Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

Για μια ρυτίδα γέλιου, ακόμα ..



Δεν είναι η απόσταση κι ο φόβος.
Δεν είναι καν η Σιωπή ..
Το μοίρασμα είναι, που ολάκερο ακόμα περιμένει να ξεχωρίσει ίσα κομμάτια ψίχουλα απ΄ του χρόνου το καρβέλι.
Μικρές, απίστευτα μικρές κι ανύποπτες, ψηφίδες μιας βιωμένης αιωνιότητας στην άκρη της φαντασίας και της μνήμης.
Μια παρουσία που άντεξε να φτάσει ως εδώ.
Μικρή διαδρομή και πέρασμα στην άλλη όψη των πραγμάτων.
Στην άλλη την πλευρά του Φεγγαριού, την αθέατη, στέκομαι Μικρός , μικρούλης Ίσκιος σαν Κόκκος σκόνης στην πλάστιγγα του αιτιατού.
Κι ο Χρόνος, στην αύρα κάθε δευτερόλεπτου γέρνει, μετράει τον κάθε κόκκο στην κλεψύδρα χορεύοντας φιγούρες ημιτόνων σ΄ατέρμονες διαδρομές ...
Να λυτρωθώ γυρεύω στα όνειρα.
Να λυτρωθώ απ΄ το βάρος της κατά μόνας επανάληψης σε ελλειπτικών τροχιών διαδρομές.
Της μνήμης τα ρευστά ν΄ αξιωθούν δοχεία συγκοινωνούντα να ενώσουν.
Να επικοινωνήσουν την κάθε αίσθηση τη σωρευμένη, επινοώντας αποδέκτες και άλλοθι.
Το κάθε αίσθημα να βρει διέξοδο σε ένα Δίκαιο απώτερο και Ανα-τρεπτικό.
Κρυώνω απόψε, με μια Κοσμική παγωνιά.
Σαν δορυφόρος μιας Ιδέας, τρέχω να βάλω σε τροχιά τη μόνη την παλιά μου άκατο, τη σκουριασμένη … ελπίζοντας τουλάχιστον ν' αξιωθώ σε μιαν -ακόμα- Ρυτίδα Γέλιου.
Θάθελα αυτό νάταν ‘ευχή’ για μιαν απίστευτη Ανα-τροπή.
Να βρουν τα χρώματα νέα μήκη.
Οι ήχοι νέες συχνότητες.
Η Ζωή νέο Νόμισμα


Κι αν ‘Κάθε πέρσι και καλύτερα’, ν΄ αλλάξει λοιπόν το βέλος του χρόνου.

A^j^

Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008

Μια συνεδρία μυστική



'... Είναι το μυαλό μου φορτωμένο από λέξεις απόψε ... ' (*)


Παιδεύω λέξεις
στα σκοτεινά.
Στο παραπέταμα
μιας χρόνιας αφαίρεσης
του περιττού απ το ‘όλον’.

Μαζεύω λέξεις,
στρατός σπειρωμένος
σε ρόδι γροθιά.
Στους πιο απροσπέλαστους
λαβύρινθους
μιας Θέσης
και μιας αντί-Θεσης ταυτόχρονα
του ΕΓΩ κόντρα στο ΕΚΕΙΝΟ.
Σκληρός πυρήνας,
σώμα υδάτινο,
σε νύχτες
και σε νυχτέρια υγρασίας.

Σκαλίζω λέξεις.
Χνάρι σε χιόνι απάτητο
μιας ‘μέσα’ αλήθειας
άφαντης,
κρυφής
και απροσπέλαστης.
Σε κλίμακες ελάσσονες.
Στους κώδικες μιας αθωότητας.
Σαν λύτρωση
και ερινύα ταυτόχρονα.

Αγγίζω λέξεις
με την αφή της σιωπής.
Και των αποσιωπητικών.
Στοχεύοντας να βρεις,
μέσα από συνειρμούς
-στατιστικά απίθανους,
το χνάρι μου
στον ματωμένο μου
τον 'τύπο των ήλων'..
Μάρτυρα σιωπηλό
των Προθέσεων,
της Μνήμης,
της Ανάγκης.
Μάρτυρα και μαρτύριο
ταυτόχρονα
του ΕΔΩ πάνω στο ΤΩΡΑ .
Στο τέρμα της Γνώσης.
Στις απαρχές μιας επί-Γνωσης 'Άλλης'.
Κρυστάλλινης κι απόλυτης.

