"... και τώρα, ακόμα λίγο να μπορούσα του προσώπου την άκρη να πιάσω ..."

(rephotographed photograph)

"... κι έπειτα εσύ

εσύ κι εγώ, που από την κορυφή κύλησες και βρέθηκα κάτω

άδειος

χωρίς πνοή χωρίς ζωή

και άκληροι πεθαίνουμε πλάι πλάι και μόνοι

και είναι που δεν έμαθα να ανοίγω τα μάτια ν' αναπνέω

ή να φυλάω σκοπιά

ή που τα χέρια τυλίσσω γύρω γύρω

κι είναι που σιγά σιγά εξαφανίζεσαι

και θολώνεις και δεν βλέπω καλά την κοιλιά σου ή το κορμί

και το ξανθό χαμόγελο

και μαζεύω τις στάλες, κι απ' το στόμα όταν κυλούν

και με το πόδι κουτσό ανοίγω το φως το σβήνω

και ζεσταίνω νερό, κι ο ήλιος κλαίει

και πλένω τα χέρια μου ξυρίζομαι

και μεγαλώνω

και τώρα, ακόμα λίγο να μπορούσα του προσώπου την άκρη να πιάσω

και νεκρά τα χείλη να πετούν

και να δακρύσουν οι τοίχοι

έρχονται νομίζω όταν καλείς και πάλλονται όπως οι φλεγόμενες βάτοι

και συναθροίζονται διαμελισμένα τα μέλη μας

και αγγίζονται

όπως όταν κοιμόμαστε γλυκά κάποια αιώνια μεσημέρια

που σταμάτησε η καρδιά

και ακίνητο το δέρμα στέκει σαν τύμπανο

με την αύρα της νίκης ..."

Ν.