Eur] [ope

( JACEK YERKA | Europe )

A ^j^

A2N : 15 " .. στα λόγια"

".. Λέξεις που ξέρεις.. που  ξέρω.. Λέξεις που τίποτα, που τίποτα δεν ξέρουν τελικά.. Στα bold τα γράμματα ξαπλώνουν, των λημμάτων. Ξαπλώνουν, σε σελίδες λεξικών και αναλύονται. Στα λήμματα απλώνονται κι αποκαλύπτονται μετά την άνω και την κάτω τελεία. Καταγωγές αποκαλύπτουν κι ομολογούν επιρροές και γειτνιάσεις. Ομώνυμες κι αντώνυμες συγγένειες και σχέσεις δάνειες και αντιδάνειες και de profundis  αναλύονται .. ψυχαναλύονται ..

Marta Biaggini : tecnica mista su carta  25x35

Και μένω, και μένεις, εκεί, συνεπαρμένοι από τον ήχο των λέξεων κι απ την αφήγηση κι από το 'μύθο' εκστατικοί.  

Και με ρυθμό κι επιθυμία πολλή φυγαδευόμαστε, πότε αυτάρεσκα προφέροντας ή απαγγέλοντάς τες και άλλοτε περήφανοι που τις διαλέξαμε, πλήρεις νάναι νοήματος κι αμφισημίας κι ασάφειας ταυτόχρονα.. μα πλήρεις ανεπίδοτων σημάτων να καταλήγουν πάντα .. 

Και πόσο μοιάζει, 'αλλιώτικα' να κάνει τα είδωλά μας, τούτη η διαφορά και το ξεχώρισμα αυτό από τη γλώσσα των 'απλών΄ ή απ τα απλά νοήματα των άλλων..

Αυτό, των λέξεων το 'κοντά', σαν ήχος μας τυλίγει κοντινός, υγρός και τρυφερός. Και άλλοτε θαμπός και μακρινός και αλαζόνας μας γυμνώνει.

Αυτό, των λέξεων το 'κοντά', ήχος κενός και λόγος μα οχι λογισμός. Που μένει ψίθυρος μονάχα, νοήματος κρυφού, προσωπικού και κλειδωμένου μέσα σε ένταση αισθήματος κι επιθυμία κοινωνίας μα του ζητούμενου, του επιθυμητού εσωστρεφής ικέτης..

Αυτό, των λέξεων το 'κοντά' ως σημαινόμενο αφής, τους λογισμούς στοιχειώνει και παίρνει απόσταση κι αφή δε γίνεται ποτέ.. Αφή δε γίνεται ποτέ και ξεμακραίνει.. Και ξεμακραίνει, ψευτίζοντας τις λέξεις, το νόημα καταργώντας. Το νόημα καταργεί ..  Τ' απατηλό τους νόημα .

Αυτό, των λέξεων το 'κοντά', ευθεία ασύμπτωτη που ξεμακραίνει και 'Αφή' δε γίνεται ποτέ ... "

A ^j^

Απόσπασμα ...

"...
Κι έτσι, κάτω απ' το βαμβάκι των σύννεφων, ρέει ο άνεμος μιας αφιλόξενης ζωής και σκέφτομαι φευγαλέα τα μεγάλα έργα των ονείρων, όπως απλώνονταν οι χιλιετίες των άστρων, και με την ίδια ορμή βάζω για ύπνο το σώμα μου που δε γνωρίζει πολλά πολλά και γυρνάω από το άλλο πλευρό, εκεί που η καρδιά αντηχεί κουρασμένη και τα πόδια πονούν και τρέμουν ανήσυχα, και μέσα στο θόλο του βλέμματός μου διακρίνω ένα δέντρο ψηλά ψηλά στο βουνό να το χαϊδεύουν τα σύννεφα ...

Και δεν μπορώ να σου πω το μικρό μυστικό πως ... χαθήκαμε,
πως πήγα πάλι μακρυά σ' αυτές τις παγανιστικές εμμονές και πως δεν θέλω να ξέρεις ...

















