Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

Για μια ρυτίδα γέλιου, ακόμα ..



Δεν είναι η απόσταση κι ο φόβος.
Δεν είναι καν η Σιωπή ..
Το μοίρασμα είναι, που ολάκερο ακόμα περιμένει να ξεχωρίσει ίσα κομμάτια ψίχουλα απ΄ του χρόνου το καρβέλι.
Μικρές, απίστευτα μικρές κι ανύποπτες, ψηφίδες μιας βιωμένης αιωνιότητας στην άκρη της φαντασίας και της μνήμης.
Μια παρουσία που άντεξε να φτάσει ως εδώ.
Μικρή διαδρομή και πέρασμα στην άλλη όψη των πραγμάτων.
Στην άλλη την πλευρά του Φεγγαριού, την αθέατη, στέκομαι Μικρός , μικρούλης Ίσκιος σαν Κόκκος σκόνης στην πλάστιγγα του αιτιατού.
Κι ο Χρόνος, στην αύρα κάθε δευτερόλεπτου γέρνει, μετράει τον κάθε κόκκο στην κλεψύδρα χορεύοντας φιγούρες ημιτόνων σ΄ατέρμονες διαδρομές ...
Να λυτρωθώ γυρεύω στα όνειρα.
Να λυτρωθώ απ΄ το βάρος της κατά μόνας επανάληψης σε ελλειπτικών τροχιών διαδρομές.
Της μνήμης τα ρευστά ν΄ αξιωθούν δοχεία συγκοινωνούντα να ενώσουν.
Να επικοινωνήσουν την κάθε αίσθηση τη σωρευμένη, επινοώντας αποδέκτες και άλλοθι.
Το κάθε αίσθημα να βρει διέξοδο σε ένα Δίκαιο απώτερο και Ανα-τρεπτικό.
Κρυώνω απόψε, με μια Κοσμική παγωνιά.
Σαν δορυφόρος μιας Ιδέας, τρέχω να βάλω σε τροχιά τη μόνη την παλιά μου άκατο, τη σκουριασμένη … ελπίζοντας τουλάχιστον ν' αξιωθώ σε μιαν -ακόμα- Ρυτίδα Γέλιου.
Θάθελα αυτό νάταν ‘ευχή’ για μιαν απίστευτη Ανα-τροπή.
Να βρουν τα χρώματα νέα μήκη.
Οι ήχοι νέες συχνότητες.
Η Ζωή νέο Νόμισμα


Κι αν ‘Κάθε πέρσι και καλύτερα’, ν΄ αλλάξει λοιπόν το βέλος του χρόνου.

A^j^

Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008

Μια συνεδρία μυστική



'... Είναι το μυαλό μου φορτωμένο από λέξεις απόψε ... ' (*)


Παιδεύω λέξεις
στα σκοτεινά.
Στο παραπέταμα
μιας χρόνιας αφαίρεσης
του περιττού απ το ‘όλον’.

Μαζεύω λέξεις,
στρατός σπειρωμένος
σε ρόδι γροθιά.
Στους πιο απροσπέλαστους
λαβύρινθους
μιας Θέσης
και μιας αντί-Θεσης ταυτόχρονα
του ΕΓΩ κόντρα στο ΕΚΕΙΝΟ.
Σκληρός πυρήνας,
σώμα υδάτινο,
σε νύχτες
και σε νυχτέρια υγρασίας.

Σκαλίζω λέξεις.
Χνάρι σε χιόνι απάτητο
μιας ‘μέσα’ αλήθειας
άφαντης,
κρυφής
και απροσπέλαστης.
Σε κλίμακες ελάσσονες.
Στους κώδικες μιας αθωότητας.
Σαν λύτρωση
και ερινύα ταυτόχρονα.

Αγγίζω λέξεις
με την αφή της σιωπής.
Και των αποσιωπητικών.
Στοχεύοντας να βρεις,
μέσα από συνειρμούς
-στατιστικά απίθανους,
το χνάρι μου
στον ματωμένο μου
τον 'τύπο των ήλων'..
Μάρτυρα σιωπηλό
των Προθέσεων,
της Μνήμης,
της Ανάγκης.
Μάρτυρα και μαρτύριο
ταυτόχρονα
του ΕΔΩ πάνω στο ΤΩΡΑ .
Στο τέρμα της Γνώσης.
Στις απαρχές μιας επί-Γνωσης 'Άλλης'.
Κρυστάλλινης κι απόλυτης.

Φυλάω τις λέξεις
σαν παιδιά με βήμα αβέβαιο.
Μ΄ όλο το νόημα
μιας άγνοιας
παραδεκτής σαν αθωότητα.
Μ΄ όλο το θράσος
μιας ανάγκης
επιτακτικής μα απαράδεκτης.
Χορηγό
της μόνης της αλήθειας μου,
της μυστικής,
της άσπονδης.
Που ντύνεται 'στάχτη και σποδό'
και ζητιανεύει τόπο
στα νυχτέρια.
Σαν εφιάλτης
με τη μορφή του Όνειρου.
Σα Δούρειος Ίππος
να μ΄ αλώσει ..

