"... Και έτσι με το φώς του ήλιου ..."

"Και έτσι με το φώς του ήλιου καθώς ζεσταίνει ο καιρός

ακούγοντας τον πρωινό και το μεσημεριανό άνεμο

αναπολούμε και αναζητάμε το παρελθόν και το μέλλον

χαμένες παιδικές φωνές, θαμένα σώματα, πνεύματα κατεστραμμένα

σπίτια θεόρατα με κρεβάτια φιδιών και βωμούς από αξημέρωτες νύχτες

"ζωντανά αγάλματα" σωμάτων

 τα πέτρινα δάχτυλα

και τα πτερύγια της ανοησίας ...

άνοιξε άνοιξε το σώμα σου στα δυό ..."

"...

Πήγες λίγο πιο πέρα, πήγες πιο πέρα το χέρι, το αόρατο δάκτυλο

το μεγαλείο παραπέρα, πιο πέρα, 

ένα μαυσωλείο, ένα σπήλαιο

κι έπειτα από την κορυφή κύλισες κάτω

στρέφοντας το κορμί, στρέφοντας το νου

κι ο αέρας σε μια στιγμή

άλλαξε

κι όλο το ψέμα έγινε αλήθεια, όλη η αλήθεια έγινε ψέμα

ψέμα - αλήθεια, αλήθεια - ψέμα, ξανά και ξανά κι έπειτα

ο χρόνος περνά κι από το χνάρι του σώματος τινάζονται ψηλά

κραυγές ελατήρια λυγμοί λέξεις

κι ένα σιδερένιο καρφί που ματώνει και χτυπά

(ματώνει την καρδιά ματώνει την ψυχή)

και το φως συσπάται και θλίβεται το φως

κι απο τους αναπαλμούς μια μάσκα θανάτου φαίνεται

κι ανοίγουν τα στόματα οι μοίρες γερασμένες

κι από τον τάφο ακροπετά στα κυπαρίσια η μητέρα ...

Γλυκό είναι το αεράκι του απογεύματος

και η ώρα τώρα που χορεύει η φαντασία απροσάρμοστη

και συσπάται

Λίγο πιο πέρα κρύβονται τα μυστικά

λίγο πιο πέρα χάνεσαι

και μικροί οι μεγάλοι καθρέπτες εμφανίζονται

όπου μέσα στη λάσπη σέρνονται τα σωθικά σου

όπως σκουλίκια της ηδονής

και είναι λέει ένα χέρι είναι μια αγκαλιά που σαν πούπουλο μυρηκάζει

στις τρίχες σου

και τρυφερή χαϊδεύει την κοιλιά σου στον αιώνα

και έρχονται γλυστερά παιδιά μες τις ποδιές μας

και αγκαλιάζουν τα μάγουλά μας

και τρίβουν τα χέρια μας, απ' την κοιλιά μας γεννήματα

και στις πολυθρόνες μας σήπτονται οι μηροί

τα παντελόνια και χάσκουν, οι πρωινές παπαρούνες

που ντροπαλές κατεβάζουν το κεφάλι στην αισχυμοσύνη ...

Σαν έλασμα, όπως ελατήριο

σαν έλασμα τινάχτηκε κι αστόχησε το βέλος

κι ο στόχος - αδύνατος - πιο πέρα

πιο πέρα απ' το χέρι, το αόρατο δάκτυλο

ένας νους μισός φεγγαρόφωτος

κι έπειτα εσύ

εσύ κι εγώ που από την κορυφή κύλησες και βρέθηκα κάτω

άδειος ..."

Ν.

"..κι αυτός ο καθρέφτης μιλούσε αληθινά, κραυγάζοντας φάλτσα .."

".. Η Σιωπή μου .. Εδώ, ριζωμένη ποιός θα κρατήσει τη Σιωπή που γλιστρά απ τα δάχτυλα σαν χρόνος άπιαστος ποιός θα κρατήσει τα κάρβουνα της σιωπής μου στα χέρια; Αέρας, φεύγω σαν ήχος σιωπηλά σκορπίζω κύκλους ομόκεντρους. "Δεν έχω ήχο, Δεν έχω ήχο, Δεν έχω Η-Η-Ήχο!!!" Μονάχα μια κλεψύδρα σιωπής Ανεστραμμένη. Και άμμο. Ο αέρας σκορπίζει τ αποφάγια του χρόνου. Ο αέρας μαζεύει ξερά φύλλα Στους στρόβιλους της παραζάλης. Δεν έχω πια ήχο. Μόνο η σιωπή ενδιαφέρει την άμμο. Μόνο η άμμος ενδιαφέρει Την κλεψύδρα. Δεν έχω ΣΙΩΠΗ πιά. Μόνο μια άδεια κλεψύδρα... κι ένα καθρέφτη φάλτσο .. "


sans famille ...

