Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

Flexibility

Dali-profile of time
“.. Time present and time past are both perhaps Present in time Future ..” T.S.Eliot
Dali-Frozen_Watch_of_Space_Time
Dali:Frozen Watch of Space Time 1974

Γραμμή ευθεία *

ο χρόνος που ενώνει

σήμερα και χθες.



-------

(*) ?

A^j^

Τρίτη 24 Μαρτίου 2009

A2N : 10 “...Είμαστε ανοχύρωτοι !...

max ernst

.. ακόμα και στην πιο μικρή υποδιαίρεση του Μίκρο ή του Μάκρο-Χρόνου.
Είμαστε ανοχύρωτοι στην κοσμική τη λήθη που με τάξη και συμμετρία και συνέπεια Χαοτική, επιβάλλει και επιβάλλεται, στα όποια οχυρώματα στα όποια αναχώματα της μνήμης, της φαντασίας, της ανάγκης ή της προοπτικής ..
Είμαστε ανοχύρωτοι στη μνήμη του αίματος που έρχεται και επιστρέφει. Και επαναλαμβάνεται και επιλαμβάνεται και πολλαπλασιάζει γεωμετρικά τα σημεία αιχμής, μειώνοντας ευθέως ανάλογα τα σημεία φυγής, ποντίζοντας τους χάρτες πλεύσης στην παγίδα ρευστότητας ανεπίδοτων συν-αισθημάτων πλήρως ανελαστικών, μ΄ ένα φιλί ερμητικά κλεισμένο στο στόμα κι ένα θανάσιμο εναγκαλισμό στον κόρφο. Είμαστε ανοχύρωτοι και ακάλυπτοι και μόνοι .. Μονάχοι .. Μ΄ ακούς ; ΜΟΝΑΧΟΙ... Και λίγοι, ελάχιστοι, δυσθεώρητοι κι ανύποπτοι.. Σε ποιο πηγαιμό; σε ποιάν Ιθάκη; Σε ποιάν μακρινή διαδρομή; Εδώ! κέντρο και περιφέρεια να ορίζουν και να ορίζονται απ΄ τον ίδιο τόπο .. θα μείνω εδώ - ακούσια! Τον τρόπο και τον τόπο και το 'χρόνο αναζητώντας τον χαμένο' για τη διαδρομή αυτή που .. σύντομη και αθόρυβη ελπίζω νάναι ... Σαν φράση μουσική, σαν χρώμα λανθάνον και σαν Σιωπή εκκωφαντική και ευκρινής .. ”

Α^j^

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

"...Είμαστε οχυρωμένοι!..."



(από την έκθεση ... BODIES)

"...Πίσω από μικρά και μεγάλα δευτερόλεπτα
Και πίσω από τη λήθη που άτακτα έρχεται
να θέσει τη δικιά της την τάξη και πρακτική
Μια αιμάτινη συρροή σπόγγων σαρκός
Σήψη και αργόσυρτη αναμονή..."

Ν.

"..Φεύγουν κι έρχονται - και μαζί τους σκελετοί - τα οράματα των φόβων σου στην οθόνη..."




(Max Ernst, οι πειρασμοί του Αγίου Αντωνίου)


Ν.

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Α2Ν : 9 "Εαρ Ισημερινό .."

