"... όσο κρατάει ακόμα το μετείκασμα και αυτή η αντήχηση, ο αντίλαλος, η κραυγή, η ευχή σου, η κατάρα σου ..."

"...

Γυμνός στο διάδρομο διπλός εγώ κι η όραση, να κρατήσω ήθελα το παρελθόν

και χάθηκε,

δροσερό σκούρο μάρμαρο, ο καθρέπτης σαν πόρτα απατηλή

κι όπως αφήνει το ίχνος της η ζωή εμμένοντας για λίγο

ενώθηκε το πρόσωπο και άπιαστη η σάρκα του ονείρου

και χάθηκε

και ανεβαίνω ακόμα, πιο ψηλά απ' τον πέμπτο να βρώ τι;

μόνο ένα φάσμα υπνωτικό

τη νεότητά μου

το γήρας σου

όπως το παιχνίδι του φωτός και της σκιάς

πολύ ψηλά σ' αυτό το αβέβαιο μπαλκόνι

κι από το ανύπαρκτο κορμί σου που σαν υδράργυρος κυλούσε

πάνω απ' τα πράγματα, μέσα στη βρωμιά,

έμεινε μονάχα ένας τρυφερός ψίθυρος και η ανήσυχη ροή του χρόνου

να χτυπάς με το πόδι σου την ώρα

και να τιμωρείς ή να τιμωρήσαι

...

Τι θέλω ακόμα εγώ σ' αυτό το μαυσωλείο

έτσι διεσταλμένος που έγινα

έτσι όπως μεγάλωσε ο κόσμος

νύχτα μέρα ζωή και θάνατος

έτσι διεσταλμένος που έγινα

νεότητα και καρκίνος

αφοσοίωση και εγκατάλειψη

ευχή και κατάρα

ο πέμπτος ο τέταρτος ο τρίτος ο δρόμος αυτό που βλέπουν τα μάτια μου

αυτό που χωρούν τα πλευρά μου

να περπατώ στους άθλιους δρόμους της Αθήνας

και κρώζει κρώζει η καμπάνα δαιμονισμένη

και φωνάζουν οι ζωντανοί σαν τους τρελούς πίσω απ' τους θάμνους

τους πεθαμένους

Τι θέλω ακόμα εγώ νεκρός μες τους νεκρούς απ' τη ΔΕΗ στο σουπερμάρκετ στο φαρμακείο με τα παυσίπονα ένα πλυντήριο και μια σκάλα του σκότους

Από τις άκρες της νύχτας το πρωινό όταν ο ήλιος φτάνει στον ύπνο σου πηγαίνεις εκεί

χωρίς να ξέρεις που πας και ανεβαίνοντας ψηλά θες να κατέβεις κάτω

να ξεσκεπάσεις το κρυφό να δεις το αόρατο

και την πηγή της ηδονής να ακουμπήσεις και πάλι

αυτή που με θάνατο μοιάζει

σάρκα σάρκα σάρκα η ώρα σου έχει έρθει

και όπως χτυπά η καρδιά οι πόρτες ανοίγουν να εισέλθεις

ή να βγεις κι ελεύθερη να πετάς στον αιθέρα, μια φτερούγα μια πλευρά να πεθαίνει και η άλλη να ζεί

ποιαν άλλη λύση να βρώ; ποιαν άλλη ανάσα;

..."

Ν.

(Andres Serrano)