A^j^

-----------------------------------
(*) Ο τελευταίος στίχος δε μένει πάντα τελευταίος. Κάποτε γίνεται ο πρώτος στίχος ενός ποιήματος, που γράφει κάποιος αναγνώστης. (Μιχάλης Γκανάς)

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

Επέστρεφε .. Ξανά

".. Crible les fleaux, a commercer par le temps ...
Arrivee de toujours, gui t' en iras partout."
A.Rimbaud

Το δέρμα και το αίμα.
Όχθες και χείμαρρος.
Ν' ανταγωνίζονται
στα όρια μιας υπέρβασης.
Να συναντιούνται
στην ορμή μιας πλημμυρίδας.
Κι οι φλέβες,
εθισμένες σε μιαν -ακόμα-
αναμονή,
στην κορυφή του κόσμου
-ή στην Άβυσσο-
να δραπετεύουν.
Χίλια κομμάτια καθρέφτη
στην αντανάκλαση
του πυρετού σου,
ν΄αξιωθούν ν ανθίσουν
το περίγραμμα του ‘όλου’,
του ‘απόλυτου’.
Ψίχουλα ζητιανεύοντας,
σα φράσεις από σύνθημα αφής,
γραμμένο με τις άκρες
των δαχτύλων
στο σώμα το ‘εντός’ σου
-στους τοίχους της απόστασης.
Στου δέρματος τη μνήμη
συνειρμοί για διαδρομές επιστροφής ...
Σαν θύτης
στο τόπο του εγκλήματος.
Σαν θύμα
στο βωμό της θυσίας.

Επέστρεφε
κι επέστρεφε
κι επέστρεφε ...
Ξανά !
Εδώ, εκεί, εντός ..
τις μάστιγες του Χρόνου
καταργώντας

Α ^j^

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Στον ύπνο ΒΙΑστηκε η Λογική

Ο ΥΠΝΟΣ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΓΕΝΝΑΕΙ ΤΕΡΑΤΑ

Διακόσια χρόνια σχεδόν κι έφτασαν ως εδώ ..
Καλοκαίρι του '08 ,
Πρωινό Κυριακής στην Πινακοθήκη ..
Αναστέλλουν την ανάσα μου ..
Κρύος ιδρώτας ..
Nόμιζα ακούμπησαν στο μαύρο..
Στο μαύρο το δικό μου,το αθέατο.
Ακροβολίστηκαν στα περβάζια,
στις απαρχές της μνήμης,
στις άκρες του αρχέγονου του φόβου..
Kι έγιναν Το Μαύρο.
Το Μαύρο των ονείρων'
και του εφιάλτη.
Πλήρης ταλάντωση εκρεμμούς
Διαδρομή στα όρια
μεταξύ της μνήμης μιας πανούκλας ...
και της πανούκλας της μνήμης.
Μετά διακόσια χρόνια σχεδόν, ο ΦΟΒΟΣ !
Ο φόβος, που ανέγγιχτος ακόμα παραμένει αρχέγονος
κι ακόμα βρίσκει λόγους και αιτίες νάναι και πρωτογενής.
Σήμερα.
Κλείνω τα μάτια.
Η θεωρία λέει : "Προφητεία αυτοεκπληρούμενη".
Το ξέρω.
Και τι με νοιάζει εμένα η θεωρία ;
Στο 'εδώ΄και στο ΄τώρα΄μου, βιάστηκε στον ύπνο της η Λογική
κι αυτή η συνεύρεση γέννησε τέρατα.
Τέρατα παντού ...
στη γωνία Χαριλάου Τρικούπη στα Εξάρχεια
και στο Παλιό Φάληρο
να παίζουν με σφαίρες.
Να το 'παίζουν' άντρες σε πιτσιρικάδες που προσπαθούν να γίνουν ..
Στο Σύνταγμα, να ξηλώνουν πεζοδρόμια .
Στην Κοραή, να ν΄ανοίγουν τρύπες στο γυάλινο κώνο του Metro ..
Στην Ομόνοια και στο Πολυτεχνείο, ν΄αδειάζουν μαγαζιά
'αδειάζοντας' κάθε ιδεολογία.
Η Αθήνα να γίνεται θάλαμος αερίων ...
Κι όταν ξεμείναν από δακρυγόνα
-δε μου το βγάζει κανείς απ' το μυαλό πως 'άκουσα' κάποιον να σκέφτεται δυνατά :
"μα κάπου πρέπει νάχει φυλαγμένο λίγο ... Zyklon B ..
σε κάποια αποθήκη του Auschwitz .. θάχει ξεμείνει .."
Παντού υπάρχει άλλωστε κάποιο Auschwitz με απόθήκη ...