".. κι από τους ήχους πιο πολύ κι από τον ψίθυρο θα κρατήσω τις άσηπτες σκέψεις στο περιθώριο της άρθρωσης του λόγου, στα άκρα και στη συγκράτηση και στην αναστολή των φθόγγων... Κι από της προσδοκίας τη διάψευση, χρώμα πορφυρό σε φόντο διάφανο της λησμοσύνης θα ντύσω το βόμβο του αίματος. Και νύχτες οριοθετημένες και προβλέψιμες -ταγοί στην επανάληψη και στο μαρτύριο του Σίσυφου, μακριά νυχτώστε. Μακριά αγναντέψτε τις ανατολές των λογισμών κάθε που ξημερώνει πράσινη σαν την πικρή χολή η καινούρια μέρα .. Και όνειρα, όνειρα κι επιβουλές και θύσανοι εισβολέων σε πύλες γκρεμισμένες και ορθάνοιχτες, θα σας παραχωρήσω χώμα και νερό και Πύρρειες νίκες κι αυτή την απουσία της ματιάς μου και του βλέμματος. Κι αυτήν ακόμα την ευεργεσία της πιο ηχηρής μου Σιωπής. Και ήδη σήμερα, σήμερα ξημέρωσε και πάλι χτες .. Και μια μονάχα λέξη για ευχή και άμυνα στα χείλη, αντί για Καλημέρα, σπονδή κι αντίσταση και χνάρι ανάδελφο θ΄ αφήσω .. Μια λέξη μοναχά κρυφή σε φράση : καλή γαλήνη στο γαλάζιο της μέρας σου, καλή στεριά, καλή επιστροφή στους ήχους της καρδιάς, τους απλούς, τους πρώτους, τους πρωτογενείς και τους πρωταρχικούς. Καλή προσγείωση λοιπόν στα κίτρινα λιβάδια του Vincent και στον βόμβο των αμέριμνων τζιτζικιών στην εξοχή της Τοσκάνης, μεσημέρι Καλοκαιριού, στην ώρα της siesta. Εικόνα απωθημένων λογισμών και αντανάκλαση κι ολόγραμμα από τα όνειρα και τις προοπτικές μιας Άνοιξης επελαύνουσας. Σήμερα, ανήμερα της ίσιας μοιρασιάς του καρβελιού στη μέρα και στη νύχτα .."
.. Σήμερα ..'τη σήμερον λογιζομένη ώς χτες και ως αύριον και ως ποτέ λογιζομένη οτι υπήρξε..'

A^j^

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

"...Και η μορφή σου θα επιταχυνθεί τόσο πολύ στην εξαφάνιση μια υποχώριση ταχύτατη..."




















"...Και η ρουφήχτρα του χρόνου 
κι αυτό που ξεχωρίζει εμένα από σένα 
θα εμφανιστεί - αλλοίμονο - 
ογκώδες και σκληρό, 
όσο κι αιθέριο..."

"...Και τι κρίμα! τι κρίμα..."

Ν.

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009

...hear...



















"...άδειο το σπίτι, η μοναξιά παραφυλάει όπως κι εγώ, και φυλάγεται
ακροπατεί, ακροδείχνει, κρυφακούει..."

N.

...lost friends...

...movie...



















(εφηβικό σχέδιο)

...Synopsis Incarnated...

Κυριακή 15 Μαρτίου 2009

«.. κι ίσως τα μάτια να κοιτάζουν πια ό,τι μονάχα φαίνεται κι όχι ό,τι υπάρχει.."


«τα ουσιώδη πράγματα είναι αόρατα για τα μάτια…»
The Little Prince, Antoine de Saint Exupéry

Munich Jul 2006

-Μα που κοιτάς;

-Με καταργείς με διαφάνεια

-Με καταργείς !

Δε θέλω βλέμμα από τα μάτια σου.

Τη ματιά σου θέλω. -Πίσω απ τα μάτια.

Τα πιο σπουδαία τα κρύβω απ τα μάτια σου.

Για τη ματιά σου μόνο !

Τα προφανή και τα φαινόμενα,

κτερίσματα αφυδατωμένα

και τρίμματα

στη σκόνη του χρόνου,

θαρθούν ταγμένοι οι επίγονοι

ν ανακαλύψουν στις κρύπτες

της απόσυρσης και τη μνήμης.

Μα εγώ μιλάω για υπάρχοντα.

Για Τα ‘Υπάρχοντα’.

Που δεν αντέχουν στη σκόνη.

Που δε φτάνουν καν μέχρι τη σκόνη.

Μιλάω για τα ‘Υπάρχοντα’.

Τα αναλώσιμα,

τα καύσιμα,

τα επι-ΟΥΣΙΑ.

