Με παθος μεγιστο για το ελαχιστο

C'est le repos éclairé, ni fièvre, ni langueur, sur le lit ou sur le pré. - A. Rimbaud

Εδώ, μπροστά στις άκρες των καλοκαιριών σου, καθώς φθινόπωρα εξελίσσονται στους λεπτοδείκτες των ημερολογίων μου, δακτυλικά εξάμετρα σε κλίμακες ελάσσονες και συγχορδίες ασθμαίνουσες και ματωμένες, θα παραβγαίνουν με τους ήχους της βροχής στα σπάργανα της μνήμης …

Τα μάτια και τα σύμβολα. Το νόημα και η κατα-νόηση των ήχων και των στίχων του οίστρου σου, που επενδύουν στις κραυγές, στις ικεσίες σου, στις μύχιες χαραμάδες μιας απόδρασης.

Θ΄ αλλάξουν οι ρυθμοί που ονειρεύεσαι, θ΄ αλλάξουν οι ρυθμοί. Θ΄αλλάξουνε τα όνειρα …Μακριά απ το φόβο της ορμής των ποταμών και τα αιχμηρά τρίμματα κοραλλιών, τα ύπουλα κρυμμένα στην άμμο των αμέριμνων βημάτων μας ..

Κι ο θόρυβος της μέρας γλυκαίνει στης προσδοκίας την τεκμηρίωση.

Κι όταν βαθιά οι παλάμες σου εξερευνήσουν τις απαρχές των σπλάχνων μου και εκ-τεθώ έως μυελού οστέων, κι όταν το αίμα πίδακας σε φρέατα αρτεσιανά αποκαλύψει την έκταση της κρυφής σου γεωγραφίας, πυροτεχνήματα υπέροχα των στεναγμών θα βάλω στα μαλλιά στεφάνι.

Κι όταν, κουβάρι οι άνεμοι, γεμίσουν τα λιβάδια της φωτισμένης σου ανάπαυλας με χαμομήλια κι άγριες ανεμώνες, κι όταν η αγρύπνια μας επινοήσει νανουρίσματα στο τείχος των δακρύων, τότε μονάχα θα φέρω στις φούχτες μου νερό αλμυρό, απόσταγμα παλίρροιας, να πλύνω, να ξεπλύνω το χρώμα της αμφιβολίας από τις σκέψεις της φυγής..

A^j^