Από την καθαρότητα στην οξύτητα ή στην καταχνιά του πόνου όλες αυτές οι στιγμές χαμένες και ασήμαντες, σ' ένα χαμένο και ασήμαντο συνεχές, που συνεχίζει τις διακλαδώσεις του, όπως μια λεπτή αόρατη γραμμή μέσα σ' ένα άπειρο πλήθος γραμμών, ένα αόρατο μηδενικό, μηδενισμένο σημείο μέσα σ' ένα άπειρο χώρο σημείων , μέσα σ' ένα άπειρο χώρο όψεων
και όλα αυτά είναι εκεί, μέσα στη στιγμή και μέσα στη σάρκα και με τη σκέψη, με την αίσθηση, πηγαίνω μπροστά στη μη ύπαρξη, στο θάνατο, στο πέρα του θανάτου, για να γυρίσω πίσω εδώ
ή πηγαίνω πίσω, σ' ένα άλλο θάνατο σ' ένα άλλο ποτέ για να γυρίσω πίσω εδώ, σ' ένα πολλαπλό εδώ, που εξαφανίζεται διαρκώς και που εμφανίζεται μονάχα ως σκιά ως ένα σύννεφο ενορμήσεων, αναγκών, τάσεων, ως ένα θολό σύννεφο αισθήσεων και γλωσσικών μυρηκασμών, βλεφαρισμών, κούρασης, θλίψης ...
Έρχεται κοντά σου και πάλι, απ' το χθες ή απ' το αύριο και είναι δύσκολο να μιλήσει, να εκφραστεί, να εκδιωχθεί, είναι δύσκολο να παραμείνει, να παραμείνεις κι εσύ, χωρίς να φύγει, να ξεφύγει ή χωρίς να ξεφύγεις κι εσύ ...
ανολοκλήρωτο, σχεδόν αόρατο, σχεδόν ανύπαρκτο, σχεδόν υπαρκτό (το εδώ και το τώρα) το τίποτε, το κάποτε ...
Ν.