Μοιάζει αυτή η προσιτή εγγύτητα, η προσιτή απόσταση, να είναι ο τόπος ο κοινός, όπου ανέκφραστος ο φόβος σιγομουρμουράει, Κι έτσι, με τους ανθρώπινους, τους κοινούς τρόπους οργώνεις ή ζωγραφίζεις το δέρμα μας, το δέρμα σου, κι ούτε που ξέρω πια τη δύναμή σου, ή μήπως η δύναμή σου να είναι η σιωπή και η πράξη κι ένας καφές τ' απογεύματα; ...
Ποιος ξέρει;
Κι όταν ανοίγουν οι ουρανοί εσύ ξέρεις να πενθείς και να προσεύχεσαι, ενώ εγώ ..., εγώ δεν ξέρω παρά μονάχα αχυρένια ομοιώματα, και ξέρω να λούζομαι στο λάδι της κουζίνας και να αλυχτώ με τα σφαχτάρια ή να βουτώ στον κόπρο, και έπειτα να κρύβομαι, να κρύβομαι όταν μαζεύουν τα λύτρα, όταν ζητάνε το φόρο, όταν σταυρώνουν τους Ιούδες, όταν ανασταίνουν τις καρδιές τους από τον τάφο ..."

Ν.

..in minor scales

A^j^

"The real act of discovery consists not in finding new lands but in seeing * with new eyes" .. Marcel Proust

*  and (re)seeing, RE-SEEING, RESEEING, R E S E E I N G .... 

A^j^

.

Ετερο-στατιστική *

Kι εκεί ακόμα

που οι προφανείς στατιστικές

μοιάζουν πλεονασμός

τα εκτός στατιστικού δείγματος

ορίζουν

μια 'άλλη' αλήθεια,

γραμμένη στην αθέατη πλευρά

κάποιας Σελήνης

και στη στεφάνη ενός μετέωρου κέρματος

που η πιθανότητα :

"κορώνα ή γράμματα"

στενόμυαλα
την είχε αγνοήσει

(*) όταν δικάζει ο ..Murphy

A^j^

Ημιδιάφανος ...

Κάτω από την ημιδιάφανη σάρκα φαίνονται, ως υποψίες ακατέργαστες μιας λαχτάρας συγκρατημένης,
αχνοφαίνονται μέσα στη ροή των οδυνών και εμφανίζονται άξαφνα και εξαφανίζονται πάλι
όταν πέσει το φως ή όταν πλησιάσουν στην εγγύτητα
κι έτσι, βουτώντας μέσα στο γάλα, θωπεύουν το εσωτερικό της ψυχής, την ακτίνα δράσης της δράσης
και, αφαιρώντας τις προεκτάσεις, έτσι, ως κυλινδρικά σκεύη της ρευστότητας, αφανίζουν την ύπαρξη σε μια αγέννητη γέννα.

Απ' έξω όλα φωνάζουν δυνατά, μέσα στον ήλιο ή μες στο κρύο
κι ένα μαχαίρι φωτός ή πέτρας είναι πάντοτε έτοιμο να ουρλιάξει.
Αν κανείς δεν κοιτάζει, το αίμα μπορεί να γίνει κόκκινο
και τότε, η φαντασία τους γεννά, γεννά μια άμορφη μάζα.

Ωστόσο, κάτω από την ημιδιάφανη σάρκα, μπορείς να τα δεις
και μπορείς και να απλώσεις τα χέρια.
Στρατιές πολλές ή ένα μονάχα, ένας όγκος, μια ροή, μια κίνηση,
είναι ένας οφθαλμός, ένας κόμπος, μια κίνηση,
και κατεβαίνει βαθιά μέσα στα σπλάχνα,
εκεί που κρύβεται ο θησαυρός της ζωής, σε μικρά στόματα, σε λάχνες και πομφόλυγες
και σκάζει η μνήμη μ' ένα υπόκωφο κρότο.

