Απόσπασμα ...

"...
Κι έτσι, κάτω απ' το βαμβάκι των σύννεφων, ρέει ο άνεμος μιας αφιλόξενης ζωής και σκέφτομαι φευγαλέα τα μεγάλα έργα των ονείρων, όπως απλώνονταν οι χιλιετίες των άστρων, και με την ίδια ορμή βάζω για ύπνο το σώμα μου που δε γνωρίζει πολλά πολλά και γυρνάω από το άλλο πλευρό, εκεί που η καρδιά αντηχεί κουρασμένη και τα πόδια πονούν και τρέμουν ανήσυχα, και μέσα στο θόλο του βλέμματός μου διακρίνω ένα δέντρο ψηλά ψηλά στο βουνό να το χαϊδεύουν τα σύννεφα ...

Και δεν μπορώ να σου πω το μικρό μυστικό πως ... χαθήκαμε,
πως πήγα πάλι μακρυά σ' αυτές τις παγανιστικές εμμονές και πως δεν θέλω να ξέρεις ...

















Μοιάζει αυτή η προσιτή εγγύτητα, η προσιτή απόσταση, να είναι ο τόπος ο κοινός, όπου ανέκφραστος ο φόβος σιγομουρμουράει, Κι έτσι, με τους ανθρώπινους, τους κοινούς τρόπους οργώνεις ή ζωγραφίζεις το δέρμα μας, το δέρμα σου, κι ούτε που ξέρω πια τη δύναμή σου, ή μήπως η δύναμή σου να είναι η σιωπή και η πράξη κι ένας καφές τ' απογεύματα; ...
Ποιος ξέρει;
Κι όταν ανοίγουν οι ουρανοί εσύ ξέρεις να πενθείς και να προσεύχεσαι, ενώ εγώ ..., εγώ δεν ξέρω παρά μονάχα αχυρένια ομοιώματα, και ξέρω να λούζομαι στο λάδι της κουζίνας και να αλυχτώ με τα σφαχτάρια ή να βουτώ στον κόπρο, και έπειτα να κρύβομαι, να κρύβομαι όταν μαζεύουν τα λύτρα, όταν ζητάνε το φόρο, όταν σταυρώνουν τους Ιούδες, όταν ανασταίνουν τις καρδιές τους από τον τάφο ..."

Ν.