(..Αγαπημένη μου, Δε θα μ ακούσεις ποτέ μ αυτή την ήσυχη συνείδηση. Κραυγάζει τόσο αυτάρεσκα Στον καθρέφτη σου Που δε χωράει ο λυγμός μου. Δε θα πιστέψεις ποτέ Τη θνησιγένεια της μνήμης μου, Τις συγγενείς προδοσίες μου. Φωνάζει τόσο ο λογισμός σου Το δίκιο διαλαλώντας Που δε χωράει η συνδιαλλαγή μου με το θάνατο .. Δε θα μ ακούσεις ποτέ Γιατί δεν έχω Ήχο πια. Μόνο Σιωπή Που τελειώνει σαν τη διαδρομή μου .. Μονάχα, να θυμάσαι τις ίδιες αφ-ορμές του αίματος, την ίδια βρύση και το χρόνο που στάλαζε παράλληλα στις φούχτες μας ..) "


A^j^

Α2Ν : 14 "..λιμνάζει η αναμονή .. κι αποστραγγίζει τ απομεσήμερα που ξεχειλίζει η απουσία σου .."

"... και τώρα, ακόμα λίγο να μπορούσα του προσώπου την άκρη να πιάσω ..." Ν.

«..Η απόσταση κι η ανάγκη
σταλάζουν μέσα μου.
Κι ο χρόνος
κι ο χώρος
σπουδάζουν την απορία μου.
Σταλάζουν μέσα μου
ερήμην σου
και υγραίνουν μ αγωνία
τα δάχτυλα της μνήμης
Και ψηλαφώ τη σιωπή.
Και ψηλαφώ 'εντός'
ακυρώνοντας την ευεργεσία
της παρουσίας σου..
Σταλάζει κι η σκιά σου
σ όλες τις διαφυγές μου.
Κι από τις φράσεις
και από τους φθόγγους
των φόβων,
που γλίστρησαν
απ το πεζούλι της φρίκης μου
στην τρυφερή παλάμη σου,
λιμνάζει η αναμονή
στην αντίστροφη ανάγνωση του χρόνου ..
Και ψιθυρίζει το μονότονο
τραγούδι μου.
Κι αποστραγγίζει ..
κι αποστραγγίζει
τ' απομεσήμερα
που ξεχειλίζει η απουσία σου ..»

@N. : ".. θα πλεύσεις, θ΄απογειωθείς σ' ένα διάδρομο προσγείωσης. Σε μιά επιστροφή .. θα πλεύσεις.. ξανά σε μεσημέρια παρουσίας θα κουρνιάσεις .."

A^j^

"... και τώρα, ακόμα λίγο να μπορούσα του προσώπου την άκρη να πιάσω ..."

(rephotographed photograph)

"... κι έπειτα εσύ

εσύ κι εγώ, που από την κορυφή κύλησες και βρέθηκα κάτω

άδειος

χωρίς πνοή χωρίς ζωή

και άκληροι πεθαίνουμε πλάι πλάι και μόνοι

και είναι που δεν έμαθα να ανοίγω τα μάτια ν' αναπνέω

ή να φυλάω σκοπιά

ή που τα χέρια τυλίσσω γύρω γύρω

κι είναι που σιγά σιγά εξαφανίζεσαι

και θολώνεις και δεν βλέπω καλά την κοιλιά σου ή το κορμί

και το ξανθό χαμόγελο

και μαζεύω τις στάλες, κι απ' το στόμα όταν κυλούν

και με το πόδι κουτσό ανοίγω το φως το σβήνω

και ζεσταίνω νερό, κι ο ήλιος κλαίει

και πλένω τα χέρια μου ξυρίζομαι

και μεγαλώνω

και τώρα, ακόμα λίγο να μπορούσα του προσώπου την άκρη να πιάσω

και νεκρά τα χείλη να πετούν

και να δακρύσουν οι τοίχοι

έρχονται νομίζω όταν καλείς και πάλλονται όπως οι φλεγόμενες βάτοι

και συναθροίζονται διαμελισμένα τα μέλη μας

και αγγίζονται

όπως όταν κοιμόμαστε γλυκά κάποια αιώνια μεσημέρια

που σταμάτησε η καρδιά

και ακίνητο το δέρμα στέκει σαν τύμπανο

με την αύρα της νίκης ..."