Φυλάω τις λέξεις
σαν παιδιά με βήμα αβέβαιο.
Μ΄ όλο το νόημα
μιας άγνοιας
παραδεκτής σαν αθωότητα.
Μ΄ όλο το θράσος
μιας ανάγκης
επιτακτικής μα απαράδεκτης.
Χορηγό
της μόνης της αλήθειας μου,
της μυστικής,
της άσπονδης.
Που ντύνεται 'στάχτη και σποδό'
και ζητιανεύει τόπο
στα νυχτέρια.
Σαν εφιάλτης
με τη μορφή του Όνειρου.
Σα Δούρειος Ίππος
να μ΄ αλώσει ..

A^j^

-----------------------------------
(*) Ο τελευταίος στίχος δε μένει πάντα τελευταίος. Κάποτε γίνεται ο πρώτος στίχος ενός ποιήματος, που γράφει κάποιος αναγνώστης. (Μιχάλης Γκανάς)

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

Επέστρεφε .. Ξανά

".. Crible les fleaux, a commercer par le temps ...
Arrivee de toujours, gui t' en iras partout."
A.Rimbaud

Το δέρμα και το αίμα.
Όχθες και χείμαρρος.
Ν' ανταγωνίζονται
στα όρια μιας υπέρβασης.
Να συναντιούνται
στην ορμή μιας πλημμυρίδας.
Κι οι φλέβες,
εθισμένες σε μιαν -ακόμα-
αναμονή,
στην κορυφή του κόσμου
-ή στην Άβυσσο-
να δραπετεύουν.
Χίλια κομμάτια καθρέφτη
στην αντανάκλαση
του πυρετού σου,
ν΄αξιωθούν ν ανθίσουν
το περίγραμμα του ‘όλου’,
του ‘απόλυτου’.
Ψίχουλα ζητιανεύοντας,
σα φράσεις από σύνθημα αφής,
γραμμένο με τις άκρες
των δαχτύλων
στο σώμα το ‘εντός’ σου
-στους τοίχους της απόστασης.
Στου δέρματος τη μνήμη
συνειρμοί για διαδρομές επιστροφής ...
Σαν θύτης
στο τόπο του εγκλήματος.
Σαν θύμα
στο βωμό της θυσίας.

Επέστρεφε
κι επέστρεφε
κι επέστρεφε ...
Ξανά !
Εδώ, εκεί, εντός ..
τις μάστιγες του Χρόνου
καταργώντας

