Γνωρίζεις ότι θέλω να σου μιλήσω, να μιλήσω ...
Γι' αυτό είναι καλό που είσαι κι εσύ
Γιατί δεν θα ήθελα να μιλάω στο κενό
Είναι πολύ φρέσκο αυτό εδώ
και με τον καιρό ίσως να δώσουμε μια αίσθηση πιο αληθινή
πιο ελκυστική
έτσι μνήμες σπουδαίες στη σειρά εικόνες με κάποια σημασία για μένα εικόνες και λόγια με κάποια σημασία για σένα
φίλοι γνωστοί άγνωστοι αφήνοντας ίχνη
αυτά τα απατηλά ηλεκτρονικά ίχνη
Ξέρεις ότι μου είναι πολύ δύσκολο να εκθέσω τον προσωπικό τον πολύ προσωπικό μου λόγο
Θα προσπαθήσω να κρατήσω μια ισορροπία
Τι είναι λοιπόν αυτό που έχει σημασία?
Το σώμα ναι,
αλλά από τα λόγια τι ... κι από τις ίδιες τις εικόνες τι?
Οι δικές μας? Οι δικές μας?
Νιώθω ολοένα και περισσότερο οι σημασίες με εγκαταλείπουν

N.

Σ' ένα φεγγάρι χάρτινο..

Απόψε,

μια χάντρα

γυάλινη

θα γίνω

και μια ψηφίδα

μπλε,

που ιριδίζει

στις ετερόφωτες

ακτίνες

του Φεγγαριού.

Απόψε,

ορμητικά

κι αθόρυβα

σαν

τα νερά

της παλίρροιας

που στροβιλίζονται,

θάρθω,

σα Γόρδιο Δεσμό

να κόψω

το νήμα

των ονείρων σου,

που ταλαντεύονται

ανάμεσα

στην έκσταση

και στον εφιάλτη.

Απόψε,

άγουρη η Άνοιξη

ακόμα.

Πικρό κουκούτσι

άνυδρου

καρπού.

Λάφυρο ξεχασμένο

απο το περσυνό

το καλοκαίρι.

Απόψε,
κρατάω
στις φούχτες
στάλες
βροχής
όξινης
και δάκρυ αλμυρό
-απόσταγμα
απ' τα άγρυπνα
βράδια.

Απόψε,
σκόνη
απ΄τις ψηφίδες
των ονείρων
μπαίνει
στα μάτια
και σκοτεινιάζει η μνήμη.
Απόψε,
αυτό
το ξημέρωμα
απομακρύνεται
ξάγρυπνο
απ΄ τις στεριές
των πόθων
-και των ποθητών
κι απ’ τις γραμμές
των Οριζόντων
των αρχικών
ονείρων,
πόσο χάνεται!

A^j^

Μ΄ένα στίχο στο βλέμμα

".. Μιά θάλασσα μικρή και στη γωνιά η στάμνα μου "

Α^j^

Μη με κοιτάς στα μάτια ..

.. αντέχεις να πας πίσω απ΄το βλέμμα ;
.. αντέχεις να χωρέσεις το περιεχόμενο μιας 'άδειας΄ματιάς;
.. αντέχεις την πύκνωση της 'αφαίρεσης' στο βλέμμα που έμεινε μετέωρο μεταξύ σκέψης και ειδώλου;
.. αντέχεις στην αιωνιότητα του dt ως το μετείκασμα ;
.. αντέχεις να υποθέσεις το ΜΗ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ;

A^j^


-------------------
.. καλημέρα !
(Να υποθέσω απ τα ..συμφραζόμενα οτι ..'χειμώνιασε' ή να περιμένω την .. ΕΜΥ να επιβεβαιώσει ; -θ΄..αντέξω ; )

Το μάτι πίσω απ΄το φακό κι οι μνήμες σε χρόνο ύστερο ...

Πού είναι ο χρόνος;

Το ίχνος και η αίσθηση;

Η παρουσία κι η απουσία της;

Ίσως να φταίει η ομίχλη που θολώνει τη ματιά,

ίσως τα ερείπια, που μόνα κι ανάδελφα στέκονται -ακόμα- στο χώρο, σαρκάζοντας το χρόνο... δίχως την 'παρουσία' πια, δίχως την 'αίσθηση'.
Που είναι ο χρόνος κι η παρουσία;

Πού είναι η αφή του δέματος κι ο πυρετός;

Πού είναι το πάθος και η ένταση των παλλόμενων αγγείων;

Πού είναι η πνοή απ΄τις ανάσες και η χροιά των πονεμένων φθόγγων;

Πού ειναι οι σιωπές οι .. αμφίδρομες ;

-(Ξ)Έπεσαν στης μνήμης την ανάγκη για να ξορκίσουν τη λησμονιά ...
(Ή τάχα κρύφτηκαν στη λήθη, για να ξεφύγουν απ τον πόνο και απ το "γιατί" που (ξ)έμεινε μετέωρο δίχως απάντηση ;)

A^j^

Ψίχουλο Ελάχιστο: Μικρή ελεγεία στις μνήμες του Ν.

Έξι απόγονοι προγόνων, σ΄ ένα κομμάτι χαρτί.

Έξι βλέμματα, παγιδευμένα στο 'τώρα' τους, καρφώνουν το φακό και συναντούν το μέλλον στο βλέμμα μου.

Βλέμματα ασύγχρονα κι ανύποπτα -μα απόλυτα ευθυγραμμισμένα με το δικό μου, στο δικό μου το 'τώρα' .

Μονάχα το ελάχιστο απέμεινε στο 'εδώ΄μου: το χαρτί -κι αυτό για λίγο ακόμα.

Στη μάχη αυτή της λήθης, κόντρα στην αγωνία της μνήμης ν' αφήνει ίχνη στο χρόνο, φτωχέ μου Κοντορεβιθούλη πώς θα γυρίσεις πίσω που πάλι άφησες ψίχουλα στο δάσος με τα πουλιά;

A^j^