Για το εδώ, το τώρα και το μετά ..

λίγο πριν έρθει η σκόνη.

Με εννοείς;

Με εννοείς;

Με εννοείς;

‘Υπάρχοντα’ όχι με την έννοια του ‘κεκτημένα’.

Αλλά μ εκείνη του ‘Υφιστάμενα’

και εκ των ων ουκ άνευ’ επιούσια

.......

......

(.. έστω και ..‘εν δυνάμει’..)





A^j^

Σάββατο 14 Μαρτίου 2009

"...Όλα λοιπόν δείχνουν πως έφτασε το τέλος..."




















"...Δεν θέλω να μ' αγαπάς. Μονάχα θέλω να περνάω δίπλα σου να γλύφω με τη γλώσσα λίγη από τη θλίψη των ημερών σου..."

Ν.

...Auto-portrait...















"...Ω! οι ιππότες, τα λάβαρα τα λαμπρά..."
Εικόνα μου

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

A 80km/h U-turn accident..

Στο όριο της μέρας και της νύχτας / solo keyboard. / Δούρεια στη μέρα εισβολή με γκάζι στις στροφές / λαχτάρα για τον ήχο του νερού / σε μιας λακκούβας πρόκληση / στη μνήμη κάποιας ‘εμμονής’ πάνω στον Ήχο της σκέψης με λόγο αρθρωμένο σε solo voce bassa ma .. Non troppo / άδεια η λακκούβα / Φανάρι εμπρός αριστερό –στα εξ ων συνετέθη / ενθύμιο στην άσφαλτο!

..Ήταν ο ήχος.. Κι η ανάγκη της αφής του, το πέρασμα απ τη ραχοκοκαλιά ν ανεβαίνει, να διέρχεται, να παρασύρει, να καταλύει σκιές λανθάνουσες και θόρυβο και βόμβο και κρότους. Και έννοιες κραυγάζουσες και αυθάδεις ν απαιτούν προσοχή, να δηλώνουν παρουσίες, απουσίες, φυγές. Το Νερό. Το νερό της βροχής λιμνάζει, ο ήχος προκαλεί, στην άκρη του δρόμου, λιμνάζει. Παρουσία αιφνίδια και πρόκληση. Οι μοίρες και η κλίση των χεριών και η νησίδα ασφαλείας. ‘Νησίδα απομόνωσης’ -οξύμωρη επανάληψη και πλεονασμός σε γλώσσα ξένη .. Και η λάμψη του νερού και η σαγήνη του ήχου και η γωνία πρόσπτωσης και η ελαστική ορμή και οι πίδακες και η πλεύση και ο ήχος -και προπαντός ο ΄Ήχος και οι παλμοί και η ένταση και η κλίση και η απόκλιση και η υπέρβαση. Και ο έλεγχος φυγάς και ρίψασπις και προδότης και Εφιάλτης .. Κι ο ήχος πλημμυρίζει την οσφύ, παραλύει την οσφύ, στη μνήμη παραδίνει την οσφύ. Υγρός, συρτός, ήχος χειλιών και εκπνοή του κύματος στην άμμο και πέρασμα κι ησύχασμα και μνήμες απ τη θάλασσα την Ερυθρά και πλήθος να τη διασχίζει ‘αβρόχοις ποσί’. Και μνήμη και συνειρμός και ζεύξη απ΄ τη νύχτα στο ξημέρωμα κι απ το ξημέρωμα στη μέρα εισβολή .. "Τα λόγια σου να βλέπω, τους ήχους. ‘Όταν αρθρώνεις να βλέπω τους ήχους στο βλέμμα, στο νεύμα, στον ήχο των ματιών, στων φθόγγων την εκφορά, στα κύματα τα παλμικά, στα ομόκεντρα να μπω. Να περιέχομαι. Στη γέννηση του Ήχου της σκέψης να μετέχω .. – Οχι, μη γράφεις, μην αρθρώνεις με γραφή. Τον ήχο θέλω μόνο της σκέψης και του βλέμματος, το πέρασμα σαν πέρασμα μ’ ορμή, σαν ήχος στη ραχοκοκαλιά." Διαδρομή κατά μήκος και εγκάρσια τομή των συνειρμών στης υγρασίας την πρόκληση, στην άκρη του δρόμου, στη στροφή, στην άσφαλτο, κέλευσμα ερωτικό του νερού, που λίμνασε απ της νύχτας τη βροχή, στα ελαστικά τα βιαστικά. Στη μέρα την καινούρια που εισβάλλει ορμητικά σαν Δούρειος Ήχος, με την επιθυμία στους Ήχους της σκέψης μου να μπεις, να εισβάλεις στα μονοπάτια των φθόγγων μου πατώντας. Στου δρόμου μια επικίνδυνη στροφή. Λακκούβα με νερό. Τον ήχο της να πάρω απ τη λάσπη ... τον ήχο μου να πάρεις απ το στόμα, να εισβάλω ελαστικά και υγρά στην άσφαλτο ... να καταργήσεις τη φωνή μου από των πλήκτρων τις κραυγές κι απ τ ακροδάχτυλα