Α ^j^

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Στον ύπνο ΒΙΑστηκε η Λογική

Ο ΥΠΝΟΣ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΓΕΝΝΑΕΙ ΤΕΡΑΤΑ

Διακόσια χρόνια σχεδόν κι έφτασαν ως εδώ ..
Καλοκαίρι του '08 ,
Πρωινό Κυριακής στην Πινακοθήκη ..
Αναστέλλουν την ανάσα μου ..
Κρύος ιδρώτας ..
Nόμιζα ακούμπησαν στο μαύρο..
Στο μαύρο το δικό μου,το αθέατο.
Ακροβολίστηκαν στα περβάζια,
στις απαρχές της μνήμης,
στις άκρες του αρχέγονου του φόβου..
Kι έγιναν Το Μαύρο.
Το Μαύρο των ονείρων'
και του εφιάλτη.
Πλήρης ταλάντωση εκρεμμούς
Διαδρομή στα όρια
μεταξύ της μνήμης μιας πανούκλας ...
και της πανούκλας της μνήμης.
Μετά διακόσια χρόνια σχεδόν, ο ΦΟΒΟΣ !
Ο φόβος, που ανέγγιχτος ακόμα παραμένει αρχέγονος
κι ακόμα βρίσκει λόγους και αιτίες νάναι και πρωτογενής.
Σήμερα.
Κλείνω τα μάτια.
Η θεωρία λέει : "Προφητεία αυτοεκπληρούμενη".
Το ξέρω.
Και τι με νοιάζει εμένα η θεωρία ;
Στο 'εδώ΄και στο ΄τώρα΄μου, βιάστηκε στον ύπνο της η Λογική
κι αυτή η συνεύρεση γέννησε τέρατα.
Τέρατα παντού ...
στη γωνία Χαριλάου Τρικούπη στα Εξάρχεια
και στο Παλιό Φάληρο
να παίζουν με σφαίρες.
Να το 'παίζουν' άντρες σε πιτσιρικάδες που προσπαθούν να γίνουν ..
Στο Σύνταγμα, να ξηλώνουν πεζοδρόμια .
Στην Κοραή, να ν΄ανοίγουν τρύπες στο γυάλινο κώνο του Metro ..
Στην Ομόνοια και στο Πολυτεχνείο, ν΄αδειάζουν μαγαζιά
'αδειάζοντας' κάθε ιδεολογία.
Η Αθήνα να γίνεται θάλαμος αερίων ...
Κι όταν ξεμείναν από δακρυγόνα
-δε μου το βγάζει κανείς απ' το μυαλό πως 'άκουσα' κάποιον να σκέφτεται δυνατά :
"μα κάπου πρέπει νάχει φυλαγμένο λίγο ... Zyklon B ..
σε κάποια αποθήκη του Auschwitz .. θάχει ξεμείνει .."
Παντού υπάρχει άλλωστε κάποιο Auschwitz με απόθήκη ...


Μετά διακόσια χρόνια, μια νέα πανούκλα γυρεύει καλλιτέχνη να φτιάξει νέα χαρακτικά -κι ας είναι κι ο τελευταίος που θα κλείσει την πόρτα ..

A^j^

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

"Τη νύχτα αυτή Εσείς τη λέτε .. ΔΕΝΤΡΟ μα Εγώ τη λέω ... ΦΩΤΙΑ "



Αθήνα. Νύχτα 9-10/12/08 : "....Οι οδομαχίες συνεχίζονται επί ώρες ... έκαψαν μέχρι και το χριστουγεννιάτικο δένδρο στην Πλατεία Συντάγματος." ( in.gr )

(.... ε! και ;;;)
Λένε πως η φωτιά δοκιμάζει το χρυσάφι, η φωτιά αλλάζει αμετάκλητα, η φωτιά λυτρώνει το ξύλο απ το σαράκι.
Και το ξύλο μπαίνει στα μάτια όχι σαν "δοκάρι" πια άλλα σαν καπνός λευκός, πυκνός ...
Λένε, πως τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται ...
Μα αυτή η ασκήμια γύρω και μέσα στις ψυχές αυτής της πόλης, ούτε με τη φωτιά απόψε θα λυτρωθεί ...
Αυτή η φωτιά ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ...
Μόνο ασκήμια αφήνει πίσω ..
Ασκήμια, πάνω στην ασκήμια των ψυχών αυτής της πόλης.
Μιάς ασκήμιας που οπλίζει χέρια και σημαδεύει μυαλά ...

A ^j^

A2N : The sound of (your) silence ...

Θέλω κι εγώ ν ακούσω ,
να σ΄ ακούσω.
Ν΄ αφουγκραστώ το ηχόχρωμα
της σιωπής σου ..
Να συντονιστώ
στις πιο βαθιές σου ιδιοσυχνότητες
μέχρι τη .. "ρήξη" ..
Να οδηγηθώ μέσα απ΄ το “μαύρο” σου
ν΄ αποδομήσω τις ψηφίδες του
σε χρώματα
- τα χρώματα της ζωής που απορρόφησε
στα σπλάχνα του,
κι όλα μαζί συμφώνησαν
στην "παρουσία τη λανθάνουσα"...
στο "μαύρο", στη σιωπή ...
Στη σιωπή της παρουσίας
κι όχι στο θόρυβο της .. απουσίας.
Της απουσίας του νοήματος ...
Στο "μαύρο" της συμπύκνωσης
κι όχι στο "λευκό" της .. διάχυσης.
Της διάχυσης -έτσι αδιάκριτα
προς πάντα αποδέκτη..
Και της σπατάλης ..

