το δάχτυλο στον κρόταφο; στο μέρος της καρδιάς; Στον τόπο της μνήμης να ξεριζώσω τις προθέσεις, τις ικεσίες, την απορία, την απορία, την απορία. Στέκομαι χωρίς πνοή, στη μνήμη απέναντι. Τη νοιώθω ξένη κι ανάδελφη με το μανδύα της Ερινύας.Οι λέξεις και τα λογχίσματα αλλάζουν θέσεις κι οι έννοιες εναλλάσσονται, μεταλλάσσονται κι αντανακλούν τα λεχθέντα, καθρεφτίζουν τ ανείπωτα. Χορός κυκλωτικός σε μια παραλλαγή θανάτου και πόνου πανταχού παρόντος. Κι εσύ το ξέρεις, μόνο εσύ, πόσο πονάει αυτό το 'λίγο', αυτή η 'μικρότητα' καθώς γυρεύει εκτόνωση μέσα απ τη χρήση επιθετικών προσδιορισμών-αντίδοτων στον πόνο και στην απορία. Σκέψεις μετέωρες κι αισθήματα αμφίθυμα. Στα πεζοδρόμια οι λέξεις. Οι λέξεις μου οι περίτεχνες στις λάσπες της ανοχής και των ορίων. Η φτήνια με τυλίγει σαν αποφόρι και μια ανάγκη πρωτόγονη, ζωώδης κι απεχθής για μια ανταπόδοση. Και μια Ντροπή αναδρομική, παρούσα και μελλούμενη γι αυτή την ταύτιση Θυμού και Πόνου, όταν οι πράξεις, οι συμπεριφορές και οι εκ των υστέρων αποκαλυπτόμενες προθέσεις γυρεύουν απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς να θεραπεύσουν τη Ναυτία, την Αηδία για το 'Λίγο' για το 'Μικρό' και για την 'Εκ-Πτωση'. -Βλέπεις, στην παθολογία του Πόνου τα περιθώρια ανοχής διαστέλλονται συναρτήσει της μνήμης. Μα απ όλα πιο πολύ αυτή η Αηδία εδώ, στο βυθό των αξιών σημαίνει έως και Θάνατος. Κι αυτό το ξέρω καλά, Εγώ ! Δεν είμαι εγώ, δεν είμαι εγώ .. Δεν είμαι .. Εδώ! Στο χρόνο του μικρού και του ασήμαντου, της χρήσης και της λήθης βραδαίνω, βαθαίνω, διαστέλλομαι κι η ισορροπία μου ονειρεύεται στο μαλακό της υπογάστριο λεπίδα γιαπωνέζικης αξιοπρέπειας .. )

-------------

Άργησα πάλι, έχεις δίκιο ...
Και τώρα πες μου για εκείνα τα .. μεγάλα, τα απόλυτα.

A ^j^