Ν.

"... Τι θα ήμουν; τώρα που κοιμάσαι να ξύπναγα κι ανήσυχος την ανάσα σου να φυλούσα κρατώντας τη δική μου; ..."

"... Να αφουκράζομαι σχεδόν Τη ζωή των πραγμάτων Τη δική μου Την άψυχη ζωή Αυτό το μυρηκασμό Που αναμοχλεύει την τροφή μου Αυτό το δηλητήριο Που πικραίνει το αίμα μου Κι αυτή την τρομακτική πυκνότητα Του εδώ Αυτή τη μεταλλική λάμψη Κάπου σ' ένα χρόνο παλιό Σ' ένα τόπο μακρυνό Ένας παραδίνεται στον ύπνο Κι εγώ ανάκατος Μια λάσπη από αίμα Να τιμήσω θέλω Τους τράγους Στο σκοτάδι των βουνών Το σύρσιμο μέσα στα δέντρα Τα ακανθωτά Τα πλευρά Τα οστά γυμνωμένα πια Μια γυναίκα που έπεσε στη θάλασσα Μια άλλη που χάνονταν Στη νύχτα και στη μέρα Ένα γέρο που πέθανε ήσυχα με μια λάμψη Ένα γέρο που πέθανε πικρά Ένα αγόρι Έναν άντρα Που παριστάνει τον Πάνα Κάτω απ' τις βαλανιδιές Ένα στόμα Το χνώτο Το μουσούδι ενός κατσικιού Στο σκοτάδι Τους ανθρώπους τους τυφλούς Τις πηγές που στερεύουν Τις αισθήσεις που χάνονται Αυτή τη χειρουργική της αναισθησίας Και τους βρυχηθμούς των μηχανών Που κουβαλούν τα εντόσθιά μας Το χώμα που μας καταπίνει Και τη βαθιά σκοτεινιά του μυαλού μας Όπου μια ξεχασμένη φωνή ηχεί ακόμα Και μια οθόνη Τρεμοπαίζει Μια φλόγα Τρεμοσβήνει ..."

"Πόσο κοντά να πας στο σκοτεινό ήλιο; ..."

Ν.

"... ένα βουνό να χωρέσει στην παλάμη μου ..."

"... Έτσι έρχομαι κι εγώ διπλά εστιασμένος κι ανεστίαστος

ανέστιος ανοίκειος

να ζητήσω "ελεημοσύνη απο τον ουρανό"

να ζητιανέψω απ' τον κόσμο

να ζητιανέψω ..."

Ν.

A2N : 13 "..Are you there? Where are you?.."

Max Ernst- Are You In There?

"..Θα ονόμαζα την έμπνευση Ρυθμό τυμπάνων Και μουσική της καρδιάς Κάτι συμβολικό μονάχα Και χαρούμενο Αυτό που θέλεις να πεις Θα το 'λεγα αλλιώς Χωρίς να το πω Και έτσι μέσα στην απουσία Σαν μήνυμα κενό Θα αναδίδει την κενότητα.. Έτσι έρχεται η έμπνευση Έτσι φεύγει η ζωή Ακροπατώντας .." Ν.

Απών 'Εσύ', μα νάσαι 'Εκεί', να χωράς, να βρίσκεσαι, να περιέχεσαι ερήμην μου στο χώρο που μου παραχωρείς με πράξη δωρεάς και μεγαλόψυχης απόστασης ασφαλείας... Να τον γεμίσεις με σένα, μ’ όσο αντέχει ένα 'κενό' την παρουσία του να δηλώνει, ν' απλώνει, να ξεδιπλώνει ερήμην μου.. Να περιέχει 'όλα όσα..'. Ν' αφήνει έξω 'άλλα τόσα'.. Σα μήνυμα κενό, θ'αναδίδει τη μελωδία και το άρωμα της ανεξαρτησίας των αποσιωπητικών σου. Ένα μονάχα μήνυμα, σε μπουκάλι κενό περιεχομένου -κι όχι κενό ΑΝΕΥ περιεχομένου.. Σ΄ όλη αυτή τη διαδρομή της μοναξιάς και της απόκοσμης σοφίας, της ακοινώνητης σοφίας της σιωπής σου, να φανταστώ μονάχα, να υποθέσω ένα χέρι, κι έναν καρπό χυμών και δάχτυλα και αίμα να θροΐζει σε γαλάζιες ανάγλυφες αρτηρίες και φλέβες αίματος επιστροφής και νάναι 'εκεί' για πράξεις, για υποδοχές και για επιφυλάξεις και μες στη φούχτα να φυλακίζει αυτό που χάνεται απ' τα μάτια κι από τα ρίγη του δέρματος εξατμίζεται και σαν χαρμόσυνο ή σαν απεγνωσμένο στη μνήμη να φυγαδεύει το μέλλον σου. Σ΄ όλη αυτή τη διαδρομή της απόστασης, της σύμπτωσης, της αφής, της επαφής, της σχέσης, της ανάσχεσης.. Σ΄ όλη αυτή τη διαδρομή, στο δρόμο αφήνω τελείες αποσιωπητικών και εσύ, μονάχα εσύ, που κλείδωσες το νόημα θ' αποφασίσεις την τελευταία. Μονάχα εσύ, που από τα πρώτα κλάσματα του χρόνου πρώτο σ΄ αξίωσε η σκέψη να τη φωνάξεις ''Εμ-πνευση'..