Θέλω ν΄ ακούσω -να πάρει ! ,
να σ΄ ακούσω,
τόσο -μα τόσο πίστεψέ με- πολύ
που ..κρύβω την αμηχανία μου
σε λόγια ..
Σε λόγια .. σπάταλα ..
Που τρέχω να προλάβω ..
να Σε προλάβω
βάζοντας δείκτες (φράχτες;) στον ειρμό σου ..
μη χαθώ ..
Μη χάσω το χνάρι σου,
όταν διαβαίνεις μονοπάτια
Τα μονοπάτια σου τ΄ αυθόρμητα,
τα σκοτεινά.
Την "ποίηση" των συνειρμών σου
ν΄ ακολουθήσω ..
Στη μέθεξη της αφής
ν' αγγίξω τον τύπο των ήλων σου..
Ν΄ αξιωθώ στο .."έτσι απλά" της επι-κοινωνίας.
Το τόσο δύσκολο "έτσι απλά"
να κατακτήσω
στη φορτισμένη απ΄τα χρώματα του μαύρου σου,
τη Φλύαρη σιωπή σου ..
Τη φλύαρη τη σιωπή
των φοβισμένων σου χρωμάτων,
που κρύφτηκαν στο Μαύρο ...
στη Σιωπή
δηλώνοντας παρόλα αυτά "παρουσία" ...

Να πάρει ...
μόνο να σ΄ ακούσω ήθελα ...
κι αμήχανη
πάλι παρασύρθηκα
στην "άμυνα" των λέξεων να τρυπώσω …
Των λέξεων, που βρήκαν σχήμα οι σκέψεις
της ίδιας της δικιάς μου της σιωπής
Της σιωπής στο μαύρο
του δικού μου του βυθού ..

Μην είναι τάχα αυτό το άκρο-άωτο
της επι-κοινωνίας,
όταν αρχίσουν τα δοχεία,
τα δοχεία της μνήμης και του φόβου
να γίνονται συγκοινωνούντα ;
Λες ν' άρχισε αυτή η επι-κοινωνία;

.. Κι όμως !
εδώ το μαύρο -εξακολουθεί να- είναι ..
"Απόλυτο" .


A ^j^

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Γνωρίζεις ότι θέλω να σου μιλήσω, να μιλήσω ...
Γι' αυτό είναι καλό που είσαι κι εσύ
Γιατί δεν θα ήθελα να μιλάω στο κενό
Είναι πολύ φρέσκο αυτό εδώ
και με τον καιρό ίσως να δώσουμε μια αίσθηση πιο αληθινή
πιο ελκυστική
έτσι μνήμες σπουδαίες στη σειρά εικόνες με κάποια σημασία για μένα εικόνες και λόγια με κάποια σημασία για σένα
φίλοι γνωστοί άγνωστοι αφήνοντας ίχνη
αυτά τα απατηλά ηλεκτρονικά ίχνη
Ξέρεις ότι μου είναι πολύ δύσκολο να εκθέσω τον προσωπικό τον πολύ προσωπικό μου λόγο
Θα προσπαθήσω να κρατήσω μια ισορροπία
Τι είναι λοιπόν αυτό που έχει σημασία?
Το σώμα ναι,
αλλά από τα λόγια τι ... κι από τις ίδιες τις εικόνες τι?
Οι δικές μας? Οι δικές μας?
Νιώθω ολοένα και περισσότερο οι σημασίες με εγκαταλείπουν

N.

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

Σ' ένα φεγγάρι χάρτινο..

Απόψε,
μια χάντρα
γυάλινη
θα γίνω
και μια ψηφίδα
μπλε,
που ιριδίζει
στις ετερόφωτες
ακτίνες
του Φεγγαριού.

Απόψε,
ορμητικά
κι αθόρυβα
σαν
τα νερά
της παλίρροιας
που στροβιλίζονται,
θάρθω,
σα Γόρδιο Δεσμό
να κόψω
το νήμα
των ονείρων σου,
που ταλαντεύονται
ανάμεσα
στην έκσταση
και στον εφιάλτη.

Απόψε,
άγουρη η Άνοιξη
ακόμα.
Πικρό κουκούτσι
άνυδρου
καρπού.
Λάφυρο ξεχασμένο
απο το περσυνό
το καλοκαίρι.

Απόψε,
κρατάω
στις φούχτες
στάλες
βροχής
όξινης
και δάκρυ αλμυρό
-απόσταγμα
απ' τα άγρυπνα
βράδια.