(..Κι όμως η Νύχτα ντύνεται … Van Gong … στα κίτρινα φανάρια που σπάνε το πρωί. Στη λασπωμένη στροφή. Με 80km/h. Νυσταγμένη …)


A^j^


Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

..full-fool moon ! - Dans les nuits de pleine lune



Πανσέληνος Κρόνος /Κρόνια Πανσέληνος
Στο Θησείο


Τρίτη 10 Μαρτίου 2009

Α2Ν : 8 "..ο νους είναι ο ασθενής και νοσεί, και μαζί του το σώμα πάσχει όπως σε καθρέπτη.." Ν.

Cordoba-April 2007

.. Κι εκεί, το τέλος που ορίζεται απ τη σκέψη, που στα πάντα μετέχει κι επεμβαίνει κι ανατρέπει, εκεί το τέλος πάλι ορίζει το λόγο τις αιτίες και τα όνειρα. Την απουσία των ονείρων και τον εφιάλτη των λόγων και των σπασμών και της ανατροπής. Κι η μνήμη, η ξεκομμένη από 'μνήμες' κι από τα ίχνη και τις χαρακιές στο δέρμα και από τις αυλακιές του αίματος κι από τους πίδακες και τα πυροτεχνήματα της αίσθησης της πιο αρχέγονης κι απ τους χυμούς της ζωής κι από τις στάλες των περβαζιών τις λανθάνουσες. Το χώμα κάτω σαπίζει απ το χώμα, κι η υγρασία αλλάζει, αλλάζει πρόσωπο και προορισμό και γονιμοποιεί τους σπόρους της φρίκης και μεταλλάσσεται κι ανάγκη γίνεται και μπόλια ζωής κι ανάγκη για τις μέρες τις επέκεινα, τις μέρες που θάρθουν, τις μέρες τις μελλούμενες που ορίστηκαν για να υπάρξουν .. Και εκεί, οι σπόροι της ζωής δειλά τη δύναμη θα βρουν. Θα βρουν τη δύναμη της σήψης κι εκείνη της φυσαλίδας που ατίθαση μέσα απ του βράχου την ανάσα και τυφλωμένη και τρελή από το πάθος το παράφορο της ατμόσφαιρας, τρέχει ασθμαίνοντας να διαρρήξει τα ιμάτια και το σαρκίο της στην επιφάνεια. Η ζωή φωνάζει, φωνάζει ή παραμιλάει, παραμιλάει ή τραυλίζει και διαγράφει και διαγράφει και περιγράφει νέες διαδρομές σε νέους κύκλους ομόκεντρους κι ομόνοες και όμοιους μα τόσο αλλιώς μα τόσο αλλού, μα τόσο απόλυτα δικούς σου … Μαζί για πάντα αλλά και ξέχωρα και αποκολλημένος και με δεσμά και κρίκους σφραγισμένους θα ταξιδέψεις. Θα ταξιδέψεις τους ρυθμούς των παλμών σου στων ρολογιών τους λογισμούς και με επανάληψη και με επανάληψη των μισητών μοτίβων θα ξορκίσεις τα στηρίγματα κι όλες τις απορίες και τη λαχτάρα και την αποφορά και την ταπείνωση. Και την κατάργηση κάθε καλής σου πρόθεσης και κάθε αθώας προοπτικής και κάθε επιθυμίας και αφής και καταβύθισης στις κόχες και στις άκρες της προσμονής και των ονείρων .. Και τίποτα, τίποτα δε θα χαθεί από τα