.. Την παύλα όμως, θα στη χαρίσω εγώ.. ψιθυρίζοντας ένα τραγούδι που σου χάρισε η 'απορία' ενός αποχωρισμού ή ..το παράπονο μιας ανατροπής :

'Give me your hand give me your blood give me a proof of the life we have lived
Are you there?
Where are you?' Ν.

A^j^

"... Everything is fear ..."

(ξερά κλαριά, κερί, φύλλο, ipecavom)

'Ακούμπησε το χέρι μου, τι είναι μεγαλύτερο; ο θάνατος ή η ζωή;

Ποιος θα με συντροφέψει στο ταξίδι;

Πως να βαστάξω τόση απουσία;'

"... Θα ονόμαζα την έμπνευση Ρυθμό τυμπάνων Και μουσική της καρδιάς Κάτι συμβολικό μονάχα Και χαρούμενο Αυτό που θέλεις να πεις Θα το 'λεγα αλλιώς Χωρίς να το πω Και έτσι μέσα στην απουσία Σαν μήνυμα κενό Θα αναδίδει την κενότητα Θα έπερνα τα πρόσωπα που είδες Στοιβαγμένα το ένα στο άλλο Έτσι με τον ανθρώπινο σωρό Έρχεται η έμπνευση Σώμα με το σώμα Πρόσωπο με πρόσωπο Ρωγμή τη ρωγμή Θα έπερνα τα πράγματα που ακούμπησες Ένα και ένα Όλα μαζί τα ίχνη Κι έπειτα τα βήματα Τα ρούχα που φοράς Αυτά που φόρεσες Έτσι έρχεται η έμπνευση Έτσι φεύγει η ζωή Ακροπατώντας ..."

'Give me your hand give me your blood give me a proof of the life we have lived

Are you there?

Where are you?'

N.

"... Πέφτουμε απ' τα βουνά αγκαλιασμένοι ... Πέφτουμε απ' τα βουνά που αγκαλιάσαμε ..."

'Μ' αγαπάς;'

'Ποιος είσαι;'

'Ποιος ήμουνα;'

'Που πάω;'

'Δώσε μου τα μέλη σου'

'Μη φύγεις'

'Μη χαθείς'

'Πάρε με μαζί σου'

"...

Πως αλλιώς; Πως αλλιώς; Όλα μεσ' στο κεφάλι σου Θάνατος και σήψη Θάνατος και σήψη

Σε πιάνει Σε κρατά καλά Κουλουριασμένη στην κοιλιά Γεννάει τα αυγά της  Και αναδεύεται Στο φως Στο σκοτάδι

Είδες;

Όλα μες στο μυαλό σου όπως το φως Έτσι και το σκοτάδι Όλα μες στο μυαλό σου...

Στην πόρτα στο διάδρομο στον τοίχο Λίγα και απλά τα σύννεφα στο μέτωπο Λίγες σκληρές γραμμές, οξείες αιχμές Οι αριθμοί Οι αριθμοί Ο κόσμος Τα πέρατα του κόσμου στο μικροσκόπιο Θα θελα να φύγω Να χαθώ ...

'Ο θάνατος ή η ζωή είναι μεγαλύτερος;'

'Ποιος θα με συντροφέψει στο ταξίδι;'

'Κράτα το χέρι μου, πως να βαστάξω τόση απουσία;'

Στους βουβώνες γεννιέται η ζωή;

Εκεί;

Τα μάτια μου πετούν, τα μάτια μου χάνονται...

Ποιος ν' αναδεύεται στους θάμνους με του θανάτου την ένταση; ..."

N.