Απόψε,
σκόνη
απ΄τις ψηφίδες
των ονείρων
μπαίνει
στα μάτια
και σκοτεινιάζει η μνήμη.
Απόψε,
αυτό
το ξημέρωμα
απομακρύνεται
ξάγρυπνο
απ΄ τις στεριές
των πόθων
-και των ποθητών
κι απ’ τις γραμμές
των Οριζόντων
των αρχικών
ονείρων,
πόσο χάνεται!

A^j^

Μ΄ένα στίχο στο βλέμμα
















".. Μιά θάλασσα μικρή και στη γωνιά η στάμνα μου "
Α^j^

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

Μη με κοιτάς στα μάτια ..

.. αντέχεις να πας πίσω απ΄το βλέμμα ;
.. αντέχεις να χωρέσεις το περιεχόμενο μιας 'άδειας΄ματιάς;
.. αντέχεις την πύκνωση της 'αφαίρεσης' στο βλέμμα που έμεινε μετέωρο μεταξύ σκέψης και ειδώλου;
.. αντέχεις στην αιωνιότητα του dt ως το μετείκασμα ;
.. αντέχεις να υποθέσεις το ΜΗ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ;

A^j^


-------------------
.. καλημέρα !
(Να υποθέσω απ τα ..συμφραζόμενα οτι ..'χειμώνιασε' ή να περιμένω την .. ΕΜΥ να επιβεβαιώσει ; -θ΄..αντέξω ; )

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

Το μάτι πίσω απ΄το φακό κι οι μνήμες σε χρόνο ύστερο ...

Πού είναι ο χρόνος;
Το ίχνος και η αίσθηση;
Η παρουσία κι η απουσία της;
Ίσως να φταίει η ομίχλη που θολώνει τη ματιά,
ίσως τα ερείπια, που μόνα κι ανάδελφα στέκονται -ακόμα- στο χώρο, σαρκάζοντας το χρόνο... δίχως την 'παρουσία' πια, δίχως την 'αίσθηση'.
Που είναι ο χρόνος κι η παρουσία;
Πού είναι η αφή του δέματος κι ο πυρετός;
Πού είναι το πάθος και η ένταση των παλλόμενων αγγείων;
Πού είναι η πνοή απ΄τις ανάσες και η χροιά των πονεμένων φθόγγων;
Πού ειναι οι σιωπές οι .. αμφίδρομες ;

-(Ξ)Έπεσαν στης μνήμης την ανάγκη για να ξορκίσουν τη λησμονιά ...
(Ή τάχα κρύφτηκαν στη λήθη, για να ξεφύγουν απ τον πόνο και απ το "γιατί" που (ξ)έμεινε μετέωρο δίχως απάντηση ;)
A^j^

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

Ψίχουλο Ελάχιστο: Μικρή ελεγεία στις μνήμες του Ν.

Έξι απόγονοι προγόνων, σ΄ ένα κομμάτι χαρτί.
Έξι βλέμματα, παγιδευμένα στο 'τώρα' τους, καρφώνουν το φακό και συναντούν το μέλλον στο βλέμμα μου.
Βλέμματα ασύγχρονα κι ανύποπτα -μα απόλυτα ευθυγραμμισμένα με το δικό μου, στο δικό μου το 'τώρα' .
Μονάχα το ελάχιστο απέμεινε στο 'εδώ΄μου: το χαρτί -κι αυτό για λίγο ακόμα.
Στη μάχη αυτή της λήθης, κόντρα στην αγωνία της μνήμης ν' αφήνει ίχνη στο χρόνο, φτωχέ μου Κοντορεβιθούλη πώς θα γυρίσεις πίσω που πάλι άφησες ψίχουλα στο δάσος με τα πουλιά;
A^j^

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2008

με πάθος μέγιστο για το ελάχιστο

Ο Ν. ΕΊΠΕ :
"ΚΑΚΟΥΧΊΕΣ,ΣΤΕΡΉΣΕΙΣ ΚΑΙ ΛΌΓΙΑ,ΛΌΓΙΑ,ΛΌΓΙΑ ..."

