"... Τι θα ήμουν; τώρα που κοιμάσαι να ξύπναγα κι ανήσυχος την ανάσα σου να φυλούσα κρατώντας τη δική μου; ..."

"... Να αφουκράζομαι σχεδόν Τη ζωή των πραγμάτων Τη δική μου Την άψυχη ζωή Αυτό το μυρηκασμό Που αναμοχλεύει την τροφή μου Αυτό το δηλητήριο Που πικραίνει το αίμα μου Κι αυτή την τρομακτική πυκνότητα Του εδώ Αυτή τη μεταλλική λάμψη Κάπου σ' ένα χρόνο παλιό Σ' ένα τόπο μακρυνό Ένας παραδίνεται στον ύπνο Κι εγώ ανάκατος Μια λάσπη από αίμα Να τιμήσω θέλω Τους τράγους Στο σκοτάδι των βουνών Το σύρσιμο μέσα στα δέντρα Τα ακανθωτά Τα πλευρά Τα οστά γυμνωμένα πια Μια γυναίκα που έπεσε στη θάλασσα Μια άλλη που χάνονταν Στη νύχτα και στη μέρα Ένα γέρο που πέθανε ήσυχα με μια λάμψη Ένα γέρο που πέθανε πικρά Ένα αγόρι Έναν άντρα Που παριστάνει τον Πάνα Κάτω απ' τις βαλανιδιές Ένα στόμα Το χνώτο Το μουσούδι ενός κατσικιού Στο σκοτάδι Τους ανθρώπους τους τυφλούς Τις πηγές που στερεύουν Τις αισθήσεις που χάνονται Αυτή τη χειρουργική της αναισθησίας Και τους βρυχηθμούς των μηχανών Που κουβαλούν τα εντόσθιά μας Το χώμα που μας καταπίνει Και τη βαθιά σκοτεινιά του μυαλού μας Όπου μια ξεχασμένη φωνή ηχεί ακόμα Και μια οθόνη Τρεμοπαίζει Μια φλόγα Τρεμοσβήνει ..."

"Πόσο κοντά να πας στο σκοτεινό ήλιο; ..."

Ν.