"... και τώρα, ακόμα λίγο να μπορούσα του προσώπου την άκρη να πιάσω ..." Ν.
«..Η απόσταση κι η ανάγκησταλάζουν μέσα μου.
Κι ο χρόνος
κι ο χώρος
σπουδάζουν την απορία μου.
Σταλάζουν μέσα μου
ερήμην σου
και υγραίνουν μ αγωνία
τα δάχτυλα της μνήμης
Και ψηλαφώ τη σιωπή.
Και ψηλαφώ 'εντός'
ακυρώνοντας την ευεργεσία
της παρουσίας σου..
Σταλάζει κι η σκιά σου
σ όλες τις διαφυγές μου.
Κι από τις φράσεις
και από τους φθόγγους
των φόβων,
που γλίστρησαν
απ το πεζούλι της φρίκης μου
στην τρυφερή παλάμη σου,
λιμνάζει η αναμονή
στην αντίστροφη ανάγνωση του χρόνου ..
Και ψιθυρίζει το μονότονο
τραγούδι μου.
Κι αποστραγγίζει ..
κι αποστραγγίζει
τ' απομεσήμερα
που ξεχειλίζει η απουσία σου ..»
@N. : ".. θα πλεύσεις, θ΄απογειωθείς σ' ένα διάδρομο προσγείωσης. Σε μιά επιστροφή .. θα πλεύσεις.. ξανά σε μεσημέρια παρουσίας θα κουρνιάσεις .."
A^j^
6 σχόλια:
Πολλές φορές δεν αντέχω το ψιθύρισμα των μονότονων τραγουδιών..
Κι αυτή η απόσταση που σταλάζει μεσα μου λίμνη έγινε και με τραβά προς το βυθό της...
@Μαρια Ν.
"ψίθυρος μονότονος"
ψίθυρος : Φωνή εσωτερική, φωνή άφωνη και εμμονή επίμονη που διατυπώνει ..ρήματα ενεργητικής και παθητικής Φωνής/ΚΡΑΥΓΗΣ θέλω, χρειάζομαι, επιθυμώ
και οριακά αντέχω(;) να μην ..
και φοβάμαι που δεν ..
και θυμάμαι χωρίς ..
μονότονα : Σε ένα μονάχα τόνο, καθορισμένο, προσδιορισμένο, επιλεγμένο, κατασταλαγμένο και ΑΠΟΛΥΤΟ ..
ξέρω τι θέλω ..
ξέρω τι λείπει ..
ξέρω τι δεν ..
φοβάμαι που δεν ..
πεισμώνω και εμμένω
.. επιμένω .
"Σταλάζει η απόσταση" : μαρτύριο της σταγόνας
αργά,μεθοδικά,άτεγκτα
υγρά ρευστά με σύρουν,
με παρασύρουν,
με ποντίζουν ..
με πνίγουν
Με πνίγουν στα βάθη
(και στα -μεγάλα- ΜΗΚΗ) της απόστασης..
Μ' αρέσει που εσύ η ίδια, εσύ που έγραψες το κείμενο, το αναλύεις
Θεωρώ ότι αυτό έχει πολλά να ... φανερώσει
Θα κάνω το ίδιο κι εγώ στο κειμενό σου αν επιτρέπεις ...
ή
μπορώ να κάνω πολλές ερωτήσεις,
αν επιτρέπεις ...
Εν καιρώ βέβαια
...προσγειώθηκα βάναυσα σ' ένα διάδρομο απογείωσης πουλιών...
Αχ και να μπορούσα να εξερευνήσω τα σύμπαντα δίχως να μείνω στη μαγεία των αστεριών...
Έτσι
πάντα αποπροσανατολίζομαι
και νιώθω τον πόνο απ' την άγαρμπη προσγείωση, που σκίζει τα όνειρά μου...
Φιλιά και στους δυο σας
@N.
Εσκεμμένα με τους στίχους αυτούς είχα κατά νου ένα στόχο διττό.
Αφενός εσένα, γιατί το έναυσμα το πήρα από δικούς σου στίχους(γνωρίζοντας μάλιστα και τη ..βιωματική τους φόρτιση)
Αλλά παράλληλα, για νάμαι και προσωπικά .. συνεπής στο "..thesocalledfactofrevelation.." με έναυσμα τα λόγια σου ...
διατύπωσα λίγες σκέψεις που απαντούν σε πράγματα δικά μου (..που κι εσύ -εν δυνάμει- αντιλαμβάνεσαι τη βιωματική τους φόρτιση αντίστοιχα)
-----------------
(Άσχετο: μ΄ αυτές τις πανελλήνιες θα .. πεθάνουμε της πείνας .. :D :D ...)
@ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ
Πράγματι, όταν συμβαίνουν στη Ζωή μας σημαντικές προσγειώσεις (ή .. απογειώσεις) ο κρίσιμος παράγοντας είναι η επιδεξιότητα και η .. εμπειρία του .. πιλότου ..
Ξαφνιάζει και είναι επώδυνη τόσο μια απότομη απογείωση όσο και μια άγαρμπη προσγείωση.
Το ακριβό και πολύτιμο διακύβευμα
στο δια ταύτα παραμένει πάντα η ισορροπία μας. Κι ο πόνος και ο κόπος είναι για την απώλεια και την αναζήτησή της όταν χάνεται ..
Φιλιά και σε σένα
καλό απόγευμα ...
Δημοσίευση σχολίου