ΚΙ Η Α. ΑΠΆΝΤΗΣΕ :
".. Ν΄ΑΚΟΎΣ,ΝΑ ΛΕΣ,ΝΑ ΓΡΆΦΕΙΣ"

ΚΑΙ ΜΕΤΆ Ο Ν. ΕΊΠΕ:
"ΝΑΙ ΑΛΛΆ ΈΝΑ BLOG ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΔΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΠΌΛΥΤΗ ΣΧΈΣΗ ΜΕ ΤΟ ΑΠΌΛΥΤΟ ..."

---

"ΚΑΙ ΤΊ ΕΊΝΑΙ ΤΆΧΑ 'ΑΠΟΛΥΤΟ'; ΜΙΑ 'ΣΎΜΒΑΣΗ' ΜΙΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΉ 'ΠΑΡΑΔΟΧΉ' ΦΥΛΑΚΙΣΜΈΝΗ ΣΤΑ |ΚΆΓΚΕΛΑ| ΕΝΌΣ ΣΥΜΒΌΛΟΥ ..."

ΣΚΈΦΤΗΚΕ Η Α.

ΠΑΤΏΝΤΑΣ ENTER !




GYROCAM VÖLKLINGER HÜTTE from Jürgen Moors on Vimeo.

Για μας (Α.) ...

Σελίδα υπό (διαρκή) κατασκευή ...


Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2008

Για μας (Ν.) ...

Η γνώση της δυστυχίας στα χείλη,

άνθρωποι που γνωρίζουν καλά

το χάος,

και απ' τα χέρια μου στάζουν τα βλέμματα,

σκεπάσματα πλατιά,

μια τρυφερή σφαίρα άγχους,

ένας θόρυβος διαστολής στους σωλήνες,

τώρα που προσπαθεί να αλλάξει ο καιρός,

κι απ' το παράθυρο προβάλλει χαμογελαστός

ο θάνατος,

μ' ένα πέπλο στο λαιμό και τον άνεμο σύμμαχο

και από τα χέρια μου η άμμος σύρεται και πάει

σε λαμπερούς μύλους,

σε λαμπερούς βράχους,

και πέφτει το φως λοξά στο θόλο

και ανήμπορη τη μνήμη φυλακίζει ...

















Χρόνια θα ζουν

αντέχουν, σιγά σιγά

τα σαπούνια, οι κρέμες, τα μάλλινα

ένα βλέμμα απ' το μπουκάλι

κι ένα φως στο γυαλί


μια πνοή αφήνεις να αιωρείται στο δωμάτιο

και δειλιάζει ο χρόνος,

κρύβεται ο κόσμος στη νύχτα

τελειώνει η ζωή μας,

η αντοχή μας

έτσι που ψάχνουμε τη λέξη

που στυλώνουμε τους τοίχους

και απλώνουμε λεπτά νήματα,

να κρατήσουμε τη νόηση


Χρόνια θα ζούν

υπάρχουν εκεί,

κι εσύ φεύγεις

φεύγεις γι' αλλού,

πιο ψηλά, πιο χαμηλά,

εκεί που οι άνθρωποι πάνε

μ' αυτή την αόρατη λάμψη,

μ' αυτή τη θλιβερή πλάνη,

γρήγορα ή πολύ αργά,

τι σημασία έχει;


πας ψηλά, φεύγεις,

τι σημασία έχει;


το νερό,

το φιλί,

το ψωμί,

ο πόνος,

η σιωπηλή ένταση της ύλης,

αυτή η φυλακισμένη πνοή που ξενυχτάει,

η συστολή ή η διαστολή του κενού,

η μούχλα στις άκρες της ύπαρξης,

αυτή η συνθήκη των πλαστικών οντοτήτων,

τα κεραμεικά στολίδια,

η πληροφορία της απελπισίας,

το απέλπιδο νεύμα,

το νόημα του γράμματος,

η τύχη που βγαίνει κυνήγι,

το προσκέφαλό σου

με μάτια κλειστά,

η κάτοψη του κόσμου,

η διατομή των κορμών,

οι σεισμοί του φλοιού,

οι διακυμάνσεις του δέρματος

τα δάκρυα της χαράς,

τα σήμαντρα των απολαύσεων,

οι κλειστές πόρτες,

η σήψη,

η αράχνη που κατεβαίνει

αθόρυβη,

κι αυτή που αργοπορεί στις γωνιές

και ξεθαρρεύει ...