λόγια κι από τις πράξεις σπαραγμού. Κι όταν της μάχης τα νύχια και της επίθεσης και του διαμελισμού, με το αίμα και τις σάρκες σου ακόμα πάνω, γίνουν στοιχεία στο χώμα απλά, πρωτογενή και αναπλάσημα και εστίες νέων υλικών και βάση λησμοσύνης και υπέρβασης, εκεί θαρθείς μ άδεια σακιά και χέρια πρόθυμα, να μάσεις ώριμους καρπούς από το χώμα κι από τα δάκρυα και απο τους οδυρμούς κάτω απ τους κλώνους τους πολύχρωμους τους πολυκαιρισμένους και τους σκυφτούς με μιαν ελπίδα για νέα σοδειά, για νέα όρια σε νέους δρόμους, νέα σκοτάδια ορίζοντας, μα πια, σε νέες στοές με νέων αποδράσεων χρεία και ορμή και πάθος και αιτία και εμμονή .. Κι είναι Ζωή! Κι αυτό είναι Ζωή ! Το βήμα παρακάτω, το βήμα το δειλό και το μονάχο, το βήμα το ‘χωρίς’ και η έλλειψη, η απουσία κι απορία κι ο πόνος και η ανάγκη τη στιγμή την ύστατη της παράδοσης και της υποταγής στη φθορά να πάρεις τ οξυγόνο μιας θρυαλλίδας και να το ταξιδέψεις στην πιο βαθιά κι απεγνωσμένη κυψελίδα των πνευμόνων σου και να σταθείς γι ακόμα λίγο, γι ακόμα λίγο μέχρι κι αυτό το οξυγόνο να καεί, μέχρι να βγεις στη ζητιανιά για μιας ακόμα θρυαλλίδας παράταση ζωής και μιας ακόμα παρακάτω … μέχρι τα μάτια σου να γίνουν πια αδιάφορα στα χρώματα, μέχρι τα αυτιά σου αδιάφορα να χάσουν την ορθογραφία των ήχων και των φθόγγων και της μουσικής και της φωνής της τρυφερής και της αγαπημένης. Και μέχρι από το δέρμα σου η αφή η αγαπημένη, να γίνει άνεμος και πνοή και σκόνη και ακούμπισμα αδιάφορο ενός επίπλου ή μιας χειρολαβής ή το μανίκι ενός πανωφοριού …




A^j^

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009

"...Σεκάνς της αφίσας (2)..."

"...What my mother saw..."

"...What my father told me..."

"...Μπορούσες ν' ακούσεις θρήνο πιο εκμαυλιστικό;..."





















"...Και το τραγούδι του νερού δίπλα στο δέντρο γνωρίζει από παλιά αυτό που εγώ, νέος, έχω ξεχάσει, μεσα στα αιφνίδια γηρατιά της γροθιάς, στα αιφνίδια γηρατιά του βουβώνα, της μνήμης..."

Ν.

"...Μεγεθυσμένοι θύσσανοι άφθας στο στόμα του ουρανού..."






















"...Μεγεθυσμένοι θύσσανοι άφθας στο στόμα του ουρανού,
λευκασμένοι και ασπρισμένοι στον ήλιο..."

N.


"...Δείτε, η Φύση μου μιλάει!..."

"...Everything..."

















"...Όλα, οι φωνές και οι συμφωνίες της άνοιξης, όλα, τα καλοκαιρινά τείχη και οι δυσανάλογοι ορισμοί..."