Θυμάμαι που κλαίγαμε ο ένας πάνω στον άλλο
τα πρόσωπά μας ανακλώντας στον καθρέπτη
και από τη μέση μου έφυγε μία λωρίδα φωτός
και μια λαμπάδα πήγε και στάθηκε στο στενό διάδρομο.
Ήταν τότε που τόσο ψηλά μετέωροι θρηνούσαμε το θάνατο
και είχαν γεμίσει οι τοίχοι μ' αυτή τη μαύρη μούχλα του χρόνου
και από το λεπτό μπαλκόνι έπεφτε κυματιστό ένα δέντρο από φωνή.
Και τότε το γνωρίζαμε πως θα σε θυμάμαι όταν θα έχεις για πάντα ξεχάσει
πως τα κόκκαλά μας τρίζουν έναν αποχαιρετισμό
πως η γλώσσα μου λύνεται στο λυγμό
πως απ' το μικρό δευτερόλεπτο θα πλάθω ένα θρήνο
πως για πάντα πλαγιάσαμε σε ένα κάμπο του μηδενός
πως ήρθε η ώρα να πεθάνεις
κι εγώ να σωθώ στην αιωνιότητα
κι έτσι άνοιξα την πόρτα και μπήκα
αλλά δεν υπήρχε κανείς πια εκεί όπως παλιά
και το φως δεν ήταν το ίδιο
και ονειρεύτηκα το μετά και το άλλο
τα μεγάλα θρησκευτικά σύμβολα και τη λάμψη
το ασανσέρ, το διάδρομο και τη σκάλα
και είδα τη γερασμένη γειτόνισσα
κι ένα σωρό από στήθη, από κορμούς, από κόπρανα, από ρούχα τριμμένα
και πάνω στη μοκέτα μια γραμμή από το βάρος
κι έτσι εισήλθα στο νέο σκοτεινό φως
που ανοίγει την όραση στο βάθος και αγναντεύεις τα πέλαγα που κλείνονται στους τέσσερις τοίχους
και είπα "ποτέ ξανά τέτοια λάμψη, η λάμψη του κρίνου, η λάμψη του μάρμαρου"
όταν ξεπλένεις ένα θάνατο στα νερά του ασυνειδήτου ...

Θυμάμαι που κλαίγαμε ο ένας πάνω στον άλλο
και ένιωσα πως είχε εισχωρήσει η μέρα και η νύχτα μέσα στο κενό
πως πλατιά τα χέρια μας ακουμπούσαν σ' αυτό που δεν λέγεται, σ' αυτό που δεν λύνεται
και πως τα πρόσωπα είχαν αρχίσει να αναμειγνύονται
και έτσι, αγκαλιά με τα κόκκαλα και τις σάρκες
ξύπνησε η Γη στη σειρά της, ογκώδης, μεγάλη ...

Ν.

Χειμώνας

Θυμήθηκα πάλι πως θέλω να πεθάνω, και τώρα, με τα δάκτυλα της μνήμης και της φαντασίας, ακουμπάω στο βωμό, αυτό το μεταφορικό βωμό,
κι έτσι συντίθεται και πάλι η πνιγηρή, η θυελλώδης μάζα της σάρκας,
που θαμπή λάμπει μέσα στο σκοτάδι της,
ως αποκρουστική αποκάλυψη, ή ως επανάληψη φρικώδης ...

Αν μπορούσες να 'ρθείς σ' αυτό το χώρο, το δύσκολο, τον ελεύθερο χώρο της επαφής,
τι όνειρο θα ήταν η ζωή!
και τι όνειρο θα ζούσαμε μαζί εκείνη τη νύχτα,
από την αρχή του απογεύματος, στο ήσυχο σπίτι,
από την αρχή της ζωής και πάλι,
όλοι εμείς οι τρομακτικοί άγνωστοι που ανοίγουμε την αγκαλιά μας ...

Θυμήθηκα και πάλι το θάνατο, στις άδειες πόρτες,
όταν δίπλα μου περνάς με μια αύρα του αοράτου
και θρυμματίζονται τα κρύσταλλα του αέρα,
κι έπειτα έψελνα σιωπηλά τις αυτόματες γραφές μου γονατιστός ...

Όμως την άπειρη νύχτα του πόνου σου, λουσμένη με εικόνες, τη βάζω στο χειμώνα,
και, όπως οι λέξεις ξεθωριάζουν, έτσι, οι άκρες απ' τις σάρκες αργοσέρνονται και σβήνουν,
όπως τα μάτια της απειλής στον αέρα,
όπως οι μεγάλες κατακτήσεις των βουνών, που ηχούσαν από πόνο και ηδονή
άλλοτε, με τη λάμψη του ήλιου ...

κάτω από χλωρά φύλλα λούζομαι, και, όπως τα ρόδα,
περιμένω τη νύχτα ...

Ν.