Τι σημασία έχει;

έτσι που δειλιάζει η μορφή

μπροστά στην ουσία


τι σημασία έχει η σημασία

αυτή την ώρα της διάλυσης

την ώρα της διάχυσης ...



















φυλάγομαι απ' τη ζωή όπως η πεταλούδα απ' το φως
και παίζει λοξά η τομή στο παράθυρο
με το κρύσταλλο του χώρου
κι ανοίγει το βλέμμα μου στα δυό
και φαίνεται το τίποτα, μεγάλο και άσχημο,
κουφό, τυφλό, ασήμαντο,
μ' ένα μεγάλο λεκέ στην κοιλιά
ξανθό, σκοτεινό,
με μια κόκκινη κηλίδα στο μέτωπο ...

εκεί, που;
εκεί, εκεί ...

Ν.



Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2008

Ερωτήσεις Ν...






Έχω αποκτήσει το αντικείμενο της επιθυμίας μου και απογοητεύτηκα απ' αυτό; γι' αυτό είμαι μελαγχολικός; το κατέχω ακόμα αλλά δεν το επιθυμώ πια; είναι που το αίτιο της επιθυμίας μου έχει υποχωρήσει;
ή απλώς έχω καθηλωθεί, είμαι καθηλωμένος ... από το χαμένο αντικείμενο, και ανίκανος να πενθήσω την απώλεια; ...
Θλίβομαι γιατί μονάχα το ανοίκειο και το ξένο συναντώ;
ή γιατί ξέρω πως για το ... οικείο είναι που θα χάσω την επιθυμία μου; (για το ίδιο μου το ... σπίτι)
Στον έρωτα, η λαγνεία, η ικανοποίηση, είναι για να αποφύγω ακριβώς την αναμονή; για να αποφύγω τη φαντασίωση; για να αποφύγω τί; (μέσα στη φαντασίωση ...)(ποια ... πραγματικότητα μέσα στη φαντασίωση)
Ακριβώς μέσα απο τα χάσματα και τις ρωγμές της γλώσσας μου και της ... νόησής μου είναι που διαρρέει το "πραγματικό" ένα ... ανόητο "πραγματικό", πολυσκοπικό, που καταλύει την ίδια μου τη γλώσσα ως ... ανόητη;
Κι έπειτα αυτό που λέει ... "έχω χάσει τη φαντασία μου" ... ; Κάποια "πραγματικότητα" καταλύει τη φαντασία μου;
"Ονειρευόμαστε" διαρκώς; Όνειρα φαντασίωσης, όνειρα προσποίησης; ...
Κι έπειτα στον ύπνο μας, είμαστε πιο πραγματικοί παρά ποτέ;
Μετατρέπω το χάσμα της ασυμφωνίας σε επιχείρημα υπερ της ... συμφωνίας;
Υπάρχει ... εμμένον υπόλειμμα (αυτό που λέμε "σκληρός πυρήνας του Πραγματικού") που δεν ανάγεται σε (καθολικό) παιχνίδι απατηλών κατοπτρισμών;
Δεν είμαι παρα μια συνείδηση του (των) ονείρου μου; (το φαντασιωσικό πλαίσιο του τρόπου που πράττω;)΄
Όποτε μετρώ, μετριέμαι; έχω ήδη μετρηθεί;
Οι προφητείες πραγματοποιούνται μέσω της ανακοίνωσής τους;
Η πλάνη μου είναι κομμάτι της αλήθειας της ίδιας;
Η επιθυμία μου ήταν εξαρχής τμήμα του .. παιχνιδιού;
Αποδίδω υλικότητα στο κενό;
Την πρώτη φορά ένα ενδεχομενικό τραύμα ... και έπειτα με την "επανάληψη" καθορίζω τη συμβολική του ... αναγκαιότητα; Έτσι βαδίζω από την ... εμπειρία στο ... συμβολικό;
Μόνο μέσω της αυταπάτης (της ... "μεταβίβασης") μπορώ να προάγω συμβολικά τα καθηλωμένα-καθηλωτικά φαντασιακά μου ίχνη;