Ν.

"...Η Μ. Παναγία Παρθένος, ως πιόνι στο χέρι της Ιστορίας..."

"...There, there..."

"...Για να τελειώνουμε..."
























"...Διαριγνύοντας του κόσμου την εικόνα κι αφήνοντας το κενό, ένα μπάσταρδο κενό,
κι ακροπατώντας στις λέξεις πάνω, όπως σε καρφιά και λεπίδες, και διστάζοντας πολύ, σε σύγχυση πλέεις κα πηγαίνει και έρχεται ο φόβος με το φύσημα του αγέρα και με κάθε αναπνοή πνίγεται η ζωή σου, όπως μέσα στη μαύρη θάλασσα μια χειμωνιάτικη νύχτα, κι ας λάμπει ο ήλιος, κι ας γελούν τα λουλούδια - άλλο δεν ξέρουν - και τρέχει η ζωή παρασυρμένη απ' το θάνατο...
Μαζί είτε χωριστά κυλάμε σα βράχια προς τον πάτο της γης, κατρακυλάμε, πέφτουμε χωρίς επιστροφή...
Σάμπως πανώλη φοβερή η φρίκη πάει κι έρχεται και αλωνίζει μες στο αλώνι σου και ο νους μικρός υποχωρεί και σωριάζεται ανήμπορος...
σα σκιάχτρο το σώμα σου από άχυρο και πονά, ο αέρας να το παρασέρνει κομμάτι κομμάτι, κατοικία φιδιών και εντόμων...
ευγλωτία η πικρότατη πίκρα και η απελπισία που λαλίστατη σου γλείφει το αυτί κι ο νούς ολάνθιστος να καμαρώνει πως μπορεί
μα είναι αυτός που από τη ρίζα ξεπατώθηκε σαν είδε το ανάστημα κάτω, γνωρίζοντας πως κούφια είναι η γη και κάτω απ' τα πόδια μας το σκοτάδι των νεκρών αντηχεί στις έκατόμβες...
ο νους είναι ο ασθενής και νοσεί, και μαζί του το σώμα πάσχει όπως σε καθρέπτη..."

Ν.

Σάββατο 7 Μαρτίου 2009

".. a timeless tale of fear.."

"..έχω αυτήν την έντονη αίσθηση της βαθιάς διακοπής με ό,τι προηγήθηκε. Πως σήμερα βρισκόμαστε απομονωμένοι σ΄ένα νησί χρόνου κι αγωνιζόμαστε να κρατήσουμε στην ζωή ό,τι σπουδαίο περισσώθηκε από την περιπέτεια του ανθρώπου. Ακόμα, πως η προσπάθεια αυτή δεν μπορεί παρά να είναι αγωνιώδης -γιατί ο χρόνος πέρασε, ο χρόνος που μας δόθηκε έχει από καιρό τελειώσει...
" Εξι μαθήματα για το λόγο" -Μιά εισήγηση / Γιώργος Χειμωνάς 1984

"..Όλο το πλέγμα των ιστών και των απλών σχημάτων κι η άνυδρη επιφάνεια ακόμα πριν ανοίξει το στερέωμα. Και στάλες και ποτάμια και πίδακες και φρέατα κι ωκεανούς πριν να ορίσει, και λίμνες και βαθιά νερά στην Άβυσσο και στα υγρά και στα στοιχεία της Ζωής ...