Μετά διακόσια χρόνια, μια νέα πανούκλα γυρεύει καλλιτέχνη να φτιάξει νέα χαρακτικά -κι ας είναι κι ο τελευταίος που θα κλείσει την πόρτα ..

A^j^

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

"Τη νύχτα αυτή Εσείς τη λέτε .. ΔΕΝΤΡΟ μα Εγώ τη λέω ... ΦΩΤΙΑ "



Αθήνα. Νύχτα 9-10/12/08 : "....Οι οδομαχίες συνεχίζονται επί ώρες ... έκαψαν μέχρι και το χριστουγεννιάτικο δένδρο στην Πλατεία Συντάγματος." ( in.gr )

(.... ε! και ;;;)
Λένε πως η φωτιά δοκιμάζει το χρυσάφι, η φωτιά αλλάζει αμετάκλητα, η φωτιά λυτρώνει το ξύλο απ το σαράκι.
Και το ξύλο μπαίνει στα μάτια όχι σαν "δοκάρι" πια άλλα σαν καπνός λευκός, πυκνός ...
Λένε, πως τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται ...
Μα αυτή η ασκήμια γύρω και μέσα στις ψυχές αυτής της πόλης, ούτε με τη φωτιά απόψε θα λυτρωθεί ...
Αυτή η φωτιά ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ...
Μόνο ασκήμια αφήνει πίσω ..
Ασκήμια, πάνω στην ασκήμια των ψυχών αυτής της πόλης.
Μιάς ασκήμιας που οπλίζει χέρια και σημαδεύει μυαλά ...

A ^j^

A2N : The sound of (your) silence ...

Θέλω κι εγώ ν ακούσω ,
να σ΄ ακούσω.
Ν΄ αφουγκραστώ το ηχόχρωμα
της σιωπής σου ..
Να συντονιστώ
στις πιο βαθιές σου ιδιοσυχνότητες
μέχρι τη .. "ρήξη" ..
Να οδηγηθώ μέσα απ΄ το “μαύρο” σου
ν΄ αποδομήσω τις ψηφίδες του
σε χρώματα
- τα χρώματα της ζωής που απορρόφησε
στα σπλάχνα του,
κι όλα μαζί συμφώνησαν
στην "παρουσία τη λανθάνουσα"...
στο "μαύρο", στη σιωπή ...
Στη σιωπή της παρουσίας
κι όχι στο θόρυβο της .. απουσίας.
Της απουσίας του νοήματος ...
Στο "μαύρο" της συμπύκνωσης
κι όχι στο "λευκό" της .. διάχυσης.
Της διάχυσης -έτσι αδιάκριτα
προς πάντα αποδέκτη..
Και της σπατάλης ..

Θέλω ν΄ ακούσω -να πάρει ! ,
να σ΄ ακούσω,
τόσο -μα τόσο πίστεψέ με- πολύ
που ..κρύβω την αμηχανία μου
σε λόγια ..
Σε λόγια .. σπάταλα ..
Που τρέχω να προλάβω ..
να Σε προλάβω
βάζοντας δείκτες (φράχτες;) στον ειρμό σου ..
μη χαθώ ..
Μη χάσω το χνάρι σου,
όταν διαβαίνεις μονοπάτια
Τα μονοπάτια σου τ΄ αυθόρμητα,
τα σκοτεινά.
Την "ποίηση" των συνειρμών σου
ν΄ ακολουθήσω ..
Στη μέθεξη της αφής
ν' αγγίξω τον τύπο των ήλων σου..
Ν΄ αξιωθώ στο .."έτσι απλά" της επι-κοινωνίας.
Το τόσο δύσκολο "έτσι απλά"
να κατακτήσω
στη φορτισμένη απ΄τα χρώματα του μαύρου σου,
τη Φλύαρη σιωπή σου ..
Τη φλύαρη τη σιωπή
των φοβισμένων σου χρωμάτων,
που κρύφτηκαν στο Μαύρο ...
στη Σιωπή
δηλώνοντας παρόλα αυτά "παρουσία" ...

Να πάρει ...
μόνο να σ΄ ακούσω ήθελα ...
κι αμήχανη
πάλι παρασύρθηκα
στην "άμυνα" των λέξεων να τρυπώσω …
Των λέξεων, που βρήκαν σχήμα οι σκέψεις
της ίδιας της δικιάς μου της σιωπής
Της σιωπής στο μαύρο
του δικού μου του βυθού ..

Μην είναι τάχα αυτό το άκρο-άωτο
της επι-κοινωνίας,
όταν αρχίσουν τα δοχεία,
τα δοχεία της μνήμης και του φόβου
να γίνονται συγκοινωνούντα ;
Λες ν' άρχισε αυτή η επι-κοινωνία;

.. Κι όμως !
εδώ το μαύρο -εξακολουθεί να- είναι ..
"Απόλυτο" .


A ^j^