Κι άνοιξε το στερέωμα, και χρώματα, και πρίσματα, και διαφάνεια και υγρή αφή και πόντιση και λάμψεις και άδηλη αναπνοή.. Δειλά η μέρα των ειρμών κι η νύχτα του στερεώματος καθρέφτισμα και ηχώ και αντανάκλαση και αστέρια νάρκισσοι και μήτρα της ζωής και ήχοι μακρινοί κι ερωτικά κελεύσματα των δελφινιών. Και φυσητήρες φάλαινες και κύτη και πίδακες νερού και πλεύσεις και ορίζοντες. Και ορίζουσες αυθαίρετες και απατηλές και ύπουλες και ανεπαίσθητες και αναιδείς και επικυρίαρχες στους φθόγγους και στις κλίμακες τις μουσικές των φυσητήρων και των στιλπνών χρωμάτων των οστράκων και της υφής των κοραλλιών. Και χρήση και εναγκαλισμοί και υστερόβουλα φτιασίδια. Και αέναο πάλκο και γραμμή παραγωγής. Κι άλλαξε χρώμα ο Νάρκισσος και τη μορφή. Θολές γραμμές και αμφίσημοι ορίζοντες και άστατοι κι απρόβλεπτοι. Και σκιά στις άκρες των ονείρων, και σκιά βαριά και σκοτεινή στις κόχες των ωκεανών και στην καρδιά των παγετώνων.
Και λέξεις, κι υποσχέσεις και δαπάνη. Και δάκρυα και πόνος και διαχείριση. Βραχνά κελεύσματα και θρήνος και τα όνειρα μετείκασμα κι αντίληψη του χτες. Κι όχι μπροστά, κι όχι μπροστά. Χειμώνας νέκρωσης και παγωμένης πλεύσης. Και χρώματα και χρώματα, μονάχα από τη μνήμη κι όχι απ΄την αίσθηση και των ματιών την πρόκληση κι απ΄ των χεριών αφές. Μόνο απ τη μνήμη πια κι από ανακλήσεις κι από αποκόμματα κι από πνιγμό και ιστορία στείρα και αναλφάβητη. Κι εγώ κι εσύ εδώ.

Με γράμματα στο χέρι ανεπίδοτα, σημεία στίξης για λόγων έμφαση και πείσμα και μυαλό και θέλω και πρέπει και να.., και να..,και να..! Μα η πλάτη γυρισμένη πια, τα χέρια πόσα να χωρέσουν πιά στις περιμέτρους θέασης και στα βεληνεκή; Κι από τα τρύπια μάτια που κοιτούν Βυθούς και προοπτικές και λόγων πάλη και αντίσταση και διάθεση ανατροπής
.
Εδώ στην άκρη και στο τέλος, στο χείλος πια στο μέλλον, που εικόνες αντανάκλασης μονάχα κι εικόνες άγνωστες σκληρές και άδειες και κενές και λυπημένες και μαύρη τρύπα σ΄άλλα Σύμπαντα ελεημοσύνης αρωγός και όνειρο και διέξοδος κι ελπίδα ... (?)


A^j^

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009

Hypogeum

Sleeping Lady Hypogeum Hal Saflieni - Malta
«.. Στου Χρόνου το βάθος
Η Μνήμη,
οι αυλακιές ,η Λήθη.
Ξεμακραίνω, ξεμακραίνω ..
Aπό της γης την επιφάνεια υπνωτισμένη
εκεί στα έγκατα, πίσω.
Με ύπνου σιωπές, και παύσεις.
Δίχως όνειρα.
Σημεία μονάχα, σημεία στα σπλάχνα,
στη Γεωγραφία, στα έγκατα της γης.
Στα έγκατα ..
(Ξεμακραίνω, ξεμακραίνω .. )
Κι εκεί κάτω, σε στρώματα υπόγεια
που έμεινε ίχνος, που αφήσαμε ίχνος,
εξ επαφής, εξ αφής
η μνήμη επιλεκτικά θα συλλέξει ευρήματα -Όποτε..
Την ευθύνη ν αποποιηθεί
σαν Πόντιος Πιλάτος επιλήσμων ..
(Ξεμακραίνω, ξεμακραίνω .. )
Στο βάθος βυθίζομαι, στο βάθος ..
Μες την παλάμη κρατάς
το κεφάλι, τα όνειρα.
Μες την παλάμη της αφής
το Χρόνο της Λήθης εξαγοράζεις ..»

[ Ιούνιος 2007 Μεσημέρι/Hypogeum Hal Saflieni - Malta]

A^j^

Κυριακή 1 Μαρτίου 2009

'..Φτερά αμφίβια κι η Άνοιξη στα σπάργανα..'

Η αλήθεια των πραγμάτων και η αλήθεια (μου) για τα πράγματα, πάλη κι αμφιθυμία και λόγος και αντίλογος ταυτόχρονα. Ταυτόσημα και αντιστικτικά. Ανάσα και πνιγμός και άλλοθι και Ερινύα .. Το στερέωμα των ουρανών και οι στεριές των βυθών και των πόντων. Κι οι πόντοι των σπασμένων καραβιών και το στερέωμα της νύχτας και των άστρων … Κι απ όλα μια ανάσα μοναχά ενθύμιο η κατευόδιο, αποχαιρετισμός ή καλωσόρισμα ν αποφασίσεις. Και στα θαλάμια της φυγής -της διαφυγής μου, θα βραχωθώ και στο καρτέρι και στην παλίρροια και στην άμπωτη ακολουθώντας τους δρόμους της Σελήνης και των ωρών της νύχτας στο ανέβασμα μέχρι τα σπάργανα της μέρας στης Άνοιξης τις απαρχές .. Και στα φτερά και στην οδύνη των βυθών μου, εκεί που λες κι ακουμπάει το στερέωμα με τις συντεταγμένες του στο χέρι σου μέσα, στης γροθιάς τις αυλακιές και στων ματιών τα αιμοφόρα αγγεία, όταν στην ένταση της πλεύσης και της βύθισης στο πράσινο και στο γαλάζιο μου το απόλυτο σε ένα crescendo σε μια κορύφωση αιμάτινοι πίδακες και ασφυξία και πείσμα και προσπάθεια και γαλήνη γυρεύουν να με καταπιούν στης αβύσσου την κοιλιά, στην αγκαλιά του κήτους. … Και μυστικά, αυτή την ποντισμένη μου στιγμή της ασφυξίας, θα στη χαρίσω αθόρυβα που μόνο εσύ θα ξέρεις. Και σιωπηλά στο όριο και στην αιχμή της πλάνης των βυθών και της σαγήνης του στερεώματος που ευθεία προβολή στην επιφάνεια κάνει και ποντίζεται και χρώμα δίνει στον πνιγμό του αντί για αίμα πορφυρό, γαλάζιο και πράσινο και χάλκινο από ΄κείνο των ονείρων, θα στρέψω τις παλάμες σου απ την έξω τη μεριά, την καλή, του ήλιου, ξεδιπλώνοντας τη σφιγμένη γροθιά της προσμονής και της απορίας και της μεταμέλειας και της φυγής … Και στάλες υγρά της ζωής απ τα κτερίσματα της νύχτας θα εμπιστευτώ στις αρθρώσεις και στους τένοντες και στην έκταση των δαχτύλων σου που δείχνουν το στερέωμα με βλέμμα θαυμασμού, βλέμμα μικρού παιδιού απλό και μπερδεμένο κι άπληστο και τρυφερό..Και εκεί στην επιφάνεια που συναντάει ο βυθός μου το στερέωμα σου, μια φυσαλίδα μισή ακόμα στο νερό μισή στον ήλιο, να σπάσει ετοιμάζεται, ν ανοίξει, να δώσει την ανάσα του βυθού σπονδή και προσφορά στα σύννεφα και στ άστρα του στερεώματος και της απορίας των δικών σου νυχτεριών και των ονείρων … Κι αν ο βυθός, ο Βυθός μου ήταν μουσική, σπασμένοι τόνοι -ημιτόνια- και τριξίματα ακόρντων και διέσεις και τελείες παρεστιγμένων και παύσεις -κυρίως παύσεις- ολόκληρων και μισών για να αφουγκράζεσαι τις Σιωπές μου, θα ανταγωνίζονταν στην άμμο της ακτής τα όστρακα κάτω απ το πέλμα των βημάτων σου πριν βγει ο ήλιος, Άνοιξη .. ξημερώματα ...

A^j^